Ευαγγελία Γατσωτή

Στη ζωή μου, απολαμβάνω περισσότερο τη θέση του παρατηρητή.

Γιατί αποφάσισες να γράψεις μια κωμική παράσταση, όπου ο σκηνοθέτης εκπαιδεύει τους ηθοποιούς που επέλεξε, με βάση τα ψυχοσωματικά τους;

Ήταν για μένα ένας τρόπος να σχολιάσω καυστικά την παντοδυναμία του σκηνοθέτη στο ελληνικό θέατρο και το πώς αυτή μπορεί να καταρρίψει κάθε έννοια ιδιωτικότητας ή ορίων. Στο έργο, ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει τις προσωπικές ιστορίες και τα ψυχοσωματικά των ηθοποιών θεαματοθηρικά, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτού του είδους η «κατάχρηση» στον ψυχισμό τους.

Πως και αποφάσισες να συνεργαστείς με το σκηνοθέτη Παναγιώτη Λιαρόπουλο, ώστε να ανεβεί το κείμενο σου στο θέατρο;

Περισσότερο εκείνος με επέλεξε παρά εγώ. Η ιδέα με τα ψυχοσωματικά ήταν πρωτίστως δική του. Θαυμάζω πάρα πολύ τον Παναγιώτη. Είμαι groupie του. Το «Διά μίαν ανάμνησιν» που σκηνοθέτησε τον προηγούμενο Φεβρουάριο στο θέατρο Μπέλλος, πήγα και το είδα τέσσερις φορές.

Είναι ένας άνθρωπος που εμπνέει. Μου επέτρεψε να δουλέψω το κείμενο μέσα στις πρόβες, με απόλυτη ελευθερία.

Ανήκουμε στην ίδια γενιά και έχουμε μεγαλώσει και οι δύο στην ελληνική επαρχία. Αυτά τα στοιχεία μας συνδέουν και μας επιτρέπουν να επικοινωνούμε καλλιτεχνικά μ’ έναν πολύ άμεσο τρόπο. Μας καίνε και μας αρέσουν τα ίδια πράγματα.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για σένα να εκφράσεις τη σκέψη σου πάνω στο χαρτί;

Είναι δύσκολο. Παλεύεις με πολλά όταν γράφεις ένα έργο. Υπάρχουν πάντα οι φωνούλες που σου λένε: «Πρόσεχε μη γίνει μελό!», «Πρόσεχε μη γίνει μπαλαφάρα!», «Αυτό που γράφεις αφορά κανέναν άλλο πέρα από σένα;» κ.α. Το στοίχημα, θεωρώ, είναι περνώντας απ’ όλη αυτή τη διαδικασία να μην αυτολογοκριθείς αλλά και να μη βουλιάξεις σ’ ένα εγωιστικό: «Εγώ αυτό κάνω και σ’ όποιον αρέσει!».

Προσωπικά, δεν είμαι γραφομανής (θα ήθελα πολύ να είμαι). Έχω φίλους-συγγραφείς που φτερνίζονται και βγαίνουν δυο θεατρικά, πέντε σενάρια ταινιών και μια νουβέλα. Δυστυχώς, δεν ανήκω σ’ αυτούς. Γράφω πολύ αργά και πολύ επώδυνα. Αντιμετωπίζω πολύ συχνά το φόβο της λευκής σελίδας.

Στη συγκεκριμένη παράσταση βοηθήθηκα πολύ από τους ηθοποιούς. Το υλικό της πρόβας ήταν αυτό που με ενεργοποιούσε ξανά τις φορές που βρισκόμουν σε τέλμα. Είναι πραγματικά μια ευτυχής συγκυρία να συνεργάζεσαι με ταλαντούχους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να δοκιμάσουν και να εξελίξουν το κείμενό σου. Για μένα, όλα τα θεατρικά έργα θα έπρεπε να γράφονται έτσι.

Ποια είναι τα στοιχεία, από τα οποία επηρεάζεσαι όταν γράφεις;

Οι συγγραφικές μου εμμονές, τα πρόσφατα μου τραύματα, η επικαιρότητα, το με ποιον είμαι ερωτευμένη την εκάστοτε περίοδο, τα γεγονότα της ζωής μου, οι random διηγήσεις που τυγχάνει να πέσουν στ’ αυτιά μου και να μου φαίνονται «πιασάρικες» αλλά και οι φράσεις ή μεμονωμένα οι λέξεις που τσιγκλίζουν τη λεξιλαγνεία μου, είναι πράγματα που με κινητοποιούν να γράφω.

Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια;

Υπάρχουν δύο ιστορίες που πιστεύω ότι αξίζει να ειπωθούν. Πρέπει όμως να υπάρξουν τα μέσα.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Δεν ξυπνάω και μ’ αυτή τη σκέψη είναι η αλήθεια. Προσπαθώ απλά αυτό που καταθέτω να είναι όσο το δυνατόν πιο ειλικρινές. Σίγουρα έρχονται στιγμές που μέσα από τα στόματα των ηρώων εκφράζω την αντίθεση και την οργή μου για ορισμένα ζητήματα. Γενικά όμως, στη ζωή μου, απολαμβάνω πολύ περισσότερο τη θέση του παρατηρητή.

Πληροφορίες για την παράσταση: