Ηλίας Βογιατζηδάκης: “Εύχομαι κάποια στιγμή να μιλάμε για πραγματική ισότητα και ελευθερία!”.

Τι είδους παράσταση είναι η «A New Era (?) / Μια νέα εποχή (;) Six.D.O.G.S»;

Η παράσταση Α New Era (?) / Μια νέα εποχή (;) ανήκει σε ένα νέο είδος δημιουργίας που συνδυάζει το θέατρο με την κοινωνική παρέμβαση, το θέατρο ντοκουμέντο με το θέατρο playback, το ψυχόδραμα και το processwork. Η δραματουργία και η σύνθεση του έργου βασίστηκε σε ένα υλικό από μαρτυρίες νέων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που προέκυψε έπειτα από μια διαδικασία συνεντεύξεων που πραγματοποίησαν οι δημιουργοί της παράστασης στα άτομα αυτά. Όλες αυτές οι αφηγήσεις και ένα κινητικό υλικό που δημιουργήσαμε και επεξεργαστήκαμε στις πρόβες, συντελεστές και ηθοποιοί, διαμορφώσαμε το αποτέλεσμα που τώρα έχουμε. Η παράσταση ανοίγει κάποιους θεματικούς άξονες γύρω από το lgbtq+ βίωμα όπως για παράδειγμα τον αυτοπροσδιορισμό, το coming out, ιστορίες βίας, στιγμές περηφάνειας, στιγμές χαράς, σεξουαλικής απελευθέρωσης, αλλά και ζητήματα που αφορούν σε θεσμικές αλλαγές και διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ή ακόμα το ακανθώδες ζήτημα της εκπαίδευσης γύρω από αυτά τα θέματα. Όλα αυτά ζωντανεύουν σε ένα ιδιόμορφο bar theatre με λόγο, μουσική, χορό, drag show, σε ένα παζλ αφηγήσεων και σκηνικών δράσεων που σταδιακά οδηγούν το θεατή να ανταποκριθεί συναισθηματικά και λεκτικά μέσα από έναν ανοιχτό διάλογο. Είναι μια παράσταση-διάλογος που επιχειρεί να φέρει στο φως ιστορίες ζωής μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και να θέσει ερωτήματα.

Μίλησε μας για το δικό σου κομμάτι.

Στην παράσταση έχω τον ρόλο ενός πολύ νεαρού αγοριού, ο οποίος από πολύ μικρός ήξερε πως είναι ομοφυλόφιλος. Μεγάλωσε στα στενά όρια της επαρχίας, κάπου στην Καλαμάτα, όπου εκεί μεταξύ πολλών άλλων έζησε και όλη τη βία της ομοφοβίας -ακόμη και μέσα στην ίδια του την οικογένεια. Πριν δυο χρόνια φεύγει κακείν κακώς από το χωριό του προκειμένου να ξεφύγει από όλη αυτή τη βία και την πίεση που του επιβάλλεται και προσπαθεί ανοίξει τα φτερά του στην Αθήνα. Απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, ερωτεύεται, έχει χιούμορ, είναι ένας ιδιαίτερος και περήφανος νέος άνθρωπος που παλεύει να χτίσει τη ζωή του όπως τη θέλει ο ίδιος. Έχει την ορμή της ηλικίας του και δεν το βάζει κάτω. Ζει δυο χρόνια τώρα μόνος του στην Αθήνα και παρά τις δυσκολίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, η ζωή στην πρωτεύουσα υπόσχεται καλύτερες συνθήκες. Βιοπορίζεται μόνος του, προσπαθεί να τελειώσει το Λύκειο, αρθρογραφεί, κάνει drag show και έχει έντονη ακτιβιστική δράση. Είναι ένα παιδί που ενώ έχει ζήσει πολλά, στο μυαλό και την καρδιά του υπάρχει ακόμη μια αθωότητα αλλά και μια αξιοζήλευτη δύναμη.

Τι σε ιντιγκάρισε περισσότερο;

Αυτό που με ιντρίγκαρε περισσότερο σε αυτή τη δουλειά ήταν το δύσκολο κομμάτι να μιλήσουμε για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα μέσα από τις ίδιες τις μαρτυρίες ανθρώπων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας -μιας πολύπαθης κοινότητας- χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, με ειλικρίνεια και αμεσότητα. Να ακουστούν όσο το δυνατόν καλύτερα πολλές διαφορετικές φωνές χωρίς αυτό να σημαίνει πως εκπροσωπούμε στην παράσταση όλη τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. 
Επίσης είναι πολύ δύσκολο ένα τέτοιο εγχείρημα γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να αναπαραχθούν στερεότυπα, κάτι που δεν το θέλαμε καθόλου. Επιβάλλεται να αναγνωρίσεις όλες τις στιγμές χαράς και περηφάνειας αυτών των ανθρώπων χωρίς βέβαια να υποβαθμίσεις τη βία αλλά και τις δυσκολίες που βιώνουν. Βασισμένοι στα λόγια πραγματικών ανθρώπων που ζουν ανάμεσα μας και που δεν είναι ήρωες ενός θεατρικού έργου -κατασκευάσματα δηλαδή κάποιου συγγραφέα- έπρεπε να φωτίσουμε τον κάθε χαρακτήρα και την ιστορία του με πολλή μεγάλη ευαισθησία και προσοχή, με έναν τρόπο που θα αναδείξει την αλήθεια του και το βίωμα του. Είναι πολύ περίεργο να ξέρεις πως ο χαρακτήρας που έχεις να ενσαρκώσεις είναι ένας άνθρωπος υπαρκτός.
Που ενδεχομένως και να συναντηθείτε κάποια στιγμή. Ένιωθα πως αν αυτός ο άνθρωπος έρθει να δει την παράσταση θα ήθελα να νιώσει έστω και λίγο πως ακούμπησα κάποια κομμάτια του, πως προσπάθησα να τον καταλάβω, να μεταφέρω τη «φωνή» του στη σκηνή όσο το δυνατόν καλύτερα, να μην τον απογοητεύσω. Σε αυτό το κομμάτι φυσικά μας βοήθησε η άψογη καθοδήγηση από τις σκηνοθέτριες και τις επιστημονικές συμβούλους της παράστασης, η κινησιολόγος μας και
όλοι οι συντελεστές -ο καθένας κι η καθεμία από το δικό του κομμάτι.
Τελικά φτιάξαμε μια δική μας ομάδα, μια δική μας δεμένη «κοινότητα» που δουλέψαμε πολύ όμορφα και ίσως δημιουργήσαμε τις συνθήκες να φέρουμε και την προσωπική μας εμπειρία αποκλεισμού, ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού, τη δική μας ανάγκη για επαφή.
Όσον αφορά το πολύ προσωπικό μου κομμάτι ένα επίσης ιδιαίτερο στοιχείο που με ιντρίγκαρε ήταν όταν σιγά σιγά έπρεπε να αποκτήσω δεξιότητες που έχει ο ήρωας μου, να φέρω τον εαυτό μου πιο κοντά σε αυτό που ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω είναι. Τελική έκπληξη ήταν όταν  κλήθηκα να κάνω ακόμη και κάποιες αλλαγές στην εξωτερική μου εμφάνιση προκειμένου να πλησιάσω καλύτερα αυτόν τον χαρακτήρα.
Νομίζω ότι απόλαυσα όλη τη διαδικασία και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που όλο αυτό έγινε με τις καλύτερες συνθήκες.

Τώρα που γνωρίζεις όλο το κείμενο και τις ιστορίες, πως κρίνεις το όλο θέμα της παράστασης;

Νιώθω πως ο κάθε άνθρωπος που κουβαλάει εκτός από όλες τις υπόλοιπες ταυτότητες του και αυτήν του lgbtq+ σίγουρα έχει και μια πολλή ενδιαφέρουσα ιστορία σε σχέση με αυτό του το βίωμα. Καλώς ή
κακώς υπάρχουν πολλές στιγμές χαράς, περηφάνειας, έρωτα, πολλές  στιγμές βίας και αποκλεισμού, πολλά ακόμη στερεότυπα και φοβίες που πρέπει να εξαλειφθούν προκειμένου να μιλάμε για ισότητα.

Πως πιστεύεις ότι σκέφτεται και ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+ σήμερα το 2019 και ειδικά μετά τις θεσμικές αλλαγές;

Νομίζω πως η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων σήμερα στην Ελλάδα είναι πολύ πιο απενοχοποιημένη σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Αναγνωρίζει αυτή τη διαφορετικότητα και ποικιλότητα περισσότερο σαν κάτι θετικό παρά σαν κάτι προβληματικό. Βλέπεις μικρά παιδιά που πια δεν κοροϊδεύουν το ένα το άλλο επειδή συμβαίνει κάποιο απ’ αυτά να είναι διαφορετικό. Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Υπάρχει μεγαλύτερη ενημέρωση, περισσότερη αποδοχή. Πολλά νέα παιδιά πια μιλάνε
ανοιχτά στην οικογένεια και στους φίλους τους και ίσως και να υπάρχει περισσότερη αποδοχή. Η νέα γενιά είδε να αλλάζουν πολλά, διεκδικήσεις της κοινότητας που πήγαν ένα βήμα παρακάτω, όπως οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές σε σχέση με την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, το σύμφωνο συμβίωσης κλπ. Ωστόσο νιώθω πως ακόμη ο δρόμος είναι μακρύς. Αυτό που θα με προβληματίζει πάντα είναι η βία που ασκείται – σε οποιαδήποτε μορφή της- σε οτιδήποτε διαφορετικό. Ο αποκλεισμός και η βία στα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, δυστυχώς -όσο κι αν έχουν προχωρήσει κάποια πράγματα- είναι «εκεί». Ειδικά τον τελευταίο καιρό είδαμε να συμβαίνουν πολύ ακραία πράγματα. Ιστορίες bullying, ιστορίες ακραίας βίας, ακόμη και δολοφονίες. Το θετικό με τη νέα γενιά
είναι ότι πια βγαίνει στους δρόμους για αυτά τα θέματα, διεκδικεί, υπερασπίζεται. Εύχομαι κάποια στιγμή να μιλάμε για πραγματική ισότητα και ελευθερία.

Πληροφορίες για την παράσταση A New Era (?) / Μια νέα εποχή (;) Six D.O.G.S  ΕΔΩ