Ηλίας Βογιατζηδάκης

Nα κάνεις τη διαφορά με το να είσαι ο εαυτός σου.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση της Ανδρονίκης Αβδελιώτη να παίξεις στην παράσταση της «Γεύση από μέλι» ;

Η πρόταση της Ανδρονίκης Αβδελιώτη ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή, λίγο μετά τα απόνερα του covid. Ενάμιση περίπου χρόνο με θέατρα κλειστά, απομόνωση, ματαιωμένα σχέδια, ακυρώσεις και αναβολές άλλων πραγμάτων, η πρόταση για το έργο «Γεύση από μέλι» της Shelagh Delaney με χαροποίησε ιδιαίτερα μιας και εκείνη την περίοδο είχα σχεδόν «ξεχάσει» πως ήταν η ζωή προ πανδημίας, με πρόβες, παραστάσεις, δημιουργικότητα, την εξωστρέφεια που μας προσφέρει αυτή η δουλειά και γενικώς αυτή τη γεμάτη καθημερινότητα που είχα συνηθίσει τόσα χρόνια. Με την Ανδρονίκη δεν γνωριζόμασταν, ούτε είχε τύχει να ξαναδουλέψουμε μαζί, όμως από την πρώτη μας συνάντηση με κέρδισε η ευγένεια και η απλότητα της, αλλά και η γενναιοδωρία της, το πάθος κι η εργατικότητα της επάνω στη δουλειά. Φυσικά και αποδέχτηκα την πρόταση της για όλους τους παραπάνω λόγους και πείστηκα ακόμη περισσότερο όταν διάβασα το έργο και είδα ότι με συγκινεί πολύ, είναι γλυκό –όπως και ο τίτλος του– και ‘είδα’ τον εαυτό μου μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Όλος ο θίασος είναι υπέροχα παιδιά και απολαύσαμε αυτή τη συνεργασία εξ αρχής.

Μίλησε μας για το έργο «Γεύση από μέλι» και τον ρόλο που υποδύεσαι.

Στην παράσταση «Γεύση από μέλι» βλέπουμε τη σχέση και τη συμβίωση μιας νεαρής μητέρας (Έλεν) με την κόρη της (Τζο), που σχεδόν μεγαλώνουν μαζί σε μία άθλια γκαρσονιέρα σε μια φτωχική συνοικία του Λονδίνου στα τέλη της δεκαετίας του ΄50. Παρά τις διαφορές τους αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, αυτές προσπαθούν να επιβιώσουν και να ξεφύγουν από τις επιλογές τους αλλά και από το κοινωνικό περιθώριο, δημιουργώντας σχέσεις που υπόσχονται πως θα τους αλλάξουν τις ζωές. Αναζητούν την αγάπη, την ευτυχία και την αρμονία στη ζωή τους ενώ όλα γύρω τους είναι πολύ φάλτσα.. Στην παράσταση έχω τον ρόλο του Τζίμι, ενός νεαρού ναύτη που είναι μετανάστης και δημιουργεί μια ρομαντική σχέση με την Τζο. Το αγόρι αυτό εμφανίζεται στο έργο φευγαλέα, σχεδόν σαν όνειρο. Περισσότερο «μιλά» με την απουσία του. Τελικά γεννιέται η απορία, είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού ή μία ακόμη λάθος επιλογή;

Τι ιδιαίτερο έχει η παράσταση “Angels in America” ώστε να έρθουμε να τη δούμε;

Το Angels in America είναι ένα εμβληματικό έργο του Τony Kushner, που όσες φορές κι αν παίχτηκε (στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση) απέσπασε εκτός από βραβεία και την έντονη ανταπόκριση του τελικού αποδέκτη –κοινού, μιας και είναι ένα πολύ καλογραμμένο και συγκινητικό έργο, με σπαρακτικές στιγμές αλλά και πολύ χιούμορ. Στη δική μας παράσταση περιλαμβάνονται και τα δύο μέρη του έργου (1. Η νέα χιλιετία πλησιάζει & 2.Περεστρόικα) μια long version, κάτι που σπάνια γίνεται εξαιτίας του όγκου του κειμένου, που όμως σε αυτή την ολοκληρωμένη εκδοχή του πιστεύω είναι τρομερά αποκαλυπτικό αλλά και λυτρωτικό εν τέλει. Όταν μου πρότεινε η Ανδρονίκη αυτό το έργο και τον ρόλο του Πράιορ ενθουσιάστηκα. Σκέφτηκα πως αυτός είναι ένας ρόλος-δώρο για κάθε ηθοποιό και πρέπει να βάλω τα δυνατά μου. Προσπάθησα να αφιερώσω πολύ χρόνο για να τον μελετήσω και να τον συναντήσω. Τον απολαμβάνω και τον αγαπώ πολύ. Δουλέψαμε πολύ εντατικά, σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα με την ομάδα κι όλο αυτό μας έκανε να αφιερώσουμε άπειρες ώρες μες στο θέατρο και να νιώσουμε εγγύτητα και τριβή από τις πρώτες μέρες κιόλας. Είμαι σίγουρος ότι θα μου λείψει πολύ όταν τελειώσει. Εύχομαι να μας δοθεί η δυνατότητα να το επαναλάβουμε και του χρόνου μιας και πιστεύω ότι όταν δουλεύεις ένα τέτοιο έργο δε γίνεται (!) να κλείνει ο κύκλος του τόσο σύντομα. Στην παράσταση παρακολουθούμε παράλληλες ιστορίες ανθρώπων στη Νέα Υόρκη των 80s, που παλεύουν με το AIDS, τη μοναξιά , τον φόβο και τον θάνατο και αγωνίζονται για την αγάπη, τη ζωή και τη λύτρωση. Οι ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους κι έτσι παρακολουθούμε πώς η κρίση του AIDS –με φόντο το πολιτικό σκηνικό της εποχής και τις κοινωνικές ανισότητες στο πικ– επηρέασε την ήδη στιγματισμένη queer κοινότητα, τις σχέσεις και τις ζωές αυτών των ανθρώπων, τί πολιτικά σκάνδαλα συνέβαιναν μεταξύ άλλων και πώς διαπραγματεύτηκαν οι άνθρωποι εκ νέου τα όρια τους στον έρωτα, τη συντροφικότητα, τον ρόλο που επιλέγουν να έχει η θρησκεία στις ζωές τους. Έχει πολύ ενδιαφέρουσες σκηνές το έργο γιατί ακροβατεί σε έναν κόσμο με όνειρα και παραισθήσεις και σε μια σκληρή πραγματικότητα. Ο ρόλος που έχω είναι ο Πράιορ, ο χαρακτήρας που με έναν τρόπο συνδέει και τις άλλες ιστορίες. Είναι ένας νεαρός, απόγονος μιας σημαντικής οικογένειας, που ενώ έχει μια μάλλον νορμάλ και ποιοτική ζωή και μια μακροχρόνια, πολύ δεμένη ερωτική και συντροφική σχέση με τον Λούις, όταν αρρωσταίνει από AIDS όλο αυτό διαταράσσει τη ζωή του, τη σχέση του με τον σύντροφο του και ξεκινά ο ανηφορικός δρόμος να αντιμετωπίσει τους φόβους του, την εγκατάλειψη, τη μοναξιά και το ενδεχόμενο του θανάτου. Στο δύσκολο δρόμο της θεραπείας του και με τις τότε αμφιλεγόμενες και πειραματικές φαρμακευτικές αγωγές της εποχής που έφερναν ένα σωρό παρενέργειες, τον επισκέπτεται και μπαίνει για τα καλά στο μυαλό και τη ζωή του ένας (επίσης) βασανισμένος Άγγελος που τον εγκατέλειψε ο Θεός, και θα τον οδηγήσει στα μονοπάτια της έκστασης, της σοφίας και τελικά της αναγέννησης και της αποδοχής. Του λέει με έναν «παράξενο» τρόπο πως όλα θα πάνε καλά. Το ωραίο και παρήγορο σχεδόν 30 χρόνια μετά, είναι πως πράγματι –όπως λέει και στο έργο– «η ζωή συνεχίζεται. Ο κόσμος πηγαίνει πάντα μπροστά». Πάντα κάτι νέο ξεκινά. Ο κόσμος ευτυχώς δεν πεθαίνει πια από aids, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έχει διεκδικήσει νέα δικαιώματα και νομίζω πως έχει γίνει καθαρό πως δε μιλάμε για μια αρρώστια που αφορά συγκεκριμένα μέλη της κοινωνίας.

Mίλησέ μας για την επόμενη δουλειά σου με την ομάδα Δρόμος με Δέντρα.

Με την ομάδα Δρόμος με Δέντρα (Θεανώ Μεταξά, Τζο Νασιοπούλου, Μάρθα Φριντζήλα, Στέλλα Παπακωνσταντίνου, Σπύρο Αγγελόπουλο) θα παρουσιάσουμε την παράσταση «Πρωτοσέλιδα» στο πλαίσιο του Προγράμματος ‘Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός’ που θα γίνει το καλοκαίρι από το ΥΠΠΟΑ και τη στήριξη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Στη νέα αυτή παραγωγή του Baumstrasse , θα ασχοληθούμε με τα πρωτοσέλιδα του Ελληνικού, Τουρκικού και Κυπριακού Τύπου από το 1922 έως σήμερα. Θα μελετήσουμε τη λειτουργία και τον ρόλο του Τύπου, θα αναρωτηθούμε πώς παρουσιάζεται το συμβάν –σαν ήττα ή ως θρίαμβος– πώς αντιμετωπίζουν οι εφημερίδες τον πόλεμο, την καταστροφή, τι συμβαίνει με τους πρόσφυγες, τον ξεριζωμό, τα ερωτήματα που γέννησε η Μικρασιατική καταστροφή και τα αποτελέσματα της, ποιές είναι οι σχέσεις των τριών κρατών σήμερα και ποιά τα εθνικά συμφέροντα. Λαμβάνοντας υπόψη πως τα αλλοτινά πρωτοσέλιδα ολοένα και αντικαθίστανται από τa social media , και τις ειδήσεις που θα μας πετάξουν τα διάφορα site στο fb, αλλά και ότι η τεχνολογική εξέλιξη έχει κάνει την πληροφορία να φτάνει παντού μέσα σε δευτερόλεπτα, αναρωτιόμαστε τελικά «πώς» αντιλαμβανόμαστε την είδηση; Την καταπίνουμε αμάσητη ή την τρώμε με δυσκολία, κάποια άλλα μήπως απλά τα περνάμε στα ψιλά; Και μέσα σε όλο αυτό ποιος είναι ο πιο ειλικρινής , ευφάνταστος και ο πιο αποκαλυπτικός τρόπος να τα κάνεις όλα αυτά παράσταση; Θα ξεκινήσουμε πιο εντατικά τις πρόβες το επόμενο διάστημα και ήδη έχω ενθουσιασμό τόσο για το ερευνητικό αυτό πρότζεκτ αλλά και τη συνάντηση με αυτούς τους αγαπημένους ανθρώπους. Η παράσταση θα γίνει στις αρχές Σεπτεμβρίου στην Χαλκιδική –έναν τόπο απόλυτα συμβατό με τις «χαμένες πατρίδες»– και αν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές θα το επαναλάβουμε στην Αθήνα τη νέα σεζόν.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του σκηνοθέτη Δημήτρη Φοινίτση, να παίξεις σε έναν μονόλογο.

Ο Δημήτρης Φοινίτσης, λίγο πριν μπει το πρώτο κύμα της πανδημίας στη ζωή μας πριν δύο χρόνια μου είχε προτείνει να παίξω στο έργο/ μονόλογο «Κροκόδειλος» της Ρουμάνας συγγραφέως Ελίζε Βιλκ, που επρόκειτο να είναι τότε η νέα του σκηνοθετική δουλειά. Πριν καλά- καλά ξεκινήσουμε τις πρόβες, η καραντίνα δε μας επέτρεψε να συνεχίσουμε κι έτσι έμεινε στην αναμονή. Λίγους μήνες μετά ξεκινήσαμε να το δουλεύουμε και σχεδόν ολοκληρώσαμε τις πρόβες όμως και πάλι το επόμενο κύμα της πανδημίας δε μας επέτρεψε να το ανεβάσουμε. Φέτος είπαμε πως πια είναι η κατάλληλη στιγμή να «γεννηθεί» αυτό που φτιάξαμε και να ξεκινήσει το ταξίδι του ο Κροκόδειλος . Είδαμε πως τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει παγωμένο στο χρόνο που μεσολάβησε. Αλλάξαμε κάποια πράγματα και μετακινηθήκαμε από την αρχική μορφή που έπαιρνε τότε. Θα δουλέψουμε ακόμη ένα μικρό διάστημα με τον Δημήτρη (και την κινησιολόγο Μυρτώ Δελημιχάλη) και έτσι τον Ιούλιο που οι προγραμματισμοί μας το επιτρέπουν, θα το παρουσιάσουμε για έναν μικρό κύκλο παραστάσεων στην Αθήνα και με δεύτερο στόχο να μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του και του χρόνου –ενώ επίσης ιδανικά θέλουμε να το παρουσιάσουμε και εκτός Αθήνας, όπως έτσι κι αλλιώς ο Δημήτρης κάνει συνήθως με τις παραγωγές του.

Στο έργο ο 13χρονος Ντάβιντ αφηγείται με έναν αφοπλιστικό τρόπο την καθημερινότητα του, ένα οδοιπορικό από την παιδική ηλικία, στην εφηβεία και ενδεχομένως σε μία πρόωρη ενηλικίωση που του επιβάλλουν οι συνθήκες. Μόλις έχασε τον μπαμπά του, στο σχολείο όλα πάνε λάθος, είναι μόνος του, δυσφορεί στο σπίτι του, στις κοινωνικές του σχέσεις, στο φύλο του, δεν έχει παρέες, το μοναδικό του στήριγμα τον εγκαταλείπει, διαπραγματεύεται τη σεξουαλική του ταυτότητα, ερωτεύεται, γίνεται θύμα αλλεπάλληλης βίας και μέσα σε όλα αυτά δε χάνει το χιούμορ του, προσπαθεί να ζήσει, ονειρεύεται και φτιάχνει στο μυαλό του έναν καλύτερο κόσμο. Σαν να έχει φωλιάσει μέσα του ένας μικρός κροκόδειλος που κάθε τόσο ξυπνάει και του δαγκώνει την καρδιά. Ο Ντάβιντ ροσπαθεί να επικοινωνήσει, να βρει «τη θέση του». Με ενθουσίασε εξ αρχής αυτό το έργο και το γεγονός ότι μου το εμπιστεύτηκε ο Δημήτρης. Το αγάπησα πολύ. Δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα, θα είναι η πρώτη φορά που θα παρουσιαστεί εδώ, και την εξαιρετική μετάφραση από τα ρουμανικά υπογράφει ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης. Μου φαίνεται περίεργο πως θα βρίσκομαι στη σκηνή για τόση ώρα μόνος μου, και το μοναδικό μου στήριγμα θα είναι οι θεατές και αυτός ο ορμητικός λόγος του Ντάβιντ, όμως είναι μια πολύ ωραία πρόκληση και κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Και σίγουρα αυτό το κείμενο ήταν ο καταλληλότερος λόγος να αποδεχτώ αυτή την πρόκληση/ πρόσκληση και να μην το σκεφτώ δεύτερη φορά πριν πω… ναι!

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις το απόφθεγμα του Μάρκου Αυρήλιου «Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι»;

Το αντιλαμβάνομαι περισσότερο με το: να κάνεις τη διαφορά με το να είσαι ο εαυτός σου. Με το οποίο συμφωνώ πολύ και εύχομαι να εφαρμόζω. Επίσης, να κρατάς ένα χώρο για τον εαυτό σου, που μέσα σε αυτόν αυτό-βελτιώνεσαι, έχεις όμορφα συναισθήματα, κριτική σκέψη και αυτόν τον χώρο τον προστατεύεις , όχι από φόβο ή εγωισμό, αλλά για να χωρέσεις κι άλλους. Μιας και οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά ζώα (όντα) οφείλουμε να προσφέρουμε την καλύτερη εκδοχή μας. Ίσως αν μπορούσαμε να το κάνουμε όλοι αυτό, να ήταν κάτι πολύ επαναστατικό!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

*Γεύση από μέλι της Shelagh Delaney

Kάθε Σάββατο 21:00 & Κυριακή 18:30 στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, έως 5 Ιουνίου

Πληροφορίες για την παράσταση Γεύση από μέλι ΕΔΩ

**Angels in America του Tony Kushner

Στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, έως 31 Μαϊου (Τετάρτη 25/5 21:30, Πέμπτη 26/5 23:00, Παρασκευή 27/5 20:00, Δευτέρα 30/5 17:00 & 23:00 και Τρίτη 31/5 17:00)

Πληροφορίες για την παράσταση Angels in America ΕΔΩ