«Η λευκή ποδιά» του Μάριου Λεβέντη

Η λευκή ποδιά είναι απαραίτητη στο μαύρο που απλώνεται και εξαπλώνεται εμπρός μας.  Είναι απαραίτητη να φωσφορίζει ελπίδα, εμπιστοσύνη και θάρρος. Είναι απαραίτητη να γίνει φως στις αιφνίδιες διακοπές μας, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Να γίνει αναπτήρας στα χέρια μας που ξύλιασαν απ’ το κρύο της αγωνίας, να γίνει κερί αναμμένο στο ευχέλαιο και την παράκληση υπέρ της υγείας μας. Η λευκή ποδιά συνιστάται για να σπάσει το γκρίζο της αβεβαιότητας που αυξάνεται σαν αρνητικό ρεκόρ των νέων κρουσμάτων της κομμένης ανάσας μας. Η λευκή ποδιά δεν είναι για να μένει επί ξύλου κρεμάμενη, αλλά για να  βρίσκει σώμα να φοριέται.

Κι αν ο χρόνος είναι γιατρός, επιβάλλεται να ‘χει άσπρο να φορέσει και να σταθεί από πάνω μας σαν άγγελος. Να σταθεί σαν ονειροπόλος που ξορκίζει τα εφιαλτικά μάγια που μας τυλίγουν και πνίγουν με τη λύσσα τους τα διαγνωστικά των φόβων μας, τα νοσοκομεία της περίθαλψης, της αντοχής και της ελευθερίας μας. Κι αν ο χρόνος είναι γιατρός, θα μας δώσει την αγωγή να μην αυθαδιάζουμε με την ανθρώπινη ζωή. Θα μας δώσει τον χρόνο του εαυτού του ν’ αναρρώσουμε από τις γνώμες που διίστανται κι από τα μέτρα που πλήττονται από τα ημίμετρα.

 Η λευκή ποδιά δεν είναι για να μένει επί ξύλου κρεμάμενη, αλλά για να την πιστεύουμε ως ντύμα στην γύμνια της ψυχής μας. Ντύμα που προφυλάσσει τα επίμαχα μελανά σημεία μας. Γιατί όλοι είμαστε αυτοδιόριστοι γιατροί κάποιων πληγών μας, γιατί όλοι υπήρξαμε γιατροί ξένων πόνων και ποτέ των επί της ουσίας δικών μας. Το λευκό είναι λοιπόν μέσα μας και είναι δόσιμο.  Κι αν ο χρόνος είναι γιατρός, οφείλουν και οι στιγμές να είναι νοσοκόμες. Όπως οφείλουν και οι άνθρωποι να είναι διαθέσιμοι για γιατρειά.