Η Πηνελόπη Σαραφίδη & ο Δημήτρης Χριστοφορίδης μιλούν για το R.I.P.

Τι πιστεύετε ότι έχει να μας πει το κείμενο R.I.P. του Δημήτρη Κουρούμπαλη;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Μιλάει για τον έρωτα σε δύσκολους καιρούς, σε μια εμφύλια διαμάχη. Που παρόλα αυτά επιβιώνει και πάει ως το τέρμα. Ο έρωτας μπορεί να γεννηθεί ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθηκες.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν μαζί ευτυχισμένοι; Ο Ακίρα Κουροσάβα, σε μια αντίστοιχη ερώτηση, αναφορικά με το ποιο μήνυμα υπάρχει στις ταινίες του, είχε δώσει αυτήν την απάντηση. Θα την δανειστώ.

Ποια είναι η δική σας εκδοχή πάνω σε αυτό το έργο;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Η εκδοχή που παρουσιάζουμε στην παράσταση με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Η σκηνοθεσία του έργου με καλύπτει απόλυτα.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Όλο το έργο εκτυλίσσεται σε ένα καφέ, ενώ έξω κυριαρχούν συνεχείς συρράξεις μεταξύ πολιτών, εμφύλιος. Ακολουθώντας τη γραμμή του έργου, η παράσταση μιλά αλληγορικά για μια κοινωνία σε απόλυτη σήψη, ένα σύστημα χωρίς κώδικες, που κατατρώει και δηλητηριάζει κάθε τι αγνό. Καμία αλήθεια, τίποτα βέβαιο. Δεν υπάρχουν απαντήσεις λοιπόν, όταν τα όνειρα έχουν πεθάνει. Μόνο ερωτήματα.

Για ποιους λόγους συνεργάστηκες με τον Γιάννη Αγγελάκη;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Καταρχάς μου άρεσε πολύ το έργο από την πρώτη στιγμή που το διάβασα και στη συνέχεια με κέρδισε η συνεργασία με όλους τους συντελεστές. Συμπίπτουν πολύ οι απόψεις μας πάνω στο θέατρο και αυτό το θεωρώ βασικό στη δουλειά μας για αρμονικές συνεργασίες.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Ήξερα τα παιδιά από πριν, οπότε το ένα έφερε το άλλο. Ο Γιάννης ειδικότερα, από την αρχή μας εξήγησε την οπτική του πάνω στο κείμενο και τι ήθελε να αναδείξει τόσο το ίδιο το έργο, όσο και αυτός. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα συνεργαστώ με όλους τους συντελεστές.

Μιλήστε μας για το ρόλο σας.

Πηνελόπη Σαραφίδη: Είναι ένα κορίτσι βαθιά ρομαντικό που αυτό όμως το έχει καλά κρυμμένο. Είναι η πρώτη της φορά που ερωτεύεται και έτσι αφήνει να βγει ένας άλλος εαυτός της.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Ο ρόλος μου είναι το αγόρι. Ένα αγόρι που βιώνει, νοιώθει και αποθαρρύνεται απ’ όσα διαδραματίζονται στην κοινωνία που ζει. Δε βρίσκει νόημα, όλα του φαίνονται μάταια. Όταν γνωρίζει το κορίτσι όμως, συνειδητοποιεί πως η λύπη δεν κατορθώνει τίποτα. Μόνο ο έρωτας και η ανάγκη για ζωή.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Thomas Fuller «Η σκοτεινότερη ώρα είναι πριν την αυγή»;

Πηνελόπη Σαραφίδη: Μου δημιουργεί ένα αισιόδοξο συναίσθημα καθώς πάντα σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μας υπάρχει και η επόμενη μέρα που μπορεί να είναι καλύτερη.

Δημήτρης Χριστοφορίδης: Υπάρχει στο έργο ένας συγκεκριμένος μονόλογος – του κοριτσιού – όπου νομίζω απαντά με πολύ ιδιαίτερο και ειλικρινή τρόπο για το πως οι άνθρωποι αλληλοεπιδρούμε και νοιώθουμε διαφορετικά καταστάσεις και στιγμές τη νύχτα, αφού έχουν πέσει όλα τα φώτα. Και καθώς αυτή κυλάει. Ως το ξημέρωμα. Θα σας παραπέμψω εκεί λοιπόν.

Σας ευχαριστούμε πολύ για αυτή την ωραία κουβέντα μας.

Πληροφορίες για την παράσταση: