Η συνάντηση του Μάριου Λεβέντη

Η συνάντηση με τον εαυτό μας είναι πάντα μια κομβική στιγμή. Τί σημαίνει, όμως, αυτή η συνάντηση; Σίγουρα είναι μια επώδυνη διαδικασία, που φέρνει στο προσκήνιο και άλλες, μικρότερες συναντήσεις: τη συνάντηση με τη μοναξιά, με την ευαισθησία της διαφορετικότητας, με την αποξένωση της επιθυμίας, με την όρεξη της ψυχής, τη συνάντηση με το ανόρεκτο σώμα που μπορεί να μην έχει πια τις ίδιες αντοχές, αλλά εξακολουθεί να ρίχνεται απτόητο στη μάχη των δυνάμεων, τη συνάντηση με τα λάθη μας, τη συνάντηση με την ελπίδα και την άμεση ματαίωσή της, τη συνάντηση με τη βίαιη μοίρα που υπομένουμε και, τελικά, οδηγούμαστε στην αδιαπραγμάτευτη ανάγκη μας να συμμετέχουμε στο πλήθος.

Σήμερα, οι άνθρωποι εκθέτουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους στο δημόσιο πεδίο, όχι μόνο ως μέσο επικοινωνίας, αλλά και ως μέσο αυτοεπιβεβαίωσης. Είναι όντως απαραίτητη αυτή η υπερβολική αυτοαναφορικότητα που κυριαρχεί; Ή μήπως ο εαυτός μας αποκτά την ολοκλήρωσή του όταν είναι μέρος της συλλογικότητας; Η διαρκής ενασχόληση με τον εαυτό μας, στο μπουντουάρ των ανασφαλειών μας, σ’ έναν κόσμο που αποζητά κι επιβραβεύει φανερά την προσωπική τελειότητα, δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο φιλαυτίας και ναρκισσισμού, απομακρύνοντάς μας όχι μόνο από τα πολύτιμα ερεθίσματα της ανθρώπινης επαφής, αλλά και από την αποδοχή των ατελειών μας. Κι αν πράγματι η αδιάκοπη ενασχόληση με το «εγώ» είναι αναγκαία για την ευτυχία μας, τότε γιατί δεν ευτυχούμε; Γιατί ο εαυτός δεν είναι μόνο προϊόν αυτογνωσίας· η πραγματική του υπόσταση προϋποθέτει την ενεργή σύνδεση με το «εμείς».

Συνεπώς, ο εαυτός δεν διαμορφώνεται μέσω της ατομιστικής προβολής, αλλά μέσω της συνειδητής αλληλεπίδρασης με τον κοινωνικό περίγυρο. Πρόκειται για μια καθαρή συνειδητοποίηση ότι, μόνο όταν διαπραγματευόμαστε ανοιχτά με την κοινωνία, μπορούμε να είμαστε μέρη και μέλη μιας ευρύτερης κοινότητας που ανησυχεί. Και οφείλει ν’ ανησυχεί. Διότι η επαγρύπνηση της αλληλεγγύης, η κοινή προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο, είναι αυτά που μας καθορίζουν και μας χαρίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο αποκτούμε και κατακτούμε το πραγματικό νόημα της ζωής.