Η Χριστίνα Ροκαδάκη & ο Ιάσων Bitter μιλούν για “Σαβουάρ Βιβρ”

Μιλήστε μας για το έργο σας “Σαβουάρ Βιβρ”»;

Χριστίνα: Το έργο είναι εμπνευσμένο από το γαλλικό θεατρικό μονόλογο “Οι κανόνες του σαβουάρ βιβρ στη σύγχρονη κοινωνία” όπου μία Κυρία παρουσιάζει μία σειρά κανόνων συμπεριφοράς  για κάθε κοινωνική περίσταση. Στην παράστασή μας βλέπουμε ένα ζευγάρι, έναν άντρα και μία γυναίκα, που καταπιάνονται από ένα τέτοιο πρωτόκολλο και ακολουθούν την κοινωνική πεπατημένη έτσι ώστε «να αντιμετωπίσουν με αποτελεσματικότητα τις εγγενείς δυσκολίες της ύπαρξης».

Iάσων:  Το έργο όπως φανερώνει και ο τίτλος μάς μιλά για κανόνες ζωής, για το πώς πορεύεται  κανείς  από την πρώτη κιόλας στιγμή της γέννησής του. Όλοι αυτοί οι κανόνες  δείχνουν έναν ασφαλή δρόμο τον οποίο δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουμε (;) . Πόσο  ελεύθεροι είμαστε όμως  όταν  όλα είναι προαποφασισμένα βάσει του φύλου μας και της κοινωνικής μας θέσης; Όταν δεν υπάρχει ρίσκο υπάρχει πραγματικά επιλογή;

Μιλήστε μας για τον ρόλο σας.

Χριστίνα: Ο ρόλος μου αφορά  μία  γυναίκα που προετοιμάζεται για μία κοινωνική περίσταση, δυνητικά τη βάφτιση ενός παιδιού. Ο ενθουσιασμός της αλλά και η αγωνία της να ανταποκριθεί με επιτυχία σε μία τέτοια κοσμική στιγμή την παρασύρουν σ’ ένα ξέφρενο γαϊτανάκι ρόλων όπου η ίδια  γίνεται στιγμιαία  η «κόρη», η «νύφη», η «σύζυγος».

Iάσων: Προσπαθώντας να είναι το «σωστό» παιδί και αντίστοιχα ο «σωστός»  άντρας, κύριος, το πρόσωπο που  υποδύομαι δοκιμάζεται και ισορροπεί μεταξύ πρέπει και θέλω με μοναδικό του εφόδιο έναν πατροπαράδοτο οδηγό ευτυχούς επιβίωσης.

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μήνυμα του έργου;

Χριστίνα: Το μήνυμα κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να είναι ένα γιατί ο καθένας μας βρίσκει διαφορετικά πράγματα σε ένα έργο και αυτό θα ήθελα να συμβεί και στην παράστασή μας. Αυτό που σίγουρα ενέπνευσε εμένα και με οδήγησε να καταπιαστώ με αυτό το κείμενο είναι η δύναμη όλων αυτών των κοινωνικών μοντέλων που κουβαλάμε από την αρχή του βίου μας και το πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε τις δικές μας ειλικρινείς επιλογές σε έναν κόσμο που υποδεικνύει άμεσα  ή έμμεσα την ομοιογένεια.

Iάσων: Το έργο μιλά για εθιμοτυπίες και τελετουργικά, για παραδόσεις.  Μάς παρουσιάζει έναν κόσμο, το δικό μας κόσμο, όπου όλα φιλτράρονται ως σωστό και λάθος ως καλό και κακό ως όμορφο και άσχημο. Τα δύο αυτά πράγματα είναι αλληλένδετα, οι παραδόσεις διαμορφώνουν το πώς  φιλτράρουμε τον κόσμο. Στο έργο αυτό προκύπτει για μένα το  εξής ερώτημα: δεδομένου ότι ο κόσμος συνεχώς μεταβάλλεται  μπορούμε τελικά να εκφραστούμε και με άλλους όρους δίχως κόστος;

Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του  2019;

Χριστίνα: Η Ελλάδα του 2019 φαίνεται κατά τη γνώμη μου να έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα ώστε να θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα η ελευθερία του ατόμου και τα δικαιώματά του. Φύσει αισιόδοξη ελπίζω σε έναν κόσμο όπου δε θα χρειαζόμαστε όλες αυτές τις ταμπέλες και τους περιορισμούς  και η ελεύθερη έκφραση θα είναι κάτι αυτονόητο όπως το να πίνουμε νερό. 
 
Iάσων:  Στην Ελλάδα του 2019 νιώθω ότι ακόμα ταλαιπωρούμαστε σε κάθε πτυχή της ζωής μας από μία παράδοση που αντί να μάς πληροφορήσει για την πλούσια κληρονομιά μας και να μάς εξελίξει ως κοινωνία μάς κράτα δέσμιους και μάς απομονώνει από τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Πληροφορίες για την παράσταση “Σαβουάρ Βιβρ” στον Χώρο Τέχνης Βρυσάκι   ΕΔΩ