Με ποιο σκεπτικό αποφασίσατε να διασκευάσετε και να ανεβάσετε παράσταση με τίτλο «Αντιγόνη, μια Ύβρις»;
Η νέα μετάφραση και διασκευή έγινε με στόχο να προκύψει ένα κείμενο που «μιλιέται», που από την αρχή είναι καθαρή η οπτική της ερμηνείας του. Θέλαμε να έρθουμε όσο το δυνατό πιο κοντά σε έναν πιο καθημερινό και οικείο τρόπο εκφοράς του λόγου, όσο αυτό είναι δυνατό φυσικά, με το κείμενο του Σοφοκλή. Συνήθως η Ομάδα7 ξεκινά μια νέα παραγωγή με βάση μια θεματική ενότητα, ένα θέμα για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε.
Οι έννοιες της εξουσίας, της αντίστασης και της ύβρεως ως ένα σύμπλεγμα, μέσα στην τωρινή ζοφερή πραγματικότητα, μας απασχολεί βαθειά. Η αρχική σκέψη, ήταν να ακολουθήσουμε τη συνηθισμένη πρακτική συλλογής υλικού για την παράσταση, που είναι οι οργανωμένοι αυτοσχεδιασμοί, όπου οι ηθοποιοί και οι υπόλοιποι συντελεστές συν-θέτουμε το τελικό αποτέλεσμα.
Τελικά αποφασίσαμε να προσθέσουμε στην παραπάνω διαδικασία, ένα κλασσικό κείμενο που διαπραγματεύεται με τον καλύτερο τρόπο, αυτά τα θέματα. Να δούμε αν θα μπορέσει να αποτελέσει το κείμενο της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή ένα ακόμα από τα υλικά που συνθέτουν τις παραστάσεις μας. Πώς θα μπορέσει να μας βοηθήσει ή να μας δυσκολέψει να ερευνήσουμε, να πειραματιστούμε, να δοκιμάσουμε τρόπους και φόρμες και τη λειτουργία τους μέσα σε μια μεταμοντέρνα αισθητική; Όπως αναφέρει και ο Κ. Καστοριάδης, «…η Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι μια κορυφή της δημοκρατικής πολιτικής σκέψης και στάσης, που αποκλείει και καταδικάζει το μόνος φρονείν, το οποίο αναγνωρίζει την έμφυτη ύβρη των ανθρώπων, και απαντά σε τούτη με τη φρόνηση».
Η Αντιγόνη, είναι ένα κείμενο που όλοι το έχουμε διδαχθεί, ξέρουμε την ιστορία αλλά κατά τη γνώμη μου δεν το έχουμε «ακούσει» ποτέ. Μάλλον γιατί πιστεύουμε ότι αφορά κάποιους άλλους
Για ποιούς λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση;
Καθόλου δεν νομίζω ότι πρέπει. Άλλωστε όλα έχουν ειπωθεί και όλα έχουν γίνει.
Εμείς θελήσαμε να εστιάσουμε, όχι στην παρουσίαση της γνωστής ιστορίας, αλλά στα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από αυτήν σήμερα για εμάς. Για παράδειγμα, είναι ηθικό χρέος του ανθρώπου να αντιστέκεται στην Ύβρη της εξουσίας; Η αντίσταση μπορεί να γίνει ύβρις; Είμαστε σε θέση να ακούσουμε πραγματικά την διαφορετική γνώμη; Τι υπάρχει πριν τις αμετάκλητες αποφάσεις; Ποια είναι σήμερα τα κέντρα εξουσίας; Τα παλάτια, οι κυβερνήσεις; Τα οικονομικά lobby; Τι περιθώρια αντίστασης έχουμε και πώς μπορεί να οριστεί αυτή η αντίσταση;
Αντιμετωπίσαμε τον χορό ως 15 άτομα, που ανήκουν στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας και έχουν την απόλυτη προσωπική ευθύνη για ό,τι γίνεται αλλά και για ό,τι δεν γίνεται. Θεωρήσαμε ότι ο χώρος συνάντησης όλων των χαραχτήρων είναι ένα σάπιο διεθνές οικονομικό κέντρο. Το οποίο χωρίς να το αντιλαμβάνεται ή να νοιάζεται, αποσυντίθεται και παίρνει, σε αυτήν την καταστροφική πορεία, αποφάσεις για τη μοίρα του πλανήτη και των ανθρώπων. Έτσι ο χορός έρχεται στην σκηνή μέσα από ένα βίντεο, διαμεσολαβημένα, και η λειτουργία του διαστέλλεται και μοιάζει την ίδια στιγμή τρομακτικά «ζων» αλλά και ουσιαστικά απών.
Εν ολίγοις, μέσα από όλη αυτήν τη διαδικασία της έρευνας, προέκυψε μια σκηνική εγκατάσταση με οπτικοακουστικά μέσα, και μια ιδιόμορφη διανομή με τρεις γυναίκες ερμηνεύτριες, να μοιράζονται όλους τους ρόλους, αλλά και να παρεμβάλουν τις προσωπικές τους απόψεις και εμπειρίες.
Σ’ αυτόν τον κλειστό, φαύλο, κύκλο της σύγχρονης «πολιτισμένης» εξουσίας, τα ηχητικά περιβάλλοντα μπορούν να φλερτάρουν με τον θόρυβο και να δημιουργούν μια ομιχλώδη και πολυσήμαντη ατμόσφαιρα ενώ η όποια αξίωση για αληθινό διάλογο χάνεται μέσα στην ασυνεννοησία των παράλληλων μονολόγων. Η «πραγματικότητα» και η εικόνα της διαπλέκονται και όλα μαζί συνδιαλέγονται με τη διαχρονική τραγικότητα αυτού του «δεινότερου» απ’ όλα τα πλάσματα, του Ανθρώπου.
Έχουν ασχοληθεί πάρα πολλοί με την Αντιγόνη, γιατί πιστεύεις ότι έχει τόσα πολλά να μας δώσει;
Και θα ασχοληθούν ακόμα περισσότεροι στο μέλλον. Όσο η ανθρωπότητα, δεν κάνει σημαντικά βήματα βελτίωσης και συνεχίζει την αυτοκαταστροφική της πορεία, όπως κάνει τα 2,500, τουλάχιστον, χρόνια που μας χωρίζουν από αυτά τα εμβληματικά έργα της ανθρώπινης σκέψης.
Η παράσταση συνδιαλέγεται με τη διαχρονική τραγικότητα του «δεινότερου» απ’ όλα τα πλάσματα, του Ανθρώπου και θέτει ερωτήματα, τα οποία ακόμα δεν αντιλαμβανόμαστε και δεν «ακούμε». Επομένως δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να τα συζητήσουμε.
Αν επιλέγουμε να αντισταθούμε σε κάτι, με ποια κριτήρια παίρνουμε αυτήν την απόφαση και, τέλος, με ποιον τρόπο αντιστεκόμαστε στο κάθε λογής άδικο. Άδικο βεβαίως για εμάς, γιατί εκεί απέναντι υπάρχει κάποιος που θεωρεί το ίδιο πράγμα απόλυτα δίκαιο. Ο εκφασισμός των ηγεσιών αλλά και η συντηρητικοποίηση των κοινωνιών, η απώλεια στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων στην ίδια την Ευρώπη, δείχνουν μια επικείμενη σύγκρουση.
Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;
Το μόνο που αποτελεσματικά μπορούμε να κάνουμε ως αντίσταση ενάντια στην δομή και τη λειτουργία της κάθε φύσης εξουσίας που έρχεται σε αντίθεση με τις ανθρωπιστικές αξίες, είναι να βαδίζουμε όσο το δυνατό συνεπέστερα προς αυτές. Αν τις πιστεύουμε πραγματικά βέβαια.
Η προσωπική μου πεποίθηση, για τα καθ’ υμάς, είναι ότι τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούν οι στόχοι αλλά και τα ζητούμενα, από την πλευρά των δημιουργών και όχι των μεσαζόντων στο θέατρο, αλλά και τον πολιτισμό γενικότερα. Θέλω να ελπίζω πως αυτές οι εποχές θα οδηγήσουν σε νέες αντιλήψεις, που καμιά σχέση δεν θα έχουν με την αναζήτηση μιας καρέκλας στους θεσμούς που ήδη υπάρχουν και λειτουργούν στρεβλά και οικονομίστικες διεκδικήσεις, που τελικά πουθενά δεν έχουν οδηγήσει, παρά μόνο σε προσωπικά βολέματα και την δημιουργία κλειστών κυκλωμάτων, όπου αποκλείονται νέοι καλλιτέχνες από το να δουλέψουν ουσιαστικά, αν δεν έχουν γνωριμίες, τύχη ή προσωπική περιουσία, που τους γλυτώνει από το βάρος του βιοπορισμού.
Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;
Το πιστεύω βαθειά και αν εξελιχθούν τα πράγματα όπως θέλω να ελπίζω, οι γενιές των καλλιτεχνών, μετά την οικονομική κρίση του 2010, που δεν έχουν γνωρίσει τίποτα άλλο εκτός από δυσκολίες, θα διεκδικήσουν εναλλακτικούς τρόπους χρηματοδότησης, όπου δεν θα υπάρχει χρηματική συναλλαγή! Η κρατική εξουσία δεν πρόκειται να το κάνει.
Για παράδειγμα, η διάθεση ανεκμετάλλευτων κρατικών κτιρίων, είναι για μας στέγη, την οποία τώρα, πληρώνουμε αδρά. Η παροχή των ασφαλιστικών μας εισφορών, και για τις ομάδες / καλλιτέχνες, θα ήταν τεράστια βοήθεια, αλλά και για τα ταμεία (είναι κοινό μυστικό ότι όχι μόνο δεν πληρωνόμαστε, ακόμα και αν βρούμε «δουλειά», αλλά είμαστε και χωρίς ένσημα, χρόνια τώρα, ακόμη και από τους μεγαλοπαραγωγούς που εκμεταλλεύονται φυσικά την κρίση, και την κρατική ανοχή). Η γνώμη μου είναι ότι τα υπουργεία απλά δεν ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό, και πόσο μάλλον για το θέατρο. Άν ήθελε η οργανωμένη κρατική εξουσία να λύσει προβλήματα, θα τα έλυνε! Απλά η πολιτική είναι ξεπουλάμε τα πάντα, και ό,τι δεν μπορεί να πουληθεί, το κλείνουμε!
Ήδη έχουν οδηγηθεί σε παύση πολλές ανεξάρτητες, ερευνητικές ομάδες που δεν έχουν πρόσβαση στις μεγάλες, ιδιωτικές και δημόσιες, σκηνές. Όπως και σε όλη την τακτική που ακολουθείται στην χώρα, έτσι και στο θέατρο η Πολιτεία οδηγεί σχεδιασμένα, σε «τραστ» θεατρικά, δηλαδή 5,10 παραγωγούς που θα μπορούν να κάνουν ότι θέλουν στο θέατρο, στη διακοπή της λειτουργίας όλων των ομάδων σαν την δική μας, που οι οικονομικοί τους πόροι είναι ανύπαρκτοι, και στο κλείσιμο των εναλλακτικών χώρων, (γιατί ΚΑΙ αυτοί υπερφορολογούνται), που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν με λογικά ενοίκια, παραστάσεις no budget.
Tαυτότητα παράστασης
«Αντιγόνη, μια Ύβρις»
Μετάφραση/Διασκευή: Βίκυ Μαστρογιάννη-Ομάδα7
Δραματουργία/Επιμέλεια κειμένου: Ευδοκία Δεληπέτρου
Σχεδιασμός φωτισμού/Φωτογραφία/Video: Γιώργος Ζαφειρίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάιρα Ξύδη
Σκηνικά/Κοστούμια: Δάφνη Αηδόνη και Ομάδα7
Πρωτότυπη Μουσική: Μάριος Τσάγκαρης
Μετάφραση στα αγγλικά: Γιώργος Ανδράκης
Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ναταλία Χατζοπούλου
Ηθοποιοί: Κατερίνα Δρακοπούλου, Κατερίνα Κασιδιάρη, Ελένη Μπαμπασάκη
Χορός Video: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Δάφνη Αηδόνη, Γιώργος Ανδράκης, Μυρσίνη Γεωργάκη, Ευδοκία Δεληπέτρου, Γιώργος Ζαφειρίου, Αλκιβιάδης Ζούπας, Σοφία Λιάκου, Βαγγέλης Παπαδάκης, Μάνος Παπαδάς, Βασιλική Σκευοφύλαξ, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γιάννης Τζέμης, Μάριος Τσάγκαρης, Ραφαήλ-Ανάργυρος Τσάντες, Μαίρη Λούση, Δανάη Σπηλιώτη.
Διάρκεια: 75 λεπτά
Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, από 21 Μαΐου έως 6 Ιουνίου στις 20:00
Ψιλικατζίδικο | Κορίνθου 17-19 & Μακεδονίας Νίκαια, Μετρό Κορυδαλλός
Τιμές εισιτηρίων: 10 €, 5€ (ανεργίας, ατέλειες ΣΕΗ)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 698 4168 592 & 693 7273 663
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/antigone-a-hubris-omada7/ & στα σημεία προπώλησης Viva
Περισσότερες πληροφορίες:
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.