Θεοδόσης Πελεγρίνης

Κοίτα τι θέλεις εσύ μέσα σου, τι είναι αυτό που δίνει νόημα στην ζωή σου.

1. Τι σκέφτεστε όταν διαβάζετε τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Συμφωνώ, δεν είναι, όπως είπε κάποιος –μη με ρωτάτε ποιος, δεν θυμάμαι– δείγμα υγείας να νιώθεις καλά προσαρμοσμένος σε μια κοινωνία όπως ετούτη που ζούμε, και γενικά σε κάθε κοινωνία, θα έλεγα. Η ρότα σου, η πορεία που χαράζεις εσύ, η γραμμή πλεύσης σου, είναι που έχει σημασία. Κοίτα τι θέλεις εσύ μέσα σου, τι είναι αυτό που δίνει νόημα στην ζωή σου. Με την ρότα, το μυαλό μου πάει στον Οδυσσέα. Κι έχομε, μπορώ έτσι πρόχειρα να σκεφτώ, τρεις τέτοιους σαν αυτόν. Τον Οδυσσέα του Ομήρου, που, αφού περιπλανήθηκε για χρόνια μακριά από την κοινωνία του, επέστρεψε σε αυτήν για να τελειώσει τον βίον του ήρεμα στο ειδυλλιακό περιβάλλον της. Τον Οδυσσέα του Καβάφη που αναζητεί το νόημα της ζωής του όχι φτάνοντάς στην κοινωνία του, αλλά στην περιπέτεια του ταξιδιού του προς αυτήν, με τον στόχο του της επιστροφής του πάντα σε εκκρεμότητα. Τον Οδυσσέα του Άγγλου ποιητή του 19ου αιώνα Άλφρεντ Τέννυσον, ο οποίος, αφού επέστρεψε στην πατρίδα του και καθάρισε την κοινωνία του από τους επίδοξους μνηστήρες της Πηνελόπης και από κάθε άλλο βλαπτικό στοιχείο της, νιώθει να τον πνίγει η ηρεμία που βασιλεύει ολόγυρά του και, φωνάζοντας τους συντρόφους του, ξαναμπαίνει μαζί τους στο πλοίο και χάνεται στον ωκεανό, στον αχανή ορίζοντα του τίποτα. Αυτός λοιπόν τον Οδυσσέα της φυγής του Τέννυσον με ελκύει –το να πηγαίνεις κάπου, στο πουθενά, για πηγαίνεις.

2. Γιατί δεχτήκατε να παίξετε στην παράσταση “Η Απολογία του βασιλιά Λεοπόλδου Β’” του Μαρκ Τουαίην;

Κατ’ αρχάς, πρόκειται για την «Απολογία του βασιλιά Λεοπόλδου Β’», η οποία βασίζεται στον υπέροχο μονόλογο του εξαιρετικού Μαρκ Τουαίην για τον Λεοπόλδο Β’, τον βασιλιά του Βελγίου. Πρόκειται, με άλλα λόγια για δραματουργική αναδημιουργία του έργου του Μαρκ Τουαίην, με στόχο όχι απλώς να αναδειχθεί ο εφιάλτης της εξουσίας, όπως αυτή αντανακλάται στο σκοτεινό πρόσωπο του θηριώδους Λεοπόλδου, αλλά για να απολογηθεί αυτή επιπροσθέτως –κυρίως γι’ αυτό– για τα εγκλήματά της τα οποία φροντίζει να καλύπτει με χίλα-δυο τεχνάσματα. Η καταγγελία λοιπόν της εξουσίας, την οποία απεχθάνομαι όσο ο διάολος το λιβάνι, ήταν ο ένας βασικός λόγος που με ώθησε να συμμετάσχω στην παράσταση αυτή. Ο άλλος λόγος ήταν η Άννα Σωτρίνη, με την οποία είναι η τέταρτη φορά στην θεατρική διαδρομή μου που συνεργάζομαι!

3. Ποια πιστεύετε ότι είναι εκείνα τα στοιχεία τα οποία κάνουν το κείμενο αυτό δυνατό στο σήμερα;

Είναι αρκετά τα επιμέρους στοιχεία που κάνουν την παράσταση ελκυστική. Πρωτίστως όμως είναι η κωμική της διάσταση, η οποία επιτρέπει στο θεατή να δει κατάματα, χωρίς τον τρόμο που προκαλεί η τραγική αναπαράστασή του, το σκοτεινό πρόσωπο της εξουσίας. Η γελοιοποίηση της εξουσίας –η αυτογελοιοποίησή της, για να είμαι ακριβής– είναι το καινοτόμο στοιχείο της παράστασης.

4. Tι ιδιαίτερο έχει η δική σας παράσταση;

Επανέρχεστε σε κάτι που θίξαμε και πριν. Κοιτάξτε, το εύκολο είναι να δείξεις την βαρβαρότητα της ζωής με τραγικό τρόπο, όπως αυτή αναδεικνύεται μέσα από τις θηριωδίες που διέπραξε ο Λεοπόλδος Β’ εις βάρος των δύστυχων κατοίκων του Κογκό το οποίο κατόρθωσε με την δολοπλοκία που τον χαρακτήριζε να πάρει υπό την εξουσία του. Το πιο πιθανό ωστόσο, ακολουθώντας αυτήν την προσέγγιση, είναι να βαρεθεί ο θεατής. Εμείς επιλέξαμε τον δύσκολο δρόμο: να δείξομε την τραγικότητα της ζωής, στην οποία έσπρωξε ο Λεοπόλδος εκατομμύρια ανθρώπων, μέσα από μια κωμική ματιά των γεγονότων χωρίς αυτό να σημαίνει και τον ευτελισμό τους. Απεναντίας, δημιουργεί μια απόσταση από όσα διέπραξε ο Λεοπόλδος, ώστε να δει κανείς καθαρότερα τον εφιάλτη της εξουσίας όπως αντανακλάται αυτή στον περί ου ο λόγος Βέλγο βασιλιά.

5. Ο δικός σας ρόλος;

Όσα σας ανέφερα, σε ένα λιτό σκηνικό με υπέροχα κοστούμια, που σχεδίασε η ακάματη Άννα Μαχαιριανάκη, με τις αισθαντικές φωνές των Νίκου Γιαλελή και Σαράντου Γεωγλερή, με δυο ταλαντούχους νέους ηθοποιούς επί σκηνής, την Λένα Σπύρου και τον Γιώργο Φράγκο, υπό την μεθοδική και άκρως επιμελημένη σκηνοθεσία της Άννας Σωτρίνη, ντυμένη με την ευρηματική μουσική του Μιχάλη Γρηγορίου και εμπλουτισμένη με τα βίντεο του Ευάγγελου Κάλοου.

Πληροφορίες για την παράσταση: