Θεοδόσης Σκαρβέλης

“Όπου κι αν πας να μη χαθείς”

Μίλησέ μας για το κείμενο “Όπου κι αν πας να μη χαθείς” του Νίκου Σκορίνη.

Παρακολουθούμε τη ζωή του Ορέστη από τα παιδικά του χρόνια μέχρι τη δύση της ζωής του. Ο Ορέστης αναζητεί την ταυτότητα του: ταξιδεύει από χώρα σε χώρα, και από έρωτα σε έρωτα, πιστεύοντας ότι θα τη βρει σε μια ουτοπία. Φυσικά την ουτοπία δεν τη βρίσκει, κι όσο δεν τη βρίσκει, τόσο ταξιδεύει, αρνούμενος ν’ αποδεχτεί αυτόν τον άδικο κόσμο, αρνούμενος ν’ αποδεχτεί την πραγματικότητα ως έχει. O Σκορίνης, και εμείς μέσα από την παράσταση, λέμε ότι σε αυτά ταξίδια που κάνουμε – κυριολεκτικά και μεταφορικά – το ζήτημα είναι να μη χαθούμε. Γιατί ο Ορέστης λειτουργεί και ως ένα σύμβολο της Ελλάδας που κάπου χάθηκε, μπερδεύτηκε, και τις συνέπειες αυτού βιώνουμε σήμερα.

Ο Δημητρής Μυλωνάς ως σκηνοθέτης έχει μια δημιουργική τρέλα;

Όσοι ασχολούνται με το θέατρο πραγματικά και όχι επιδερμικά έχουν μία τρέλα μέσα τους, ειδικά στην Ελλάδα που τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, μέχρι πολύ πρόσφατα τουλάχιστον, δεν προσλαμβάνονταν από την κοινωνία ως επάγγελμα. Εκτός αυτού είναι επαγγέλματα όπου αντικείμενο είναι ο εαυτός μας, το σώμα μας, ο ψυχισμός μας. Επιλέγουμε συνειδητά να παρατηρήσουμε, να χτίσουμε σχέσεις, να μας νοιάζουν άνθρωποι στην πραγματικότητα άγνωστοι. Ο Δημήτρης Μυλωνάς λοιπόν είναι κι αυτός ένας ακόμη τρελός. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι σαν ένα μεγάλο παιδί. Όχι ως προς την αφέλεια, αλλά τις αντανακλαστικές του αντιδράσεις, την αντιμετώπιση των καταστάσεων, την ενέργεια και το πάθος.

Τι ιδιαίτερο έχει η παράστασή σας, ώστε να έρθουμε να την δούμε;

Παίζω. Με έχετε δει στο θέατρο;

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις το απόφθεγμα του Μάρκου Αυρήλιου “Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι”;

Ότι πρέπει να διαβάσω Μάρκο Αυρήλιο.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα έπρεπε να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Πρέπει να αλλάξουν και ήδη αλλάζουν. Πολλά άτομα τα τρομάζει αυτό το γεγονός και όχι μόνο μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και νεότερα. Εμένα δεν με τρομάζει καθόλου. Καλό θα είναι και για το Θέατρο γενικότερα, αλλά και για την εκπαίδευση μια πραγματικά ριζική, πυρηνική αλλαγή. Η πανδημία μας έκανε καλό. Το κίνημα των support art workers ήταν ένα τεράστιο δώρο για τον κλάδο. Από αυτό το κίνημα άλλωστε γεννήθηκε και η παράταξη «Από Κοινού» στο ΣΕΗ, που γέννησε (και πάλι) την ελπίδα πως κάτι μπορεί να αλλάξει στον κλάδο με το Σωματείο μας να πρωτοστατεί, και ορθώς, αφού το Υπουργείο δεν πρόκειται να πρωτοστατήσει σε καμία αλλαγή εξυγίανσης. Σύντομα έχουμε εκλογές και πρώτο στόχο την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης που αυτόματα θα λύσει πολλά προβλήματα του κλάδου. Το θέμα είναι να προχωρήσουμε με πρόταγμα το καλό του κλάδου, ακόμη κι αν διακινδυνεύσουμε το προσωπικό μας συμφέρον.

Μόσχα ή Αθήνα;

Αθήνα. Πέρα από τα κλισέ (που ισχύουν), ο ήλιος, το φαγητό, η θάλασσα, τα σπίτια που είναι χαμηλά, είναι και η πατρίδα μου. Η οικογένειά μου, οι φίλοι, η κουλτούρα μέσω της οποίας γνώρισα τον κόσμο. Η Ρωσία είναι όπως ήταν η Ελλάδα 50 χρόνια πριν. Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία (κατώτερο είδος) και η μηδενική ορατότητα των ομοφυλόφιλων είναι τα δύο πιο τρανταχτά παραδείγματα. Καλείται συνεχώς να διαπραγματευτείς τ’ αυτονόητα. Μια φίλη μου, η Μαριλένα, είχε πει μια πολύ εύστοχη φράση: «Κάθε μέρα είναι σαν να κάνω επανάσταση». Από την άλλη, οι Τέχνες είναι πολύ υψηλά στην κοινωνία. Σε αντιμετωπίζουν ως επαγγελματία, γεγονός πολύ γοητευτικό για κάποιο άτομο από την Ελλάδα. Υπάρχει Ακαδημία. Υπάρχει οργάνωση. Τα θέατρα προσκαλούν σκηνοθέτες, και νέους. Οι άνθρωποι πληρώνονται. Έτσι, αρχικά είχα σκοπό να κάτσω 2-3 χρόνια στη Μόσχα. Τελικά, όταν βγήκα στην αγορά εργασίας, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν διάφορες παθογένειες και εκεί. Οπότε αποφάσισα ότι το να προσπαθήσω να χτίσω καριέρα προκειμένου κάποια στιγμή να κάνω αυτό που τελικά θέλω, όπως το θέλω, μπορώ να το κάνω και στην Ελλάδα. Η Μαριλένα, πάλι, απέρριψε ένα πολύ καλό συμβόλαιο σε ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της Ρωσίας γιατί « τι νόημα έχει να δουλεύω εδώ, για να λέει η μάνα μου ότι η κόρη μου δουλεύει στο ΜπεΝτεΤε, και κάποια στιγμή να γυρίσω και να τους βρω γέρους; ». Ο Ορέστης στο έργο, δυστυχώς κάνει αυτό το λάθος. Αν έρθετε, ελπίζω να το καταλάβετε.

Ο Θεοδόσης Σκαρβέλης είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής «δήλος» – Δήμητρα Χατούπη και του τμήματος σκηνοθεσίας του Κρατικού Ινστιτούτου Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας (GITIS).

Πληροφορίες  για την παράσταση «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» ΕΔΩ