«Καινούργια συγκίνηση» του Μάριου Λεβέντη

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, παραμονή καινούργιας συγκίνησης. Γιατί όλα τα πολυκαιρισμένα που αναπνέουν βαριά μέσα μας – έτη κι έτη ματαιώσεων, συμβιβασμών, προσμονών κι ελπίδων – έχουν ανάγκη να εκμηδενίσουν το κοντέρ της απαγορευμένης τους ζωής, να εκμηδενίσουν το κοντέρ της στεναχώριας τους και να γιορτάσουν. Ακόμα κι αν η θερμοκρασία των τελευταίων χρόνων είναι χαμηλή, ακόμα κι αν το μέλλον παγώνει από το βάναυσο παρόν – έχουμε την ανάγκη να καθίσουμε όλοι στο στρογγυλό τραπέζι της επιμονής μας για την επόμενη μέρα, παρέα με τους οικείους καημούς μας και τα δειλά σχέδια μιας νέας ζωής.

Μιας ζωής που έχει περάσει πολλά και δεν έχει το προνόμιο να χαλάει φαιά ουσία στην συνουσία των καιρών μας. Μιας νέας ζωής με πιστοποιητικά ελευθερίας, πιστοποιητικά ακίνδυνης ρουτίνας και βεβαιώσεις ελάχιστης ανθρωπιάς που υπόσχεται να πολλαπλασιαστεί. Είμαστε εν αναμονή της καινούργιας σελίδας που ανοίγεται μπροστά μας. Μιας σελίδας που μας  δίνει το μολύβι να κάνουμε ποιήματα τις σιωπές μας. Μας δίνει χέρια να τ’ απλώσουμε, όπου ζητηθούν και να κάνουμε έργο την αλληλεγγύη. Μας δίνει την ευκαιρία για καλούδια και πουρμπουάρ με σκοπό να συνεισφέρουμε στην φτώχεια των ανθρώπων, στην φτώχεια των λόγων και των ταμάτων μας.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, μιας τελικά πολύ προσωπικής εκκίνησης για όλους μας. Μιας επανεκκίνησης που θα βελτιώσει και θα αποκαταστήσει την φήμη της αγάπης, αλλά και τη βλάβη του ανθρωπιστικού μας ενδιαφέροντος. Στα φετινά κοινωνικά μας γενέθλια, κάνουμε δώρο τον καλύτερο εαυτό μας σε όποιον τον περιμένει μια ολόκληρη ζωή. Κάνουμε δώρο σπιτικά γλυκά στους άστεγους που δεν τους περιμένει κανείς. Κάνουμε δώρο μια απρόοπτη πρόσκληση στο ρεβεγιόν της καρδιάς μας για τους μόνους αυτού του κόσμου. Κάνουμε την αγάπη μητέρα των ορφανών παιδιών μας. Κάνουμε μια προσευχή για τους μαχητές των νοσοκομειακών κλινικών μας.  Κάνουμε τη ζωή ίση στα μονά και τα ζυγά των κατηγοριοποιήσεων μας  Παραπλανούμε τους ιούς και τις μάστιγες που μας διαφεντεύουν  και κάνουμε το ανθρωπίνως δυνατό για τους ανθρώπους. Φέρνουμε τα ζωάκια μας δίπλα στον Χριστό και τον Χριστό κοντά μας. Ανάβουμε φωτιές στον ουρανό να χαρούν όσοι μας έφυγαν νωρίς κι όσοι μας λείπουν πάντα. Φορτώνουμε στο έλκηθρο της εμπειρίας μας γέλιο ψυχής και διπλασιάζουμε τον εαυτό μας. Δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε μαζί και αγαπιόμαστε.