«Καρδιά στο μανίκι» του Μάριου Λεβέντη

Καρδιά στο μανίκι σαν άσσος που ανακατεύει την τράπουλα των αντοχών μας. Καρδιά στο μανίκι, όχι στο στήθος. Ξεριζωμένη από μέσα μας, από την ευαίσθητη πλευρά μας, απ’ τη διαχυτικότητα που ενδεχομένως είχαμε συνηθίσει, απ’ τη μαχητικότητα που περιμέναμε, απ’ όλα όσα την δικαιολογούσαν ως δεξαμενή αγάπης και κατανόησης κι όχι απλώς ως έναν μυ που τρέχει να προλάβει τον παλμό των όσων μας συμβαίνουν.  

Η αλήθεια είναι πως ζούμε πολλά που βγάζουν την καρδιά μας απ’ την θέση της καθημερινά. Ανοίγουν πανεύκολα οι πληγές σήμερα. Η καρδιά όμως, δεν μπορεί να είναι άμυνα. Δεν μπορεί να είναι ασπίδα, ούτε αξεσουάρ. Οφείλει να είναι ο εαυτός της. Οφείλει να είναι η αντλία που στέλνει το αίμα στον οργανισμό μας, όταν τα περιρρέοντα κοσμογονικά γεγονότα χλομιάζουν την ψυχοσύνθεσή μας. Οφείλει να δίνει χρώμα στην όψη μας, να ροδίζει το βλέμμα και τη ματιά μας. Κι όσο  αυτό απαγορεύεται από τις συνθήκες, τόσο θα επιτρέπεται να διεκδικούμε την αξία της και να της λέμε να προσέχει. Να της λέμε να παίρνει με το καλό την στεναχώρια — γιατί ακόμα και το ψυχοπλάκωμα θέλει χάδι.

Με την καρδιά στο μανίκι και το πένθος στο μπράτσο. Έτσι πηγαίνει η ζωή μας. Έτσι «συνεχίζεται» κι έτσι συνηθίζεται. Τώρα που η συνοχή μας διασπάται περισσότερο απ’ ότι συγκροτείται, κάνει πληγή. Κάνει βαθιά πληγή και μας θυμίζει πως η χαρά μας αντέχει ακόμα να υποτάσσεται. Αντέχει να υποτάσσεται μπροστά σε όλα τα δυσοίωνα που, εν πάσει περιπτώσει, έχουν τις ίδιες προθέσεις: να μας εξοικειώσουν με το μαύρο. Το μαύρο που σημαίνει χάρος αντί χαρά, που σημαίνει βάσανο αντί βάλσαμο και άχτι στο τσιγάρο μας αντί στάχτη. Κι ενώ τα βαρέα που ζούμε εξακολουθούν να παραμένουν ανθυγιεινά για την ψυχή μας, η καρδιά παραμένει επιφυλακτική ασπίδα στο μανίκι ενώ οι απορίες πληθαίνουν σχετικά με τους λόγους που όλοι πλέον αγαπάνε με φειδώ ή αγαπιούνται συνδρομητικά και όχι από καρδιάς.