Κατερίνα Αλεξάκη

Αναρρίχηση στα κακοτράχαλα βουνά της ελληνικής ιστορίας από τον 20ο αιώνα μέχρι σήμερα, με οδηγό τους πρόσφυγες!

Τι είναι το “Camp22”;

Είναι μια κατασκήνωση στην οποία διαφορετικές γενιές μοιράζονται τις ιστορίες τους. Το μοίρασμα αυτό είναι ειλικρινές αλλά και σαρκαστικό πολλές φορές. Επιχειρούμε μια αναρρίχηση στα κακοτράχαλα βουνά της ελληνικής ιστορίας από τον 20ο αιώνα μέχρι σήμερα, με οδηγό τον πρόσφυγα που συνεχίζει να έρχεται στην χώρα μας ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Παρακολουθούμε την δύσκολη αυτή πορεία μέσα από τα μάτια ενός εφήβου, ενός φέρελπι Έλληνα πολίτη που του ζητείτε να πάρει το μέλλον στα χέρια του χωρίς να του έχουν δοθεί βέβαια τα εφόδια να το κάνει. Αφεθήκαμε να ακολουθήσουμε το γοητευτικό αυτό μονοπάτι το οποίο μας κατέδειξε ξανά
και ξανά την ανημποριά μας ως λαός να συμφωνήσουμε. Το τραγούδι αυτού του νέου ίσως μας βοηθήσει να το καταφέρουμε.

Tι ιδιαίτερο έχουν τα Βυζαντινά Τείχη της Δράμας;

Γυρνώντας την πόλη ανακαλύψαμε κομμάτια του τοίχους στις πιο απρόσμενες γωνιές. Από πιλοτές πολυκατοικιών και γκαράζ αυτοκινήτων μέχρι πλατείες και καφετέριες. Ο οργανικός τρόπος που συνομιλεί με την ιστορία της πόλης δημιουργεί ένα διαμπερές τούνελ μέσα από το οποίο διοχετεύονται χωροχρονικά συνεχή. Εκεί νιώσαμε ότι συνάδει με τον τρόπο που δουλέψαμε το υλικό της παράστασης και τελικά με την θεώρηση που έχουμε για το ιστορικό γίγνεσθαι. Είμαστε όλοι ταυτόχρονα και παρόν και παρελθόν και μέλλον. Και τα μάτια μας πρέπει να είναι στραμμένα τόσο μέσα όσο και δίπλα μας.

Για ποιούς λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση;

Το Camp 22 προτείνει να βιώσουμε την ιστορία για να την κατανοήσουμε. Να στοχαστούμε τον τρόπο που την εισπράττουμε. Να συνειδητοποιήσουμε την επιρροή της πάνω μας και την δική μας στην δημιουργία της. Να δούμε το τώρα μέσα από τα μάτια των εφήβων και των επιθυμιών τους. Να ελπίσουμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει μέσα από την εμπιστοσύνη στους νέους. Να δούμε πως μπορούμε να συνυπάρξουμε.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Εδώ υπάρχει ένα παράδοξο το οποίο ανατροφοδοτείται. Κάτι σαν την γάτα που κυνηγάει την ουρά της στο σκοτάδι πεπεισμένη ότι πρόκειται για άσπονδο εχθρό. Ενώ η κοινωνία στέκεται απέναντι μας είμαστε ταυτόχρονα και κομμάτι της. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να την αλλάξουμε αν θεωρούμε ότι έχουμε το δικαίωμα. Πρόκειται για μια ιδέα απελευθερωτική. Από την άλλη είμαστε και σε διαφωνία με αυτήν αφού δεν συμφωνούμε πάντα με ό,τι προστάζει. Το μυστικό εδώ είναι ο διάλογος και ο χώρος
που δημιουργεί ώστε να ακούσω και να ακουστώ. Δεν είναι λίγες βέβαια οι φορές που αυτός ο χώρος όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά αποτελεί απειλή για την κοινωνία και τότε πρέπει να υψώσουμε την φωνή μας ώστε να ακουστούμε. Το ερώτημα είναι τι είσαι έτοιμος να χάσεις σε αυτόν τον αγώνα. Αυτό θα καθορίσει και την δράση μας. Θυμάμαι τα λόγια του Σάκη Καράγιωργα, αγωνιστή κατά της δικτατορίας και ακαδημαϊκού που έλεγε ότι “χάνει το χέρι εκείνος που το σηκώνει.”

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Η πραγματικότητα ήταν πάντα σκληρή για τους καλλιτέχνες. ¨Ήμασταν και παραμένουμε μια κοινωνική κατηγορία αταξινόμητη, για κάποιους είμαστε χομπίστες αφού συχνά δουλεύουμε χωρίς αμοιβή, για κάποιους άλλους είμαστε οι jokers του βασιλιά με ότι συμπεριλαμβάνει αυτό και για κάποιους λίγους οι αρχαιολόγοι και κοινωνοί της ανθρώπινης ιστορίας. Ας περιοριστώ όμως στο θέατρο που γνωρίζω καλύτερα τις συνθήκες. Κατά την περίοδο της κρίσης αλλά πολύ περισσότερο της πανδημίας δοκιμαστήκαμε οικονομικά σε σημείο εξαφάνισης και νιώσαμε την ανάγκη για συσπείρωση. Από αυτήν την ανάγκη όμως έως την πράξη της διεκδίκησης πιστεύω ακόμα απέχουμε πολύ. Οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να συμβούν σε πολλούς τομείς τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην εξασφάλιση αμοιβών και κρατικών επιχορηγήσεων, ένα κομμάτι που πάσχει σημαντικά αφού συνεχώς μειώνεται ο προϋπολογισμός τους. Σήμερα υπάρχει ο τρόπος να έρθουμε κοντά και μέσα από το διαδύκτιο και να επικοινωνήσουμε τις επιδιώξεις μας και να οργωνoθούμε. Το πιο βασικό είναι όλοι μαζί να ζητάμε και να μην υπαναχωρούμε. Η συνειδητοποίηση της κοινωνικής ταυτότητας του
επαγγέλματος μας, θα οδηγήσει σε κατοχύρωση της θέσης μας σε όλα τα επίπεδα.

Πληροφορίες για την παράσταση Camp 22 ΕΔΩ