«Κλαυσίγελος» του Μάριου Λεβέντη

Κάποιος μας κάνει πλάκα. Και η πλάκα είναι πια με βεβαιότητα η επιστήθια φίλη της επιβίωσής μας. Είναι αυτή που μας εμπαίζει και γελάει με το πάθημα που δεν μας γίνεται μάθημα. Κι έχει δίκιο. Γιατί αν μετά από τόσα παθήματα, δεν αποκομίζουμε ούτε τη στοιχειώδη γνώση του κοινωνικού εαυτού μας, αν δεν κάνουμε τα παθήματα θανάτου, μαθήματα ζωής, βεβαίως είμαστε για γέλια. Είμαστε για γέλια νευρικά, ανιαρά και ανεξέλεγκτα. Γιατί το μολυσμένο νερό ποτέ δεν ξεδιψάει.

Κάποιος μας κάνει πλάκα. Και η πλάκα είναι μέλος κάθε ενδεχόμενης πιθανότητας που θα σύρει το κακό του κεφαλιού μας και περιμένει πώς και πώς να γελάσει μαζί μας. Γιατί μπορεί να κατεβαίνουμε συχνά στο κελάρι των προσωπικών αμυνών μας, αλλά το ανοσοποιητικό της ανθρωπότητας είναι εξασθενημένο. Και η ελαστική μνήμη για ότι περάσαμε δεν συνιστάται στην προκειμένη. Δεν μας κρατάει ούτε σε ετοιμότητα, ούτε σε εντιμότητα. Και φυσικά δεν μας προφυλάσσει από τον κλαυσίγελο του επόμενου κύματος. Του όποιου κύματος δυσμένειας σκάει στα πόδια μας. Στα πόδια που μέχρι πρότινος δεν μας κρατούσανε. Στα πόδια που αγανακτήσαμε να σταθούμε.

Κάποιος μας κάνει πλάκα. Αλλά δεν έχουμε πλέον ούτε τη δικαιολογία, ούτε την αντοχή, αλλά ούτε και το δικαίωμα να αστειευόμαστε με  τον ανθρώπινο πόνο. Μάλλον έχουμε ευθύνη, που οφείλει να έχει την ελπίδα στη συντήρηση  και όχι στην αντίρρηση. Μια ελπίδα που μπορεί να φέρει συσκευασμένες τις παλιές μας συνήθειες, μπορεί να ανακτήσει τα χαμένα βλέμματα και να γεννήσει άλλα, καινούργια, πιο δυνατά. Για την ελπίδα ζούμε, όχι για την εξυπνάδα μας.  Όχι για την αλάνθαστη γνώμη μας, αλλά για την συγγνώμη μας.  Γι’ αυτή την καταραμένη συστολή που θα ‘πρεπε να έχουμε όταν φοράμε με στιλ τη στολή του άτρωτου εγωκεντρισμού μας.