Κοσμάς Χατζής: “Μπορούμε να γίνουμε μέτοχοι και της αλλαγής, να ανοίξουμε νέους ορίζοντες!”

Τι είναι τελικά το Hotel Αpocalypse;

.
Είναι μία γιορτή με την έννοια της τελετουργίας. Αστική τελετουργία, μια γιορτή μέσα στην πόλη. Η ανθρωπότητα αφανίζεται και ως οικοδεσπότες περιμένουμε τον κόσμο στο ξενοδοχείο μας για να βιώσουμε όλοι μαζί την τελευταία βραδιά μας.

Η ανθρωπότητα τελειώνει, θα γίνουμε απολιθώματα. Δε θα μείνουν ούτε καν τα μουσεία μας, δε θα μείνει τίποτα. Οπότε μαζευόμαστε όλοι μαζί να αποχαιρετήσουμε την ανθρωπότητα και να γιορτάσουμε. Βέβαια εμείς οι οικοδεσπότες έχουμε μια κρυφή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να επιτευχθεί αν μαζευτούμε όλοι μαζί, ώστε να ξορκίσουμε το κακό, να αποτρέψουμε τον αφανισμό. Έχουμε μία κρυφή πίστη μέσα μας, βαθιά εγωιστική, ότι μπορούμε να το σταματήσουμε. Και για αυτό ψάχνουμε τους τρόπους. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Το μόνο που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι οι καλεσμένοι μας είναι οι πραγματικοί ήρωες και ότι αν τελικά ο αφανισμός έρθει οι τελευταίες στιγμές που βιώσαμε όλοι μαζί είναι πραγματικά πολύτιμες.

Τι θα ήθελες να πάρει ο κόσμος μαζί του, φεύγοντας από την παράσταση;

Θα ήθελα πάρα πολύ να επαληθευτεί ο όρος βιωματική παράσταση. Θα ήθελα οι θεατές να το βιώσουν, ο καθένας από τη δική του πλευρά, και να το ζήσουν μέσα από τις δικές του καταβολές, αντιλήψεις, φοβίες. Είναι μία εμπειρία που έχει να κάνει με το όλον. Δεν είναι απλά μόνο σωματικό ή εγκεφαλικό ή συναισθηματικό.

Συνήθως στις θεατρικές παραστάσεις, όσον αφορά το θεατή, μιλάμε για κάτι περισσότερο εγκεφαλικό ή συναισθηματικό. Εδώ στόχος είναι να μετρήσει το όλον. Ναι είναι μία  ολική βιωματική εμπειρία.

Είναι προκλητική η τελικά σου σκηνή;

Εάν το λέγαμε προκλητικό, σίγουρα δεν θα το λέγαμε με την καθομιλουμένη έννοια.

Δεν θεωρώ ότι είναι καθόλου προκλητικό σεξουαλικά. Προκλητικό είναι μόνο με την έννοια ότι προκαλεί τον κόσμο να βιώσει, να γίνει συμμέτοχος μιας κατάστασης. Και όλο αυτό να τον αφορά συνολικά ώστε να το επεξεργαστεί, να σκεφτεί γιατί γίνεται και να βιώσει μία κατάσταση, ακόμη και να γελάσει με την εμφάνιση λόγω του χρυσού εσώρουχου. Όσο μεγαλώνεις και προχωράς μέσα στο χώρο κατανοείς ότι το κοινό δεν μπορείς  να το ελέγξεις, δεν μπορείς να το καθοδηγήσεις.  Αυτή είναι η γοητεία του και η δυσκολία του. Θα βρεθεί  πάντα το  κοινό  που θα κάνει αυτό που δεν θες, αυτό που δεν σ αρέσει. Το θέμα είναι πώς θα το αντιμετωπίσεις. Υπήρχε ακόμα και η σκέψη η τελική σκηνή να πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή ενός θεατή αλλά αυτό είναι κάτι που πρακτικά θα αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες. Από τη στιγμή που εκτίθεσαι πάντως, η αντίδραση μπορεί να μην είναι αυτή που ακριβώς θα ήθελες. Ειδικά όταν πρόκειται για μια performance. Όμως όπως προείπα εκεί βρίσκεται και η γοητεία…

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα το 2019;

Η Ελλάδα του 2019 μου αφήνει μία πολύ μπερδεμένη εντύπωση. Σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, την αρχή της κρίσης, έχει φύγει αυτή η ομαδική κατάθλιψη και οι ρυθμοί επιστρέφουν σε μια επιφανειακή ομαλότητα. Νοιώθω όμως ότι έχουμε περάσει στη μανία για να το θέσω με ψυχολογικούς όρους. Τώρα νομίζω ότι έχουμε έρθει στο σημείο ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας! Βγαίνουμε έξω, καταναλώνουμε, οι δρόμοι ξανά γέμισαν αυτοκίνητα και η ζωή συνεχίζεται. Δεν ξέρω αν είμαστε λίγο καλύτερα οικονομικά, αυτό μπορεί να είναι και πλασματικό. Ούτως ή άλλως τα πρώτα χρόνια της κρίσης όλοι μαγκωθήκαμε ,είτε είχαμε είτε δεν είχαμε οικονομικό πρόβλημα.  Μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα είναι λογικό να λειτουργούν άλλοι μηχανισμοί. Είμαστε και ένας λαός που έχουμε ανάγκη  να είμαστε πιο εξωστρεφείς. Δε σκεφτόμαστε τόσο πολύ το μέλλον, είμαστε του παρόντος. Οπότε ας το πούμε ότι υπάρχει μία επιφανειακή βελτίωση σε σχέση με την Ελλάδα του 2012.

Προβληματίζομαι έντονα όμως από την απουσία ενός οργανωμένου σχεδίου, από την έλλειψη ουσιαστικής προοπτικής. Εδώ και πολλά χρόνια σκέφτομαι αν θέλω να είμαι εδώ ή όχι. Ανήκω ούτως ή άλλως στη γενιά της μεγάλης φυγής. Πολλοί συμφοιτητές μου από την πρώτη μου σχολή (ΑΣΟΕΕ) και άλλες τεχνοκρατικές σχολές έχουν φύγει στο εξωτερικό.  Είχα περάσει και εγώ μία περίοδο που ήθελα να φύγω. Είναι πιο δύσκολα βέβαια λόγω της επιλογής του θεατρικού επαγγέλματος μου. Προς το παρόν, αποφάσισα να παραμείνω.  Θέλω να δημιουργήσω εδώ.

Γενικότερα δηλώνω οπτιμιστής, αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για  το μέλλον της Ελλάδας. Η Ελλάδα έχει κάποια δομικά προβλήματα, τα οποία υπήρχαν και πριν την κρίση, κάποια πολύ βασικά προβλήματα. Ίσως η κρίση μάς έκανε να τα κοιτάξουμε καλύτερα. Είναι λογικό ότι όταν έχεις μία υλική ευμάρεια, να μην προβληματίζεσαι για το στραβό που γίνεται γύρω σου, θες απλώς να περνάς καλά, είναι ανθρώπινο. Όμως οι συνέπειες υπάρχουν και αργά η γρήγορα θα τις υποστείς.

Η Ελλάδα του 2019 έχει σίγουρα μια μεγάλη διαφορά από την Ελλάδα του 2000. Υπάρχει  σαφής έλλειψη προοπτικής. Αυτό είναι που δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα και ειδικά στις νεότερες γενιές. Έχουν ψαλιδιστεί οι προοπτικές μας και όλοι είμαστε μέτοχοι σε αυτό. Μπορούμε όμως να γίνουμε μέτοχοι και της αλλαγής, να ανοίξουμε νέους ορίζοντες.  Χρειάζεται βέβαια κόπος, επιμονή, προσπάθεια και θέληση. Θα δείξει…

Πληροφορίες για την performance Hotel Apocalypse ΕΔΩ