Κυριάκος Μαρκάτος

Το διαφορετικό μας κάνει να λάμπουμε.

Πιστεύεις ότι “Ο Κύριος Κόλπερτ” του Νταβίντ Γκήζελμαν είναι ένα κείμενο, το οποίο είναι κοντά στη σημερινή πραγματικότητα;

Απόλυτα! Με πολύ έξυπνο χιούμορ ο Γκίζλεμαν, έγραψε το 2000 αυτό που ζούμε σήμερα. Ωμή βία, συσσωρευμένος θυμός και ανηδονία. Ειδικά το τελευταίο είναι χειρότερη πανδημία και από αυτή του κορωνοιού. Σήμερα οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να βρούμε ευχαρίστηση σε οτιδήποτε. Γυρίζουμε τις σελίδες των ημερολογίων μας χωρίς πραγματικά να ξέρουμε σε ποια μέρα και σε ποιο μήνα βρισκόμαστε. Απλά υπάρχουμε και δεν ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να υπάρχουμε απλά, ήρθαμε για να ζούμε και να δημιουργούμε.

Τι ιδιαίτερο έχει η δική σας παράσταση σας, ώστε να έρθουμε να την δούμε;

Δεν πρέπει να έρθετε. Αν σας αρέσει η κοινωνία που ζούμε και είστε βολεμένοι στον καναπέ σας, μην το κάνετε. Το έργο αυτό θα σας φέρει μπροστά στο άρρωστο και διεστραμμένο κομμάτι της ανθρωπότητας.
Ναι είναι κωμωδία, όμως μαύρη. Δεν θα έρθεις απλά να γελάσεις σε εμάς γιατί δεν μας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Θα κλάψεις και θα γελάσεις ταυτόχρονα σε πολλές στιγμές, γιατί αυτό που θα βλέπεις θα σου θυμίσει εσένα, την γειτόνισσα που την χτυπάει ο άντρας της και δεν το λέει σε κανέναν, ανθρώπους που πέθαναν με άσχημο τρόπο επειδή απλά και μόνο ο δολοφόνος τους έψαχνε να βρει κάτι να τον «δονήσει».

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις το απόφθεγμα του Stephen Covey “Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές, όχι στις ομοιότητες”;

Να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε το όποιο διαφορετικό έχουμε μέσα μας, πάνω μας και γύρω μας. Μου βγάζει επίσης πως δεν είναι κακό να είσαι «διαφορετικός» αλλά όμορφο και πως πρέπει να μπαίνουμε στην διαδικασία να βρούμε αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε ως μονάδες από τη μάζα και να το κάνουμε ακόμα πιο ισχυρό μιας και αυτό είναι το δακτυλικό μας αποτύπωμα στον κόσμο αυτό. Το διαφορετικό μας κάνει να λάμπουμε.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα έπρεπε να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Οπωσδήποτε. Ήδη έχουμε αρχίσει να αλλάζουμε. Διεκδικούμε περισσότερο, μιλάμε περισσότερο, υπάρχουμε περισσότερο και το πιο σημαντικό για μένα, έχουμε αρχίσει να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον περισσότερο. Τι ωραίο πράγμα αυτό.
Θεωρώ πως έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε, όμως το σημαντικό είναι πως γίνονται βήματα και αυτό με κάνει να ελπίζω. Ειδικά για το κομμάτι των ηθοποιών, βλέπω ένα σωματείο που προσπαθεί να μας ενώσει όλους και νοιάζεται για δικαιώματα μας. Πόσο υπέροχο να νιώθεις πως δεν είσαι μόνος σου.

Πληροφορίες για την παράσταση “Ο κος Κόλπερτ του Νταβίντ Γκήζελμαν” στο Θέατρο ΑΡΓΏ ΕΔΩ