Κωνσταντίνος Μωραίτης: “Μας διακατέχει ένας βαθύς φασισμός. Για να τον πετάξουμε, πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ ως λαός.”

Τι σκέφτηκες όταν σου πρότειναν oι σκηνοθέτες Κατερίνα Δαμβόγλου & Robin Beer να παίξεις στο «La strada»;

Αρχικά, το La Strada είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες. Θεωρώ ότι οι θεματικές που αγγίζει ο Φελίνι είναι πανανθρώπινες και ένας λόγος που υπάρχει ανάγκη να μεταφερθεί στο θέατρο είναι γιατί, δυστυχώς, ακόμα κοινωνικά δεν έχουμε εξελιχθεί τόσο ώστε να μας φαίνονται γραφικές και ξεπερασμένες. Επίσης, ήξερα ότι οι Fly Theatre ειδικεύονται στο σωματικό θέατρο και όταν έγινε η πρώτη συνάντηση για να συμμετέχω στην παράσταση, ο τρόπος που θα προσέγγιζαν το έργο πίστεψα ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον.

Μίλησε μας για τον ρόλο σου, του «Τρελού».

Η προσέγγιση που δώσαμε στον Τρελό είναι ενός πλάσματος ευαίσθητου και άφυλου. Διαφοροποιείται από το περιβάλλον του μιλώντας για ποίηση και στοχοποιείται λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης. Σε μία βίαιη κοινωνία, που οτιδήποτε διαφορετικό ή ξένο μας μοιάζει λάθος, προσπαθεί να αγαπηθεί έχοντας για όπλα του το χιούμορ και την πίστη του ότι ο άνθρωπος μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξει. Τη θαυμάζω αυτή την πίστη.

Η σκηνή της δολοφονίας παραμπέμπει σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, ακόμα και την πρόσφατη στην Ελλάδα του Ζακ Κωστόπουλου. Πως αντιμετώπισες όλο αυτό το γεγονός ως ηθοποιός και ως άνθρωπος;

Ως Κωνσταντίνος θύμωσα και παραμένω θυμωμένος. Μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που έγινε, ελπίζω να υπάρξει δικαιοσύνη αλλά στην Ελλάδα του 2019 είναι θέμα χρόνου να ξαναγίνει. Μας διακατέχει ένας βαθύς φασισμός που δυστυχώς για να τον πετάξουμε από πάνω μας θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ σαν λαός. Και δεν βλέπω όρεξη και διάθεση από την πλειοψηφία. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την ισότητα των φύλων και αυτό είναι μόνο θαυμαστό. Αλλά έχουμε ως πρότυπο άλλες βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες μόνο σε θέματα οργάνωσης και όχι σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ως ηθοποιός, όταν μου ανακοινώθηκε ότι ο ρόλος του Τρελού θα είναι drag το βρήκα τρομερά εύστοχο καθώς είναι, δυστυχώς, ένα σημείο των καιρών μας. Όταν ο Ζαμπανό σκοτώνει τον Τρελό είναι σαν να σκοτώνει τη δημοκρατία, την ελευθερία λόγου, την ελευθερία του να μπορώ να είμαι ότι θέλω -χωρίς αυτό να βλάπτει κάποιον. Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα των Ναζί να καίνε βιβλία. Στην ταινία ο Φελίνι βάζει τον Ζαμπανό να σκοτώνει τον Τρελό, στην παράσταση ο Ζαμπανό σκοτώνει τον ποιητή που απλώς τυχαίνει να φοράει 20ποντα τακούνια.

Υπήρξαν δυσκολίες στην προσέγγιση του ρόλου που σε προβλημάτισαν;

Δυσκολίες υπήρξαν πολλές. Το να με προβληματίσουν όμως, όχι. Παρά μόνο, πως θα άντεχα τον πόνο των τακουνιών. Είχα ρωτήσει ένα φίλο μου, που είναι drag, τι κάνει για τον πόνο. Η απάντηση ήταν αφοπλιστική. “Τίποτα. Μετά τις δύο ώρες, απλά πονάς.” Μία ίσως, όχι δυσκολία αλλά ανακάλυψη, ήταν το να ψάξω σε βάθος τη θηλυκή μου πλευρά. Και πλέον μπορώ να πω ότι την αγκαλιάζω.

Ποιες σκέψεις μπορεί να έχει ο θεατής αφήνοντας πίσω τη σκηνή του θεάτρου;

Μιας και δεν έχω δει την παράσταση, καλό θα ήταν να μας απαντήσει ένας θεατής 🙂

Μίλησε μας για την ομάδα Sarkha.

Η ομάδα ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2018 από την Άλκηστη Νικολαϊδη και εμένα. Ήταν μία ανάγκη να κάνουμε δικά μας πράγματα και να επικοινωνήσουμε τα θέματα που μας αφορούν. Sarkha στα αραβικά σημαίνει κραυγή.

Με βάση τις σπουδές μου πάνω στη σκηνοθεσία, η ομάδα θα κινείται πάνω στο document theatre και σε βιογραφίες ανθρώπων που άλλαξαν την ιστορία και τον κόσμο που ζούμε. Ακόμα και αρνητικά.

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε θεατρικό για την Ηλέκτρα Αποστόλου; Kαι γιατί στο Λονδίνο; Στην Ελλάδα θα παιχτεί;

Στην Ελλάδα θα παιχτεί τον χειμώνα που μας έρχεται. Πριν όμως ήθελα να έχει προηγηθεί μία περιοδεία στην Ευρώπη με πρεμιέρα στο Λονδίνο, σε μία χώρα που καλύπτει αριστοτεχνικά τον φασισμό της και που ψάχνει απεγνωσμένα ήρωες.

Γιατί η Ηλέκτρα; Σύμβολο φεμινισμού, σύμβολο αντιφασιστικού αγώνα. Δεν έψαχνε ήρωες αλλά έγινε ήρωας η ίδια, αφήνοντας μία στρωμένη ζωή πίσω της. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που το 1942 πρωτοστάτησε στην καθοδήγηση των γυναικών στους χώρους εργασίας. Κάθε πτυχή της ζωής της ήταν δοσμένη στην ταξική πάλη. Αυτή η γυναίκα με συγκίνησε και συνεχίζει να με συγκινεί, γι’αυτό και θέλω να μιλήσω γι’αυτήν.

Τον Μάιο στο Θέατρο Τέχνης θα παίξεις στο έργο «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη. Μίλησε μας για τον δικό σου ρόλο.

Γραμμένο το 1948, το έργο Η φαλακρή τραγουδίστρια μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς σατιρίζει θέματα όπως η ισοπέδωση της ατομικής ταυτότητας, η καθολική αποξένωση και η αυτοματοποίηση της συμπεριφοράς. Η υπόθεση του έργου, διαδραματίζεται σ’ ένα αγγλικό αστικό σαλόνι όπου το ζεύγος Σμιθ συναντά το ζεύγος Μάρτιν, λίγο πριν εισβάλλει στην κουβέντα η υπηρέτρια του σπιτιού, αλλά και ένας απρόσκλητος πυροσβέστης που ψάχνει απεγνωσμένα να σβήσει μια φωτιά, έτσι για να κάνει κάτι. Οι οικοδεσπότες του προτείνουν να μείνει για λίγο και να τους κάνει συντροφιά. Ο πυροσβέστης δέχεται και αρχίζει να λέει ιστορίες χωρίς νόημα, με αποτέλεσμα τη διατάραξη της Αγγλικής φλεγματικής ηρεμίας τους.

Πληροφορίες για την παράσταση “La Strada” στο Εθνικό Θέατρο ΕΔΩ