Κωνσταντίνος Φάμης

Μια λέξη, μου έρχεται στο μυαλό. Ελευθερία.

Γιατί απόφασισες να επαναλάβεις την παράσταση «Βρωμιά» σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου;

Ο Σαντ, ο ήρωας της «Βρωμιάς»  είναι ένας χαρακτήρας που έχω αγαπήσει πολύ και διαπιστώνω πως συχνά θέλω να επιστρέφω σ΄ αυτόν. Άλλοτε επειδή πιστεύω ότι δεν έχει «κλείσει» μέσα μου το κεφάλαιο «Βρωμιά», κι άλλοτε επειδή τα όσα συμβαίνουν στις ζωές μας με οδηγούν στην ανάγκη να θέλω να μοιραστώ ξανά με τον κόσμο την ιστορία του και να πω ξαναπώ τα λόγια του.

Μίλησέ μας για τον ίδιο τον ρόλο σου.

Πρόκειται για έναν πολύ φωτεινό κι ευαίσθητο τριαντάχρονο απ’ το Ιράκ. Όσο ζούσε στην χώρα του, σπούδασε γερμανική φιλολογία και μελέτησε τον Σίλλερ, τον Γκαίτε κι άλλους σημαντικούς Γερμανούς λογοτέχνες. Την περίοδο όμως του πολέμου του περσικού κόλπου αποφασίζει να φύγει απ΄ το Ιράκ, αρνούμενος να συμμετάσχει στον πόλεμο.

Όχι από δειλία. Από αποστροφή στη βία. Ταξιδεύει μέχρι την χώρα των ονείρων του, στη Γερμανία, πιστεύοντας ότι θα κάνει μια νέα αρχή. Διαψεύδεται πανηγυρικά. Ζει παράνομα στη χώρα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς να αποκαλύπτει το επώνυμο του, κλεισμένος στο υπόγειο δωμάτιο του και περιμένει να έρθει η ώρα να πουλήσει τα τριαντάφυλλά του, απ΄ τα οποία βιοπορίζεται. Σε αυτόν τον χρόνο αναμονής, επινοεί ένα φανταστικό κοινό και μοιράζεται όλες τις ανησυχίες, τους φόβους και τα όνειρά του.

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει  σήμερα το συγκεκριμένο κείμενο του Robert Schneider ;

Η «Βρωμιά» παραμένει τραγικά επίκαιρη. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές ομάδες ανθρώπων που δε ζουν ελεύθεροι. Δεν επιλέγοντας οι ίδιοι τη ζωή που επιθυμούν αλλά πιθανόν ακολουθούν τα ανόητα «πρέπει» που ορίζει η συντηρητική κοινωνία που ζούμε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους μετανάστες αλλά και σε όποιον νιώθει διαφορετικός και δεν μπορεί να εκφραστεί με τον τρόπο που θέλει.

Στην «Βρωμιά» ο Σνάιντερ κάνει κάτι εξαιρετικά ευφυές, κατά τη γνώμη μου. Χωρίς διδακτισμούς και μιζέρια, εμφανίζει δυο πλευρές της κοινωνίας – αυτήν του διαφορετικού και την άλλη του Γερμανού πολίτη – και αφήνει τον κόσμο να αποφασίσει με ποια συντάσσεται.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη” ;

Μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό. Ελευθερία.

Δύσκολο να νιώσεις απόλυτα ελεύθερος. Αλλά νομίζω ότι κάθε λεπτό ο άνθρωπος παλεύει για την ελευθερία του. Δηλαδή για την ανάγκη του να επιλέγει τι θέλει την κάθε στιγμή. Απ’ το πώς επιθυμεί να  του μιλούν, μέχρι το τι φοράει, με ποιόν πλαγιάζει στο κρεβάτι, τι δουλειά κάνει ή πώς διασκεδάζει.

Πληροφορίες για την παράσταση: