Λάζαρος Βαρτάνης

Η Τέχνη έχει ως κεντρικό άξονα όσους ξεχώρισαν από το κοινωνικό σύνολο είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο & πήγαν «κόντρα στην κοινωνία ετούτη».

Για ποιους λόγους ανεβάζετε για δεύτερη χρονιά – πέραν της πολύ μεγάλης επιτυχίας της, την προηγούμενη σεζόν – με τον Στέφανο Παπατρέχα την παράσταση σας «Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία»;

Καταρχάς είναι ένα καταπληκτικό έργο και τολμώ να πω πως είμαι πάρα πολύ περήφανος και ευτυχής για την παράσταση που κάναμε. Η προσέλευση του κόσμου ήταν εντυπωσιακή και συνεχώς συναντάω κόσμο που μου λέει πως δεν πρόλαβε πέρυσι να μας δει. Επίσης, μεσολάβησε η βράβευση του έργου στα 8α Βραβεία Κοινού All4fun, η υποψηφιότητα της Ηλένιας Δουλαδίρη για τα κοστούμια της παράστασης, αλλά και η υποψηφιότητα του Στέφανου Παπατρέχα για Βραβείο Κάρολος Κουν (Δραματουργίας Ελληνικού Έργου). Τέλος, εγώ προσωπικά, και πιστεύω όλη η ομάδα, δεν έχω ακόμη χορτάσει τον «Ονόριο». Για όλους αυτούς λοιπόν τους λόγους, νομίζω θα ήταν ανόητο να μην επαναληφθεί φέτος.

Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει το κοινό να έρθει να δει την παράσταση σας;

Για πολλούς λόγους! Πρώτον είναι ένα νέο ελληνικό έργο που δεν περιμένεις να έχει γραφτεί το 2020 από έναν άνθρωπο κάτω από 35 ετών. Είναι για μένα πολύ πρωτότυπο να γράφεται σήμερα ένα κείμενο τόσο έξυπνο, ανατρεπτικό και ταυτόχρονα διαχρονικό. Πιάνει θέματα εξουσίας, αλήθειας και ψέματος, εξαπάτησης, έρωτα και ηθικής με τρόπο μοναδικό. Δεύτερον, γιατί είναι μια παράσταση που ξεχώρισε από πολλούς μέσα σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό παραστάσεων και αυτό κάτι δείχνει. Τρίτον, διότι θα δει μια πολύ ωραία ιστορία με σασπένς, πάθος, ίντριγκες, χιούμορ, πίσω από την οποία κρύβεται μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι δουλέψαμε με φροντίδα στην κάθε λεπτομέρεια, με πολλή όρεξη και πίστη σε αυτό που κάνουμε. Δε βρίσκω ούτε έναν λόγο να μην έρθει το κοινό στον «Ονόριο», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20.15.

Ο δικός σου ρόλος.

Εδώ θα απογοητεύσω και εσάς και το αναγνωστικό κοινό του Artandpress! Όπως σας είπα ο «Ονόριο» είναι γεμάτος σασπένς. Ό,τι βλέπει ο θεατής μπορεί να ανατραπεί σε λίγα λεπτά και ο δικός μου ρόλος συμβάλλει πολύ σε αυτό. Ας πούμε απλώς πως κάνω πολλούς ρόλους που με έναν τρόπο μπλέκονται μεταξύ τους. Για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα, η συνέχεια επί σκηνής.

Ταυτόχρονα παίζεις στην παιδική παράσταση «Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας», σε κείμενο του Στέφανου και  σε σκηνοθεσία δική του και της Νάντιας Δαλκυριάδου. Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η παράσταση, ώστε να έρθουν τα παιδιά να την δουν;

Για αρχή είναι σημαντικό να πούμε πως ο «Ηλίας» είναι μια παράσταση για παιδιά από 2 έως και 7 ετών. Συνήθως για την προσχολική ηλικία προσφέρονται περισσότερο θεατρικά δρώμενα ή παιχνίδια και όχι μια παράσταση με αρχή, μέση, τέλος και κανονική πλοκή. Πιθανώς, λοιπόν για κάποια παιδιά να είναι η πρώτη τους εμπειρία στο θέατρο. Η συγκεκριμένη παράσταση πιάνει θεάματα όπως η διαφορετικότητα, η συμπερίληψη, η αποδοχή, το θάρρος και η δύναμη που χρειάζεται για να ανακαλύψει και να ακολουθήσει κάποιος τα όνειρά του, αλλά και την προσφορά και τον σεβασμό. Ο Ηλίας, ο Τζα και ο Τζίκι μα και η γλυκιά γάτα Αλίκη, λένε την ιστορία τους κάθε Σάββατο στις 18.00 και κάθε Κυριακή στις 13.30 στο Θέατρο Άβατον (καθημερινές παραστάσεις για σχολεία) και καλούν τους θεατές να γίνουν μέλη της γατοσυνοικίας με τραγούδι, μουσικές, μα και με πολύ χορό!

Για ποιους λόγους είναι τόσο σταθερή η συνεργασία σου με τον Στέφανο εδώ και αρκετά χρόνια;

Όταν συναντάς στην πορεία σου ταλαντούχους ανθρώπους με τους οποίους σας ενώνουν κοινός τρόπος σκέψης και δουλειάς, κοινά οράματα και κυρίως κοινή αισθητική, είναι πολύ δύσκολο να μην περάσεις σε μια σταθερή συνεργασία. Ο Στέφανος λοιπόν έχει υψηλή αισθητική, είναι αυστηρός – πράγμα που μου ταιριάζει, γράφει, σκηνοθετεί, τραγουδάει, έχει αντίληψη του ρυθμού και της μουσικής και παίζει στο 100%. Θα ήμουν αφελής να μην δουλεύω μαζί του γιατί θέλω να γίνομαι καλύτερος. Βαριέμαι τα μέτρια και τα «έλα μωρέ, κάντο έτσι».

Αλλά είμαι τυχερός γιατί δεν είναι μόνο ο Στέφανος. Υπάρχουν κι άλλοι αγαπημένοι μου άνθρωποι με οποίους συμπορευόμαστε τα τελευταία χρόνια. Πολύτιμοι συνεργάτες όπως ο Αλέξανδρος Καναβός, η Γεωργία Πιερρουτσάκου, η Σίσσυ Βλαχογιάννη, η Νάντια Δαλκυριάδου, η Ηλένια Δουλαδίρη, η Μαίρη Ξένου, η Έλλη Εμπεδοκλή, η Λιλή Νταλανίκα, η Μαρίνα Μαυρογένη… είναι χαρά και ευλογία να σε εμπιστεύονται και να μοιράζεστε επαγγελματικές και όχι μόνο εμπειρίες. Θα σταθώ ξεχωριστά όμως στη Σύνθια Μπατσή με την οποία είμαστε φίλοι εδώ και 21 χρόνια, συμφοιτητές σε δυο δραματικές σχολές (μια ιδιωτική και λίγο αργότερα στο Κ.Θ.Β.Ε.) και στενοί συνεργάτες. Έχουμε παίξει μαζί σε τόσες παραστάσεις που δεν θυμάμαι πια αριθμό, την έχω σκηνοθετήσει σε 3 έργα και ανυπομονώ για τα επόμενά μας.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη «Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη»;

Η Τέχνη έχει συνήθως ως κεντρικό άξονα όσους έκαναν τη διαφορά, όσους ξεχώρισαν από ένα κοινωνικό σύνολο είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο και πήγαν «κόντρα στην κοινωνία ετούτη». Δεν μπορώ να μη σκεφτώ έναν άλλο μεγάλο ποιητή μας, τον Γιάννη Ρίτσο, ο οποίος φυσικά μέσα από το έργο του, αλλά και μέσα από τον τρόπο ζωής του, ύμνησε τον Άνθρωπο, μα και την αγωνιστικότητά του. Εδώ και τρία χρόνια έχω την χαρά να παίζω στην παράσταση «Οι γειτονιές του κόσμου», ένα ποίημα του Ρίτσου που διασκεύασε για το θέατρο και σκηνοθέτησε η Νάντια Δαλκυριάδου. Φέτος για 6 Κυριακές, στις 18.30, μαζί με τον Δημήτρη Χατζημιχαηλίδη, την Ξένια Αλεξίου και τον Στέφανο Παπατρέχα παίζουμε για 3^η χρονιά την παράσταση  στο Θέατρο «Τζένη Καρέζη». Τέτοιοι στίχοι, όπως και αυτός του Ελύτη, είναι δώρο για έναν ηθοποιό να τις αρθρώνει στη σκηνή.

Πληροφορίες για τις τρεις παραστάσεις που θα δείτε τον Λάζαρο Βαρτάνη: