Λάμπρος Κωνσταντέας

Έχουμε αλλάξει την πυξίδα μας, με κάτι που εμένα δεν μου κάνει.

Φέτος σε βλέπουμε στο θέατρο, στην παράσταση Bluetrain. Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε ώστε να πεις το ναι στο σκηνοθέτη Γιώργο Σουλειμάν;

Καταρχάς είναι η δεύτερη φορά που κάνουμε απόπειρα να δουλέψουμε με τον Γιώργο Σουλειμάν και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Πριν κάποια χρόνια μου είχαν κάνει άλλη μια κρούση, αλλά δεν μας βγήκε λόγω προγραμματισμού. Επομένως προϋπήρχε θετική διάθεση και από τις δύο πλευρές ούτως ή άλλως και η ίδια η συνάντηση μαζί τους ήταν βασικός παράγοντας.

Πρώτα διάβασα το έργο και απέκτησα τις δικές μου αισθήσεις, τις δικές μου σκέψεις και αναγνώσεις πάνω σε αυτό και τον ρόλο. Μετά είδα την παράσταση, που ήδη διένυε την πρώτη της σεζόν, και είδα πως έχουνε δουλέψει με ένα πολύ όμορφο τρόπο για να προσεγγίσουν μια ιστορία πολύ ανθρώπινη και «απλή», με την ουσιαστική και βαθιά έννοια της απλότητας όμως. Δουλέψαμε χωρίς φιοριτούρες και με στόχο το πώς μπορεί μια ανθρώπινη σχέση να προκύψει από πραγματική επικοινωνία και μόνο. Χωρίς πολλά έντεχνα σκηνικά βοηθήματα.

Αυτό είναι φοβερά ελκυστικό για μένα.

Θέλω όμως να σταθώ σε κάτι σπάνιο και πραγματικά πάρα πολύ συγκινητικό που έγινε. Επειδή μου έχει τύχει να ξανακάνω αντικατάσταση σε παράσταση – και όσο καλά και να περάσεις και να συνεργαστείς, πάντα ο ηθοποιός νιώθει, ότι κάτι λείπει. Κάτι λείπει από την πρωταρχική εργασία, του «φτιάχνω αυτό το πράγμα από το μηδέν και είναι δικό μου, προσωπικό, μαζί με τον σκηνοθέτη και μαζί με την ομάδα». Έτσι είχα έναν δισταγμό να πω το ναι στο να μπω πάλι σε μια παράσταση που έχει ήδη στηθεί.

Ο Γιώργος όμως και ο Σπύρος (Χατζηαγγελάκης) που δουλέψαμε μαζί, άκουσαν αυτή μου την ανάγκη και μπήκαμε σε μια διαδικασία, παίρνοντας τα πράγματα ουσιαστικά, από την αρχή από την ανάλυση μέχρι το σκηνικό στήσιμο. Με έκαναν να νιώσω ότι δεν ήρθα να γεμίσω απλώς μια κενή θέση, αλλά ότι εμπιστεύονται εμένα και το υλικό μου για να γεννηθεί κάτι νέο.

Αυτό το θεωρώ πολύ γενναίο και με βαθιά δημιουργική στάση απέναντι στο θέατρο.

Πες μας λίγα λόγια για το ρόλο σου. Πως τον προσέγγισες και τι συναισθήματα σου προκαλεί, όταν ανεβαίνεις στη σκηνή;

Το πιο ενδιαφέρον με αυτό τον ρόλο του «Γιάννη» είναι ότι αρχικά δεν με τράβηξε κάποιο συγκεκριμένο δικό του χαρακτηριστικό, διαβάζοντάς τον, αλλά η σχέση των δύο τους (με τον Μιχάλη). Ο συνδυασμός τους. Το γεγονός ότι μέσα σε λίγες σελίδες μπορείς να διακρίνεις μία πολύ ουσιαστική προϊστορία.
Είναι δύο άνθρωποι που γνωρίζονται 13 χρόνια, είχαν σχέση τα πρώτα 6. Είναι ο ένας είναι στη ζωή του άλλου με κάποιον τρόπο και έχουν δει ο ένας τον άλλο να μεγαλώνει. Είναι υπέροχο λοιπόν το πώς χτίζεις την κάθε στιγμούλα με τον παρτενέρ σου και κάνεις μία έρευνα για το πώς κάθε τι που λέγεται ή κάθε βλέμμα μπορεί να έχει ένα νόημα και μία οικειότητα που είναι άρρητη, αλλά υπάρχει.

Παρόλα αυτά ο Γιάννης ως ατομικότητα, έχει ένα πολύ ουσιαστικό ζητούμενο. Να ελευθερωθεί από τους ανοιχτούς λογαριασμούς. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Να πάει συνειδητά προς αυτά που θα του δώσουν στιγμές ευτυχίας και γαλήνης. Αυτό όμως είναι πολύ πιο περίπλοκο απ’ ότι ακούγεται. Όταν μεγαλώνεις και αλλάζεις δεν ξέρεις πάντα ποιες ανάγκες είναι πλέον αληθινά δικές σου, ποιες επίκτητες ή αν είναι αμυντικοί μηχανισμοί κα συμβιβασμοί. Και αμφιβάλλεις αν πράγματα και άνθρωποι που κάποτε επιθυμούσες, είναι ακόμα το ζητούμενο ή αν η νέα σου ενήλικη ζωή είναι μια βολική κατασκευή. Ο Γιάννης είναι στο στάδιο που προσπαθεί συνειδητά να αφήσει πίσω καταστάσεις που δεν τον οδηγούν σε αδιέξοδο. Είναι σαν να λέει στον Μιχάλη «ή κράτα με ολοκληρωτικά ή πες μου στο καλό και άσε με να φύγω»

Παίζεις για δεύτερη χρονιά σε ένα πολύ επτυχημένο σήριαλ, το GrandHotel. Μίλησέ μας για τη συνεργασία σου αυτή.

Για αυτή την συνεργασία θέλω να ξεκινήσω μιλώντας για τους ανθρώπους πίσω από τις κάμερες. Είναι αυτοί που δουλεύουν κάθε βάρδια σ’ αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες. Δεν είμαστε τέλειοι, ούτε η τέλεια ομάδα, ούτε οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου, αλλά είμαι τόσο ευγνώμων που τους γνώρισα και μαθαίνουμε ο ένας απ’ τον άλλο. Ωραίοι άνθρωποι! Πολύ σπουδαίο αυτό και τα συνέργεια μας και το cast. Είναι το βασικό που σκέφτομαι τι θα μου λείψει όταν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα. Και κρίνοντας από πέρσι, η χρονιά φεύγει τόσο γρήγορα που ήδη το σκέφτομαι.

Κατά τα άλλα ένα καθημερινό σήριαλ είναι μια εργασιακή συνθήκη που στην βάση της είναι βαθιά αντικαλλιτεχνική. Είναι πρακτικοί οι λόγοι που αναπαράγεται και υπάρχει ακόμα. Αυτό βέβαια είναι τεράστιο μάθημα για τον ηθοποιό. Οξύνει τα αντανακλαστικά του και -ελπίζω- σε αναγκάζει να μάθεις την ανάγκη της προσωπικής εργασίας και προετοιμασίας, σε περίπτωση που ήδη δεν το έκανες. Είναι σπουδαίο να βλέπεις πόση προσωπική αυταπάρνηση χρειάζεται απ τον καθένα μας για να παραμείνεις δημιουργικός και να μην αποξηράνεις την φαντασία σου. Νομίζω όμως τα καταφέρνουμε αρκετά και γι αυτό είμαι πολύ για τη συνεργασία αυτή.

Α! Και φυσικά για τον Νικόλα μου.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο ρόλο σου;

Το να συνεχίσω να πιστεύω σ αυτόν και να τον αγαπώ όπως την πρώτη μέρα. Να τον καταλαβαίνω, όταν οι περισσότεροι τον κρίνουν.

Ο Νικόλας είναι ένα παιδί που μέσα απ όσα ζει από την πρώτη σεζόν ως τώρα, τον αναγκάζουν να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις του, να σταματήσει να φοβάται τόσο, να διεκδικήσει, να ζητήσει για τον εαυτό του πράγματα. Μ άλλα λόγια να ωριμάσει. Ίσως με πισωγυρίσματα ή αδέξια, αλλά το κάνει. Και παρόλα αυτά να μην χάσει τον εαυτό του. Τον πυρήνα του. Η συναισθηματική νοημοσύνη του Νικόλα είναι για μένα πρωταγωνιστής της ζωής του. Περισσότερο από την οξύνοιά του. Είμαι πολύ τυχερός που στο σενάριο αρκετά συχνά βρίσκω χώρο να τρυπώσω στιγμές που αυτός ο άνθρωπος προχωράει.

Παρατηρώ όμως και κάτι τρομερό παίζοντας τον Νικόλα και παρατηρώντας την σχέση του θεατή με αυτόν. Είναι ένα παιδί αγαπητό που ειδικά στην αρχή όλοι ένιωθαν ότι θέλουν να τον προστατεύσουν. Στην πορεία όμως και τώρα πια θυμώνουν μαζί του. Η αφέλεια, το άγουρο του χαρακτήρα του, η αθωότητα του είναι ξαφνικά trigger point για πολλούς. Δεν λέω έχει κάνει κι αυτός χοντρά λάθη, αλλά είναι σαφές από που προέρχονται. Άλλους χαρακτήρες σαφώς πιο ανήθικους ή σκληρούς τους «επικροτούμε» πιο πολύ ως θεατές. Εκεί έγκειται και η παρατήρησή μου, νομίζω ότι είναι κοινωνικό αυτό. Μας είναι πιο απαραίτητο να κρίνουμε αυτόν που δεν είναι πιο έξυπνος, πιο δυνατός, πιο επαναστάτης, πιο διεκδικητικός και εν τέλει πιο νικητής, παρά κάποιον ανήθικο και δυνατό. Νομίζω ότι στο πρόσωπο του αδύναμου βλέπουμε μια εκδοχή του εαυτού μας που δεν αγαπάμε. Μια εκδοχή που αν εμείς ήμαστε στην θέση του θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι θα πράτταμε αλλιώς. Δεν θα υποκύπταμε. Τον κρίνουμε λοιπόν και διαχωρίζουμε εμάς από αυτόν. Ανακουφιζόμαστε για λίγο.

Υπάρχουν κείμενα ή ρόλοι που σε ενδιαφέρουν να παίξεις ή και να σκηνοθετήσεις; Ή σε ενδιαφέρουν πιο πολύ οι άνθρωποι που θα βρεθούν δίπλα σου σε δουλειές;

Αρχικά πάντα με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχω γύρω μου και συνεργάζομαι και οι στιγμές που αισθάνομαι ότι αφηνόμαστε και συμβαίνει αυτή η μαγική και πολυπόθητη σύνδεση με τα πράγματα και τους άλλους.

Έχω υλικά που με ενδιαφέρουν πάρα πολύ, έχω κάποια κείμενα τα οποία έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και έχω σταμπάρει σε μια πολύ μικρή λίστα με πράγματα που με έχουν κάνει να ονειρευτώ. Υλικά που νιώθω ότι δονούμαστε σε κοινές συχνότητες και θα ήθελα πάρα πολύ να έχω την τύχη να συμβούν. Επιδιώκω με ανθρώπους που εκτιμώ, που θαυμάζω και έχουμε μια επαφή και μια συγγένεια καλλιτεχνική να δούμε μήπως μπορέσουμε να κάνουμε πράγματα, αλλά δυστυχώς αυτό είναι πάντα συγκυριακό και πρακτικό. Δεν θα σου πω φυσικά ποια είναι αυτά τα κείμενα.

Σχετικά με τη σκηνοθεσία, είναι αστείο που το αναφέρεις, γιατί υπάρχουν φορές που μπορεί να συζητάμε με συναδέλφους και μου λένε «γιατί δεν πάμε να το κάνουμε μόνοι μας και σκηνοθέτησε το εσύ. Κάνε το εσύ, αφού το θες κάνε το.»

Αφενός θεωρώ ότι η σκηνοθεσία χρειάζεται μια πολύ ουσιαστική κατάρτιση και η ιδέα ότι ένας ηθοποιός με τη δική μου εμπειρία, που ακόμα χτίζεται, το να αναλάβει μια σκηνοθεσία, δεν θα πω ότι είναι κακό, θα πω ότι με φοβίζει ακόμα. Και δεν ξέρω κι αν αυτά που νιώθω ότι έχω να δώσω ως ηθοποιός, μπορώ να τα δώσω και ως σκηνοθέτης. Ίσως αυτό με φοβίζει κιόλας, γιατί δεν είμαι σκηνοθέτης.

Υπάρχει όμως και κάτι προσωπικό μέσα σε αυτό. Αισθάνομαι ότι ένας σκηνοθέτης πέρα από το όραμα και τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, το οποίο για μένα είναι κάτι όμορφο και με έλκει, έχει και μια οργανωτική υποχρέωση. Εγώ ως χαρακτήρας, ούτως ή άλλως έχω κάποιες ελεγκτικές τάσεις, και νιώθω -προς το παρόν- πιο θετικό για μένα να προσπαθώ να αφεθώ στα χέρια ενός παρτενέρ, ενός σκηνοθέτη και μιας ομάδας. Αυτό, ως τώρα, έχει να μου δώσει περισσότερα για το χαρακτήρα μου, να με πάει αυτό πιο μπροστά σαν άνθρωπο και να μάθω περισσότερο να βουτάω και να με πιάνουν και άλλοι και να μην περιμένω ότι όλα θα πρέπει να τα κάνω μόνος μου. Ποιος ξέρει πώς θα έρθουν τα πράγματα;

Πως λειτουργεί για σένα, η αναγνωρισιμότητα μέσα από την τηλεόραση, που φυσικά είναι πολύ διαφορετική από το χώρο του θεάτρου;

Φυσικά και είναι διαφορετική, γιατί όπως και να το κάνεις είναι άλλο το βεληνεκές. “Πιάνεις¨” πολύ περισσότερα μάτια να σε κοιτάζουν, γι’ αυτό και μόνο. Στη ζωή μου όμως, δεν έχει αλλάξει και κάτι.

Με την έννοια ότι δεν μιλάμε για ένα βαθμό αναγνωρισιμότητας που είναι μη διαχειρίσιμη . Είναι τόσο, όσο ώστε να καταλαβαίνεις ότι η δουλεία σου έχει όντως μοιραστεί και κοινοποιηθεί σε περισσότερους ανθρώπους.

Και προς το παρόν όλα τα πράγματα μου φαίνονται καλώς καμωμένα. Σήμερα, πριν έρθω εδώ, ας πούμε, ανέβαινα προς το σπίτι και πέρασε ένα αμάξι με ένα ζευγάρι, που φυσικά δεν τους ήξερα. Με είδανε, με κοιτάξανε, μου χαμογέλασαν, μου κορνάρανε και μου έκαναν έναν χαρούμενο χαιρετισμό. Αυτό μου φαίνεται πολύ γλυκό.

Ειδικά όταν γίνεται με τόσο ωραία διάθεση. Και ευτυχώς δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να μ’ έχουν φέρει σε δύσκολη θέση. Όπως και να ‘χει είναι μεγάλο προνόμιο να μπορείς να μπαίνεις στα σπίτια και στα μυαλά των ανθρώπων σε αυτό το εύρος.

Μακάρι αυτό να φέρει περισσότερες ευκαιρίες να κάνουμε και με άλλους συναδέλφους, ακόμα πιο ωραία πράγματα στο μέλλον και να τα στέλνουμε στα σπίτια όλων.

Ποια έιναι η μεγαλύτερη δυσκολία που εσύ βιώνεις στην σημερινή εποχή του 2025;

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει τη δική μου προσαρμοστικότητα ως ανθρώπου, αλλά σίγουρα προσπαθώ συνειδητά να κρατάω ένα ανοιχτό μυαλό στην κάθε αλλαγή , γιατί συνήθως επικρατεί πανικός.

Θέλω να είμαι σε θέση να καταλαβαίνω ότι η αλλαγή είναι φυσικό κομμάτι της ζωής και της κοινωνίας. Τρομάζει τους ανθρώπους η αλλαγή και αυτό θεωρώ ότι μας κλείνει και μας οδηγεί σ’ όλη αυτή την επιστροφή στον συντηρητισμό και την ακροδεξιά παγκοσμίως. Έχει γίνει όμως ασφυκτικό και επικίνδυνο πια. Οι συνέπιες είναι εδώ και η πόλωση πολύ ευρεία.

Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια που μου έδωσε σοβαρά εφόδια απέναντι στους ανθρώπους και στα πράγματα, ώστε να μη ότι θα παρασυρθώ ή θα ξεχάσω την ενσυναίσθηση μου κάπου θαμμένη ή ότι αδιαφορήσω για το κακό και το τέρας που έχουμε γύρω μας.

Η δική μου όμως ειλικρινής δυσκολία, από την άλλη πλευρά, είναι να συνεχίσω να πιστεύω ότι με όλα τα δύσκολα που επικρατούν, υπάρχουν άνθρωποι και πράγματα που αξίζει να παλεύεις ακόμα. Και ότι δεν έχουν εξαφανιστεί μέσα σε αυτή τη μαυρίλα. Εννοώ ότι η ουσία του πράγματος, δηλαδή οι σχέσεις των ανθρώπων, το νοιάξιμο, η ενσυναίσθηση, η αισθητική, η ευγένεια είναι πράγματα που ακόμα νοιώθω ότι υπάρχουν. Και έχοντας την τύχη να συναναστρέφομαι και πιο νέα παιδιά, όχι μόνο τριαντάρηδες, όπως εγώ, ή και μεγαλύτερους και έχοντας και ένα μικρότερο αδερφό στα 22, ξέρεις είναι τρομακτικό. Όχι γιατί είμαστε διαφορετικοί! Αυτό μπορεί να είναι και σπουδαίο. Αλλά είναι τρομακτικό ότι ο δρόμος που έχουμε πάρει είναι σαν να σκοτώνει τη σχέση μας με πράγματα που σε έκαναν να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι, να βρίσκεις την ομορφιά γύρω σου. Νοιώθω ότι είμαστε σε μια εποχή που συμφιλιωνόμαστε με μια ωμότητα που δεν είναι ρεαλισμός. Όλα “φλατάρουν”, ξεζουμίζονται και γίνονται ίδια. Γίνεται πιο δύσκολο να πιστεύεις στα όνειρά σου, στην ποίηση και στο ρομαντισμό (ως ρεύμα εννοώ). Και νιώθεις μικροσκοπικός και ανήμπορος να αντιδράσεις στις τερατουργίες που διαπράττονται καθημερινά. Η γενοκτονία στην Γάζα, ο πόλεμος στην Ουκρανία που δεν έχει τελειώσει(!), οι δικοί μας άνθρωποι στα Τέμπη, γυναικοκτονίες, προσφυγικό, σκάνδαλα και και και… Έχουμε χάσει την πυξίδα μας ή την αντικαθιστούμε με κάτι που εμένα δεν μου κάνει.

Σ’ ΑΥΤΟ αντιστέκομαι μέσα μου λοιπόν, μέσα από τον τρόπο που ζω και σχετίζομαι με τα πράγματα, με τους ανθρώπους. Από το που συμμετέχω, που χαρίζω τον χρόνο, την σκέψη μου και την καρδιά μου.

Κεντρική φωτογραφία: @aristea_anysi @aristea_anysi_photography

Blue train : @christosymeonides

Grand hotel : @roulamoniaki

@alex_georgiadis_photography

Πληροφορίες για την παράσταση Blue Train: