Λένα Φιλίπποβα: “Αυτό που με εκπλήσσει πάντα είναι ο λαβύρινθος της ανθρώπινης ψυχής.”

Επιμέλεια συνέντευξης Λία Τσεκούρα
Πώς αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε Pinter;

Το αποφασίσαμε μαζί με την Χρύσα και τον Κωνσταντίνο, τους ηθοποιούς που παίζουν  στην παράσταση. Θέλαμε να δουλέψουμε μαζί, τους πρότεινα κάποια έργα που με ενδιέφεραν. Αυτό το συγκεκριμένο τους άρεσε πολύ και έτσι αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε.

Ποια είναι τα καινοτομικά στοιχεία που προσφέρει  η σκηνοθετική σας οπτική;

Δεν με ενδιέφερε να καινοτομήσουμε. Θέλαμε να υπάρχουν άνθρωποι στη σκηνή.   Θέλαμε να φτιάξουμε έναν κόσμο που να εμπεριέχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο.  Άλλωστε πώς θα μπορούσε κανείς να ορίσει σήμερα την καινοτομία στο θέατρο; Ζούμε σε μια εποχή που στη σκηνή του θεάτρου έχουν δοκιμάσει τα πάντα. Ο σημερινός άνθρωπος δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στο ίδιο του τον εαυτό, στις αξίες που θέλει να ακολουθήσει.

Υπήρχαν σημεία που σας προβλημάτισαν στην προσέγγιση αυτής της σκηνοθετικής οπτικής;

Αυτό που με εκπλήσσει πάντα είναι ο λαβύρινθος της ανθρώπινης ψυχής. Η κατασκευή μας. Όσο και να την μελετάμε – πάντα θα υπάρχουν “άγνωστες” περιοχές. Ανοίγουμε συνεχώς το “κουτί της Πανδώρας” – μια φαινομενικά ασήμαντη πράξη μας  μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.

Τι είναι ο Pinter για εσάς και τι μπορεί να είναι για εμάς;

Ο Πίντερ για μένα είναι ένας μαέστρος της τέχνης του. Δεν μπορείς να τον μπερδέψεις με κανέναν άλλο συγγραφέα. Πολλοί προσπάθησαν να μιμηθούν το ύφος του ή την φόρμα που χρησιμοποιεί. Η γλώσσα του φαίνεται “απλή”, αλλά δεν είναι καθόλου. Είναι μοναδική, γι΄αυτό και δεν αντιγράφεται.

Υπάρχει παράλογο στον Pinter;

Πιστεύω, πως ναι. Όπως άλλωστε και στη ζωή μας. Πόσα πράγματα μπορούμε να αναφέρουμε που δεν εξηγούνται με την κοινή λογική; Πόσες καταστάσεις το νόημα των οποίων μας διαφεύγει ή μας ξεπερνά; Άπειρες.

Ποια είναι η διαφορά, για εσάς, μεταξύ αρχαίου και σύγχρονου θεάτρου;

Δύσκολη ερώτηση. Όσο και να προσπαθήσουμε να ορίσουμε το πως ήταν το θέατρο στην αρχαιότητα – θα είναι πάντα μια δική μας εκδοχή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να ξέρουμε πώς ήταν.

Υπάρχει κόκκινη γραμμή στη σκηνοθετική οπτική μιας παράστασης αρχαίου θεάτρου;

Οι κόκκινες γραμμές είναι πάντα μια προσωπική υπόθεση. Η αισθητική που αποτυπώνεται στην Τέχνη είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας. Αν είμαστε άσχημοι, αν η εποχή μας δεν έχει όμορφες αξίες – τότε και η Τέχνη μας   θα αντανακλά τα σημάδια της εποχής που ζούμε.

Περνάει κρίση ο πολιτισμός στην Ελλάδα του 2019;

Αναμφισβήτητα. Πιστεύω, ότι είναι κάτι παραπάνω. Αδιαφορία.

Γιατί πάμε ακόμη θέατρο σε μια Ελλάδα που παλεύει να επιβιώσει;

Έχουμε ανάγκη να καθρεφτιστούμε. Επειδή ελπίζουμε. Επειδή έχουμε ακόμα ανάγκη για κάτι πέρα από την επιβίωση.

Ποιες σκέψεις παίρνει μαζί του ο θεατής αφήνοντας πίσω του τον Pinter;

Αυτές που είναι ικανός να κάνει.

Πληροφορίες για την παράσταση “Ο Εραστής” στο Από Μηχανής Θέατρο ΕΔΩ