Λευτέρης Πασσιάς

Δεν χρειάζομαι μεγάλες σκηνές· θέλω να υπάρχω στις πιο σιωπηλές, εκεί όπου ο άνθρωπος συναντά τον εαυτό του.

Πώς γεννήθηκε η συνεργασία σου με τον Γιάννη Χαρούλη και τι θέλεις να πεις μέσα από αυτό το τραγούδι;

Η συνεργασία γεννήθηκε απλά. Επικοινωνήσαμε, αρχίσαμε να μιλάμε για θέματα που μας απασχολούν γίναμε φίλοι και του πήγα κάποια από τα τραγούδια μου να τα παίξουμε μαζί. Είχα γράψει το τραγούδι «Γεια σου παρέα» σε μια περίοδο που όλοι χρειαζόμασταν να κρατηθούμε από κάπου. Το άκουσε, του μίλησε με έναν τρόπο βαθύ και τίμιο, και είπε το «ναι» με την καρδιά του.

Αυτό το τραγούδι είναι φόρος τιμής στην παρέα — όχι σαν απλό σχήμα, αλλά ως καταφύγιο. Μια ανοιχτή πόρτα για τον καθένα που νιώθει πως δεν ανήκει ή πως δεν αντέχει μόνος του.

Τι διαφορετικό έχει αυτός ο δίσκος σου σε σχέση με τον πρώτο;

Ο πρώτος δίσκος είχε τη φλόγα της αρχής — σαν να δηλώνεις την ύπαρξή σου. Αυτός εδώ έχει σώμα και ψυχή. Είναι πιο ώριμος, πιο πολυεπίπεδος — τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

Έχει στιγμές πιο προσωπικές, χωρίς να φοβάται τη σιωπή ανάμεσα στις νότες. Και ταυτόχρονα έχει συνεργασίες που προσθέτουν χρώμα, αλλά χωρίς να χάνεται η πυξίδα μου.

Υπάρχει κάποιο είδος μουσικής που νιώθεις ότι σε εμπνέει;

Με εμπνέει η μουσική που κουβαλάει αλήθεια. Μπορεί να είναι ένα παραδοσιακό μοιρολόι, ένα έντεχνο κομμάτι ή ένα μινιμαλιστικό soundtrack.

Αγαπώ τον τρόπο που η παραδοσιακή μουσική μιλάει με το χώμα, όπως και τον τρόπο που το έντεχνο και το ροκ αγγίζουν το υπαρξιακό. Μου αρέσει να κινούμαι σε αυτά τα περάσματα, χωρίς να αισθάνομαι ότι πρέπει να διαλέξω στρατόπεδο.

Είσαι καθηγητής μουσικής εδώ και χρόνια. Πώς σε έχει επηρεάσει αυτή η εμπειρία;

Με έχει ισορροπίσει. Βρήκα αυτό που είμαι μέσα από την ευθύνη του να διδάξεις σε άλλους ανθρώπους. Η διδασκαλία δεν είναι μονόδρομος — δίνεις, αλλά και παίρνεις. Μαθαίνεις να ακούς, να παρατηρείς, να δείχνεις υπομονή. Βλέπεις τη μουσική όχι ως «τέχνη για λίγους», αλλά ως καθημερινό θαύμα που μπορεί να αλλάξει έναν μαθητή, να τον κάνει να πιστέψει σε κάτι, να σταθεί λίγο πιο όρθιος.

Και όταν συμβαίνει αυτό, καταλαβαίνεις γιατί επέλεξες να κάνεις αυτή τη δουλειά.

Πώς βλέπεις τη δύναμη της μουσικής στην ειδική αγωγή;

Η μουσική εκεί είναι γλώσσα πριν τη γλώσσα. Δεν χρειάζεται λέξεις για να πεις «είμαι εδώ», «σε νιώθω», «θέλεις να παίξουμε μαζί;». Δουλεύοντας με παιδιά ή εφήβους στην ειδική αγωγή, συνειδητοποιείς πόσα πράγματα μπορεί να εκφράσει ένας ρυθμός ή ένα μοτίβο.

Η μουσική γίνεται γέφυρα — προς τη σύνδεση, την αυτορρύθμιση, τη χαρά. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις ένα παιδί να επικοινωνεί μουσικά, όταν όλα τα άλλα «κανάλια» φαίνεται να είναι κλειστά.

Αν η μουσική σου ήταν ταινία, ποια θα ήταν η σκηνή που δεν θα ξεχνούσε ποτέ κανείς;

Ίσως μια σκηνή σε ένα παλιό καφενείο ή μια αυλή στο ηλιοβασίλεμα, όπου κάθονται άνθρωποι διαφορετικοί, μα με κοινή ανάγκη. Κάποιος λέει μια ιστορία, κάποιος τραγουδά, και για λίγα λεπτά δεν υπάρχουν ρόλοι, άγχη ή παρελθόντα. Μόνο παρόν. Μόνο η παρέα.

Αυτό είναι που θέλω να μείνει: η στιγμή που ένιωσες ότι δεν είσαι μόνος.

Ποια είναι η «μικρή στιγμή» που θα ήθελες να θυμούνται οι ακροατές σου;

Η μικρή στιγμή που θα ήθελα να θυμούνται οι ακροατές μου είναι εκείνη που νιώθουν πως το τραγούδι τους μιλάει προσωπικά, λες και γράφτηκε γι’ αυτούς χωρίς να με ξέρουν. Μια ανάσα στο αυτοκίνητο, ένα δάκρυ που δεν κύλησε ή που κύλησε – το κλάμα είναι λυτρωτικό και είναι όμορφο να υπάρχει στην ζωή μας, ένα χαμόγελο στη στροφή ενός ρεφρέν. Δεν χρειάζομαι μεγάλες σκηνές· θέλω να υπάρχω στις πιο σιωπηλές, εκεί όπου ο άνθρωπος συναντά τον εαυτό του.

Πληροφορίες για το νέο τραγούδι: