Λουκάς Κυριαζής: “Μου αρέσει η αίσθηση του χρόνου & να αφήνω τα πράγματα να έρχονται στην ώρα τους.”

Τι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε η σκηνοθέτης  Μαρία Σάββα να παίξεις  στο συγκεκριμένο έργο;

Το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν το είχα διαβάσει. Το ήξερα όμως σαν όνομα και ήταν μέσα στα σχέδια μου να το αρπάξω. Αφορμή ήταν η συνάντηση μας με την Μ.Σαββα. Ομολογώ πως με τράβηξε πολύ η αμεσότητα που είχαν αυτά τα κείμενα και αμεσως μπήκα στην διαδικασία να τα φαντάζομαι σκηνικά. Και οι δεκαπέντε ιστορίες- εμείς δυστυχώς πιάνουμε μόνο έξι από αυτές- έχουν κάτι το διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα κοινό. Έχουν μια επαναστατική και αναρχική θα έλεγα μάτια. Ταυτιστηκα παρά πολύ με πολλές από αυτές τις ιστορίες και σε παρά πολλά σημεία βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε αυτές , είτε να έχει εκφράσει τα ίδια πράγματα είτε να τα έχει σκεφτεί αλλά αδυνατούσε να τα πει με λέξεις. Αυτό για εμένα κάπως το έκανε η Β.Στεργιου. Όπως σε κάθε βιβλίο άλλωστε, κάτι σου αφήνει κάποιο χρωμα, κάποια μυρωδιά. Θα έλεγα πως το Μπλε Υγρό σου δημιουργεί εικόνες καθημερινές, οικείες που βρίσκονται γύρω μας, στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία.  

Μίλησε μας για το κείμενο και τον ρόλο σου.

 Μέσα στην παράσταση όλοι έχουμε ρόλους- αφηγητές που βοηθάμε στην εξέλιξη ενός κεντρικού άξονα, που για εμένα είναι η ενηλικίωση.  Συγκεκριμένα, αφηγούμαι την ιστορία του νεαρού Αντρέα, ο οποίος γύρισε στην Αθήνα, έπειτα από τις σπουδές του στην Γαλλία και τώρα έχει έρθει η στιγμή να πει στη μαμά του πως είναι γκει. Μέσα του υπάρχει κάτι βαθύτερο για εμένα, που ξεκινά από τα σχόλικα του χρόνια αλλά και από τη σχέση που έχει με τους γονείς του και ιδιαίτερα με τη μαμά του. 

Ποιες σκέψεις μπορεί να έχει ο θεατής αφήνοντας πίσω τη σκηνή του θεάτρου;

    Αν ρωτάς για τη συγκεκριμένη παράσταση δεν μπορώ να σου απαντήσω με βεβαιότητα για αυτό. Νομίζω όμως πως αυτό το κείμενο έχει μια τέτοια μάτια, που παρολο που μιλούν νέοι, αισθάνομαι πως αφορά όλες τις γενιές. Όλοι μπορούν να ταυτιστούν με αυτά τα κείμενα γιατί ο λόγος τους είναι πολύ άμεσος. Μέσα σε μια από τις ιστορίες λέει: «Συνειδητοποίησα ποσό πολύ έμοιαζα στους γονείς μου. Έπαθα αυτό που ονόμαζα ενηλικίωση. Αποφάσισα να μη ζω δραματικά. Η ζωή μας κρίνεται κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο και εμείς αποφασίζουμε αν θελουμε να είμαστε ευτυχισμένοι ή όχι» 
 Ξέρεις πόσο έχω παλέψει με αυτό; 

Τι περιμένεις από το θέατρο;

    Από το θέατρο δεν περιμένω κάτι. Γενικά δεν περιμένω. Μου αρέσει η αίσθηση του χρόνου και να αφήνω τα πράγματα να κάθονται και να έρχονται στην ώρα τους. Αυτός είναι και ο τρόπος που δρω. Όλοι μέσα μας, από την καθημερινότητα μας, από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε τρέχουμε με μορφές πολύ βίαιες αλλά για εμένα δεν είναι έτσι. Τουλάχιστον αυτό το έχω εντοπίσει και το παλεύω με νύχια και με δόντια. Να ηρεμώ, να μην βιάζομαι.  Πάνω στη μηχανή του ο Willem Dafoe φωνάζει : “ο χρόνος είναι λιγοστός, για τον προδότη ο χρόνος είναι ένας προδότης, για την πόρνη ο χρόνος ειναι πελάτης. Όταν είσαι πράος, ο χρόνος σου είναι πράος, όταν βιάζεσαι ο χρόνος πετάει. Ο χρόνος είναι υπηρέτης, εάν είσαι αφέντης του, ο χρόνος είναι θεός σου, αν είσαι δούλος του . Ο χρόνος είναι άχρονος. Εσύ είσαι το ρολόι. Είμαστε δημιουργοί και δολοφόνοι του χρόνου.” 

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

   Όχι κάτι συγκεκριμένο. Με ενοχλεί λίγο το πως έχει γίνει η καθημερινότητα μας. Νομίζω ότι ταυτίζομαι πολύ με την συγγραφέα, γιατί είμαι ένας άνθρωπος της ίδιας γενιάς, με τα ίδια όνειρα, που κάθε μέρα αποδομούνται όλο και περισσότερο. 

Πληροφορίες για την παράσταση «Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν» στο Θ. της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών   ΕΔΩ