Λυγερή Μητροπούλου

Οι άνθρωποι ακροβατούμε στην αβεβαιότητα, παλεύουμε με τους δαίμονές μας & ζούμε για να κολυμπήσουμε στη θάλασσα της ζωής.

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που πιστεύεις ότι φέρνουν τον «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της Έμιλυ Μπροντέ  στο σήμερα;

Όπως όλα τα κλασικά κείμενα, έτσι και τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, έχουν διαχρονικό χαρακτήρα. Άρα, με ένα μαγικό τρόπο, επειδή πιστεύω ότι κατά κάποιον τρόπο, η ανθρώπινη φύση παραμένει πυρηνικά αναλλοίωτη, ο άνθρωπος του σήμερα συνδέεται και συγκινείται το ίδιο με τους χαρακτήρες, την πορεία τους και την κατάληξή τους. Αυτή είναι εξάλλου και η επιτυχία κάθε κλασικού έργου, το πέρασμα του χρόνου να το καθιστά το ίδιο επίκαιρο, γιατί ακριβώς φέρνει στην επιφάνεια ψυχισμούς και καταστάσεις που υπάρχουν βαθειά μέσα μας. Επομένως, τα πάντα νομίζω έχουν μέσα το σήμερα. Οι χαρακτήρες ακροβατούν, γκρεμίζουν και επαναπροσδιορίζουν όρια, ορμούν στη ζωή και το θάνατο. Νομίζω, οι άνθρωποι του σήμερα κατεξοχήν ακροβατούμε στην αβεβαιότητα, παλεύουμε και πάντα θα παλεύουμε με τους δαίμονές μας και όλοι ζούμε για να κολυμπήσουμε σ’ αυτή τη θάλασσα ζωής που πολλές φορές μας πνίγει.

Ποια είναι η δική σας εκδοχή πάνω σε αυτό το έργο;

Νομίζω πως αυτή η θάλασσα ζωής είναι που με αφορά και με προσκαλεί να την ανακαλύψω. «Πώς είναι άραγε να ζεις σε τόση δυστυχία»; Αναρωτιέται η Κάθυ, ο χαρακτήρας που καλούμαι να υποδυθώ. Αυτή την ερώτηση την απευθύνει στο θείο της, το Χηθκλιφ, όχι γιατί δε ζει κι αυτή τον πόνο και την απώλεια, αλλά επειδή, ο Χηθκλιφ επιλέγει τη δυστυχία του και γίνεται τελικά παρατηρητής της αλοίωσής του. Νομίζω πως η Καθυ είναι ένα πανέμορφο, πολύπλευρο πλάσμα γιατί ζει βαθειά και ουσιαστικά κάθε διάσταση της ζωής. Αγαπάει ολοκληρωτικά, δίνεται και αφοσιώνεται απόλυτα, ονειρεύεται μια ζωή γεμάτη χρώματα και πάθη, ερωτεύεται με όλη της την ύπαρξη, γίνεται θυσία για τον άλλον, πονάει αληθινά, διαλύεται καθολικά κι αυτή, όπως ο Χήθκλιφ, για κάτι ή κάποιον που έχει αγαπήσει και παλεύει για κάθε τι που αξίζει. Κάνει λάθη και δε φοβάται να τα πει, δε φοβάται να μετανοήσει ούτε να συγχωρήσει. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν κάτι συγκινητικά και βαθειά ανθρώπινο και αυτός ο παλμός της αγάπης που ρέει στην Κάθυ, είναι αυτό που προσωπικά με κάνει να χαμογελάω.

Για ποιούς λόγους συνεργάστηκες με τον Γιάννη Καλαβριανό;

Όταν πέρασα από την ακρόαση που έκανε στο Εθνικό για τη Μήδεια, πέρασα πολύ ωραία. Γελούσα συνέχεια και κατάλαβα ότι θα περάσω ωραία. Κάπως ένιωσα ότι υπάρχει κάτι πολύ αβίαστο και όμορφο. Το ίδιο μου έβγαλαν και οι υπόλοιποι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόταν. Μου άρεσαν οι κατευθύνσεις που έδινε και συμφωνούσα με το τι χρειάζεται, ακόμα κι αν εκείνη τη δεδομένη στιγμή, απείχαμε απ’ αυτό. Άρχισα να εμπιστεύομαι και ένιωθα να κάνω προσωπική πρόοδο και σε σημεία μου που δεν είχα καν υπολογίσει. Όταν έμαθα για τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, έπαθα σοκ με την επιλογή του συγκεκριμένου έργου. Έχω μια αδυναμία στην εποχή του ρομαντισμού, νιώθω ότι κάτι από μένα έχει μείνει κάπου εκεί κι ελπίζω ποτέ να μην το χάσω. Ο έρωτας για τον άνθρωπο που θα με παρασύρει και θα με ταξιδέψει στον κόσμο του, είναι κάτι που με συν-κινεί απόλυτα και μπορεί να με πάει όπου θέλει ο έρωτας να με οδηγήσει. Ίσως γι’ αυτο βρίσκω και μια συγγένεια στα πρόσωπα αυτών των έργων, γιατί κι εγώ ερωτεύομαι βαθειά και ολοκληρωτικά. Όταν ο άλλος νιώσω ότι με καλεί σ’ αυτό το κοινό ταξίδι, μπορώ να πλεύσω με τα πάντα μου. Έτσι κι αυτοί οι χαρακτήρες, ερωτεύονται τόσο αληθινά. Η Κάθυ ερωτεύεται τόσο αθώα, τόσο γλυκά και τόσο απόλυτα. Η αγάπη της είναι ειλικρινής και πηγαία και για τον Λόντον και τον Ερτον. Κανέναν δεν αγαπάει λιγότερο. Η καρδιά της είναι τόσο μεγάλη που χωράει την αγάπη τους. Έτσι, όταν πεθαίνει ο Λίντον, παρόλο που πονάει και διαλύεται, η καρδιά της πάντα θα χωράει την αγάπη.

Μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο.

Η Κάθυ ποτέ δεν παύει να αγαπά. Κι αυτό είναι κάτι που με συγκινεί βαθειά και απόλυτα. Δεν ξέρει να ζει χωρίς να αγαπά, ψάχνει τους ανθρώπους μέσω της αγάπης. Όπου δεν υπάρχει αγάπη, τη φυτρώνει με λουλούδια, όπως ακριβώς και κάνει στον κήπο στα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Ποτέ δε χάνει την ελπίδα της για τους ανθρώπους. Ο Χήθκλιφ με γοητεύει βαθειά, είναι ένας ήρωας τραγικός που όλη του η ζωή είναι μια πορεία προς τη δύση του. Νιώθω πως η Κάθυ το καταλαβαίνει αυτό και κάτι μέσα της την πονάει γιατί πιστεύει στη ζωή που έχει μέσα του. Πιστεύει, όταν του λέει ότι δε χρειάζεται να παριστάνει το σατανά, γιατί το νιώθει πως δεν είναι. Βλέπει το καλό στους ανθρώπους, βλέπει στο Χηθκλιφ ένα υπέροχο μυαλό και μια όμορφη ύπαρξη. Προσπαθεί ακόμα και αυτόν το χαρακτήρα που εκπροσωπεί κατά κάποιον τρόπο το Θάνατο να τον προκαλέσει να ζήσει στη Γη, τον προκαλεί με κάθε τρόπο. Τον καταλαβαίνει, γιατί και η Κάθυ περνάει από τη δική της δύση. Αν η ζωή ήταν γλυκό, η Κάθυ θα βουτούσε και τα δυο της χέρια μέσα, για να τη δοκιμάσει με κάθε τρόπο, σε κάθε της έκφανση. Με σκοτάδι και με όλο της το φως. 

Πληροφορίες για την παράσταση: