Μάριος Κρητικόπουλος: “Μόνο βήματα προς τα μπρος έχουμε να κάνουμε από δω και πέρα!”

Eπιμέλεις συνέντευξης Λία Τσεκούρα

Ποια κίνητρα σε οδήγησαν στον Πρίγκηπα και τον Φτωχό του Εθνικού;

Ήταν μία περίοδος που ετοιμαζόμασταν πυρετωδώς για την πρεμιέρα του “Ένας στρατιώτης που τον έλεγαν Λαβ” στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Ελένης Μποζά, και η ακρόαση θυμάμαι φάνταζε ένα όμορφο και ευχάριστο διάλειμμα. Και για να είμαι ειλικρινής έτσι ήταν, ευχάριστη και διασκεδαστική. Ήτανε η δεύτερη φάση και αμέσως μετά είχα ή γενική πρόβα ή πρεμιέρα, δε θυμάμαι ακριβώς, επομένως όλο το άγχος υπήρχε γι΄αυτό που θα ακολουθούσε, άρα στο “εδώ και τώρα” της ακρόασης υπήρχε μόνο ενθουσιασμός.

Τι μας λέει ο Μαρκ Τουέην σήμερα;

Δε θα σταθώ στα προφανή, δηλαδή ότι π.χ. όταν κάποιος φοράει κουρέλια χαρακτηρίζεται αμέσως ως “φτωχός” και από την άλλη κάποιον με ωραία ενδυμασία τον αντιλαμβάνεται η κοινωνία ως “πλούσιο”. Αυτό παρουσιάζεται ξεκάθαρα στη παράσταση. Ο Μαρκ Τουέην, αν έχω καταλάβει κάτι από το συγκεκριμένο έργο, παίζει με διάφορα δίπολα, όπως το δίκαιο και το άδικο, το καλό και το κακό, το ωραίο και το άσχημο, τον πρίγκιπα και τον φτωχό, λέξεις οι οποίες όχι απλά δε φθίνουν, αλλά μέρα με τη μέρα φωτίζονται περισσότερο στο σήμερα. Άλλωστε, αν παρατηρήσει έστω και λίγο κάποιος την κοινωνία στην οποία ζούμε, ο διαχωρισμός είναι πάντα παρών, άλλες φορές εύκολα ορατός κι άλλες αόρατος, καθώς πολλά πράγματα επιλέγουμε να μην τα βλέπουμε. Καμιά φορά ο κάθε ένας από εμάς αντιλαμβάνεται τόσο λίγο την παρουσία του άλλου ώστε θα μπορούσαμε να ζούμε σε διαφορετικές πραγματικότητες.

Έχεις κοινά με τον χαρακτήρα που ενσαρκώνεις;

Ενσαρκώνω τον έναν εκ των δύο αφηγητών της παράστασης, που με διάφορους τρόπους είτε λεκτικούς είτε σωματικούς σχολιάζουν τα τεκταινόμενα, άρα αυτό δε μπορεί να μην εμπεριέχει τη δική μου θέση ως προς το κάθε τι που συμβαίνει στη σκηνή. Βέβαια, το έργο, ή μάλλον καλύτερα η διασκευή του έργου από την Τζέμα Κένεντι, έχει ως αφηγητή μόνο ένα πρόσωπο. Η επιλογή να υπάρχουν δύο αφηγητές που να σχολιάζουν, να φωτίζουν, να προχωράνε τη δράση, ήταν της σκηνοθέτιδας μας, Σοφίας Βγενοπούλου. Πάνω σε αυτή την ιδέα λοιπόν, και φυσικά υπό τις οδηγίες της, πιστεύω ότι δημιουργήσαμε με το “έτερον μου ήμισυ” στη σκηνή, τον άλλο αφηγητή, Βαγγέλη Αμπατζή – που εκτιμώ ιδιαιτέρως – ένα πολύ ωραίο σκηνικό ντουέτο.

Ποιες είναι οι δυσκολίες του παιδικού θεάτρου;

Δε ξέρω αν είναι σωστό να παίζουμε θέατρο για παιδιά θεωρώντας το “ειδικό είδος”. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως κανένα παιδί που κάθεται και σε κοιτάει από τη θέση του θεατή δεν είναι χαζό. Άρα νομίζω ότι αν έχεις φτιάξει μία παράσταση με ειλικρίνεια και καθαρότητα, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις καμία δυσκολία ή να φοβηθείς κάτι.

Γιατί πιστεύεις ότι ο Πρίγκηπας και ο Φτωχός του Εθνικού έχει επιτυχία;

Νομίζω ότι η Σοφία Βγενοπούλου, που κατάφερε να δημιουργήσει μία ομάδα νέων ανθρώπων η οποία κάθε μέρα περνάει ωραία πάνω στη σκηνή, ο Άγγελος Τριανταφύλλου με την τόσο ωραία μουσική που έγραψε και η Σταυρούλα Σιάμου που ενορχήστρωσε κινησιολογικά την παράσταση, είχαν σαν στόχο να φτιαχτεί μία παράσταση που να απευθύνεται σε όλους όσους νιώθουν παιδιά,ανεξαρτήτως της βιολογικής τους ηλικίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που στο τραγούδι του φινάλε βλέπεις μαμάδες με δάκρυα στα μάτια.

Τι περιμένεις από το θέατρο προσωπικά;

Δε θέλω να “περιμένω” τίποτα, έτσι ώστε όταν μου έρχεται κάτι από αυτό να είναι μία έκπληξη. Με οδηγεί όμως σε καινούργιους δρόμους, απάτητα προσωπικά μονοπάτια, ανακαλύψεις και αποκαλύψεις.

Πώς θέλεις να φεύγουν τα παιδιά από την παράσταση;

Αντί για απάντηση θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό: ένα Σάββατο, τελειώνουμε τη παράσταση και βγαίνουμε έξω να χαιρετήσουμε. Ένα παιδί γύρω στα δώδεκα, σχεδόν στο ύψος μου, με πιάνει από το μπράτσο, με πάει λίγο παραπέρα και μου λέει “Πώς το κάνεις αυτό; Προσπαθώ πολύ καιρό να το καταφέρω.”, και προσπαθεί να μου δείξει μία χορευτική κίνηση που κάνω σε ένα σημείο μέσα στη παράσταση. Του λέω “Δεν είναι δύσκολο, κι εσύ μπορείς να το κάνεις, απλώς θέλει αρκετή εξάσκηση. Εγώ έχω κάνει χορό γι’ αυτό το καταφέρνω.”, και μου απαντά “Δεν το είχα σκεφτεί, θα πω στους γονείς μου να κάνω χορό.”. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να στάθηκε αφορμή ένα παιδί να σκεφτεί να ασχοληθεί με μια μορφή τέχνης.

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Σκέφτομαι, ή μάλλον θέλω να σκέφτομαι, πως μόνο βήματα προς τα μπρος έχουμε να κάνουμε από δω και πέρα. Και ό,τι πιστεύουμε πως δε μας πάει μπροστά μπορούμε να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε.

Φωτογραφίες: Ηλέκτρα Σαρρή

Πληροφορίες για την παράσταση «Ο πρίγκιπας και ο φτωχός» ΕΔΩ