Μάρκος Γέττος: “Τα πράγματα αλλάζουν στη χώρα μας. Είμαι αισιόδοξος. Αν όμως δεν αλλάξουμε συνειδήσεις πως να αλλάξει μια ολόκληρη χώρα;”

●Τι σκέφτηκες  όταν σου πρότεινε η σκηνοθέτης Ιώ Βουλγαράκη να συμμετάσχεις στο έργο 《Πυρκαγιές》του Ουαζντι Μουαουαντ;

Έτυχε να δω την ταινία πριν μερικά χρόνια. Η λέξη συγκίνηση είναι μικρή για να χαρακτηρίσει το τί ένιωσα.Όταν γνωστοποιήθηκε η ακρόαση για τις《Πυρκαγιές》σε σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη, πάγωσα! Προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό.

Η απόφασή της να είμαι κι εγώ μέλος αυτής δυνατής και όμορφης ομάδας, με έκανε να σκεφτώ το σοβαρό φορτίο που έπρεπε  να φέρουμε εις πέρας.

Την ευχαριστώ από καρδιάς.

●Μίλησε μας για το κείμενο.

Η ποιητικότητα της θηριωδίας. Έτσι χαρακτηρίζω το κείμενο αλλά και την αξιοπρόσεκτη μετάφραση της κας Έφης Γιαννοπουλου.

Ρυθμός, λυρισμός και εικόνες σε πλήρη ένταση. Αναπνοές κοφτερές σαν μαχαίρι. Τόσο όσο, ώστε ο χρόνος εκτίμησης των γεγονότων να σε αφήνουν άφωνο.

●Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου

Ουαχάμπ. Παλαιστίνιος πρόσφυγας στις αρχές του 50′.  Με την οικογένεια του, όπως και χιλιάδες άλλοι περιπατητές-νομάδες μεταξύ των πολεμικών συγκρούσεων.

Ένας άνθρωπος νέος, στα ζουμερά του χρόνια. Έτοιμος να ζήσει με πάθος τον απόλυτο έρωτα. Με μια αθωότητα που σπάει κόκαλα.

Θυμάμαι τον Δημήτρη Ήμελλο (όντας δάσκαλος μας στη σχολή), να μας μιλά για το τι σημαίνει ευτυχία. Το παράδειγμα του;  “Τα τεντωμένα χαμόγελα νεαρών κοριτσιών και αγοριών στη Παλαιστίνη, όταν η κάμερα ζουμάρει σ’αυτά από κάποιο ντοκιμαντέρ για τους λαούς της Μέσης Ανατολής, χωρίς να γνωρίζουν αν θα υπάρξει επόμενη μέρα!

●Υπήρξαν δυσκολίες στην προσέγγιση του ρόλου που σας προβλημάτισαν;

Νομίζω πως οι ρόλοι πάσης φύσεως ξεπερνάνε την πλαστικοποιημενη τους ταμπέλα.

Οι ρόλοι είναι άνθρωποι. Έναν άνθρωπο για να τον προσεγγίσεις,να τον κατανοήσεις και τελικά να το  αγαπήσεις, θα δυσκολεύεσαι αιώνια.

Με την βοήθεια της Ιούς, της Αλεξάνδρας Καζάζου (κίνηση) και του Γιώργου Χριστιανάκη (μουσική), ολοκληρώσαμε ένα ταξίδι σε σχέση με τον Ουαχάμπ.

Νιώθω έτοιμος να πατήσω  τη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου.

●Ποιες σκέψεις μπορεί να έχει ο θεατής αφήνοντας πίσω τη σκηνή του θεάτρου;

Αν ήμουν  εγώ θεατής σ’αυτή τη παράσταση , νομίζω πως δεν θα έφευγα εύκολα μετά το τέλος της. Κάτι θα είχε κινηθεί μέσα μου, μια εσωτερική αντίδραση. Δεν θα άνοιγα το κινητό μου να δω στορις, ούτε μάλλον θα ήθελα εύκολα να μιλήσω.

●Τι περιμένεις από το θέατρο;

Περιμένω κάθε φορά να με μαγεύει. Να μου λέει πως έκανα καλά που διάλεξα αυτή τη δουλειά.Πως δεν είναι μια μόνο δουλειά, ένα μόνο επάγγελμα. Πώς είναι ζωή. Είναι πάθος κι ερωτήματα, είναι ανάγκη.

Περιμένω και παλεύω να το έχουμε τόσο ανάγκη όσο την υγεία.

●Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του 2019;

Πιστεύω πως τα πράγματα αλλάζουν  στη χώρα μας. Είμαι αισιόδοξος. Βέβαια αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι συνειδήσεις πως μπορεί  να αλλάξει μια ολόκληρη χώρα;

Πληροφορίες για την πάρασταση «ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ» στο Κρατικό Θέατρο ΕΔΩ