Μαίρης Λούση

Είναι θετικό ότι πολλοί άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο βγήκαν και μίλησαν ανοιχτά και για τον ρατσισμό και για την κακοποίηση και φυσικά και για τον σεξισμό.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του σκηνοθέτη Βίκυ Μαστρογιάννη σε αυτήν την πaράσταση – performance, «Μην είν’ οι κάμποι;»;
Με την Βίκυ γνωριζόμαστε πολλά χρόνια , είμασταν συμμαθήτριες και στην ίδια σχολή θεάτρου. Υπάρχει μεγάλη πίστη και εμπιστοσύνη και φυσικά αβίαστη επικοινωνία. Οπότε όταν μου ζήτησε να είμαι και εγώ στην
καινούργια παραγωγή της ομάδας7 με θέμα ̈τι είναι πατρίδα ̈ με μεγάλη μου χαρά έγινα κ εγώ μέλος της παράστασης ́ ́μην είν ́ οι κάμποι; ́ ́. Kαι επειδή γνωρίζω και τον τρόπο που δουλεύει η Βίκυ με ενδιέφερε πολύ.
Είναι πολύ ωραίο όταν ολοκληρώνεται μια δουλειά να βλέπεις αυτά που πρότεινες σαν δημιουργός να μπερδεύονται με τη φαντασία του άλλου και με έναν άλλον αυτοσχεδιασμό και να γίνεται κάτι πολύ συνειδητό πια. Και να λες κοίτα εν τέλει πως βγήκε αυτό!! εκπλήσσεσαι. Μεγάλη χαρά νιώθω τότε!

Γιατί πιστεύεις ότι θα έπρεπε να δούμε την παράσταση σας;
Κατ’ αρχήν γιατί είναι ωραία!! Έπειτα η παράσταση ψαχουλεύει ερωτήματα πολύ ζωτικά. Δύσκολο να μην σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, αλλά και ακόμα να σε αφήνει αδιάφορο η ταυτότητα της παράστασης σίγουρα ο
καθένας θα βρει τις δικές του αναφορές , σίγουρα θα ταυτιστεί με καταστάσεις και εικόνες που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της performance. Και έπειτα φυσικά είναι και ο χώρος! Επιτέλους ένας χώρος ΟΧΙ κεντρικά! Ένας χώρος πρώην ψιλικατζίδικο (δλδ πόσο πιο ταυτόσημο με αυτό που διαπραγματεύεται η παράσταση), που
μεταμορφώθηκε σε πολιτιστικό χώρο κουβαλώντας όλη την ιστορία του.
Κάτι πολύ συγκινητικό, τολμηρό και όμορφο. Επιτέλους! Στις περισσότερες μεγάλες ευρωπαϊκες πόλεις υπάρχουν πολιτιστικοί χώροι πολύ δραστήριοι με πολλές ετήσιες παραγωγές που βρίσκονται πιο περιφερειακά. Η τέχνη δεν έχει σύνορα!! Πάμε λοιπόν στάση μετρό Κορυδαλλό!!!

Μίλησέ μας για την δική σου συμμετοχή.
Εγώ αυτό που κάνω είναι να συμπληρώσω μαζί με τους άλλους αυτό που νιώθαμε όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες. Αρχίσαμε πρόβες εν μέσω καραντίνας , η αίσθηση του εγκλεισμού, το ταρακούνημα της πανδημίας
και τώρα τί κάνουμε πως το κάνουμε, τι είμαστε , πλημμυρίζει την παράσταση. Ο καθένας έχει φτιάξει μια φιγούρα που σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του υπάρχει μέσα στο ψιλικατζίδικο και για κάποιο λόγο δε μπορεί να φύγει από εκεί. Αλλάζουμε καταστάσεις , διαθέσεις , πότε δεχόμαστε αυτό που συμβαίνει πότε επαναστατούμε , και πάντα υπάρχει το μετά…Έι Ωωωωπ! και πάμε παρακάτω. Γιατί τίποτα δεν μένει στάσιμο και ίδιο.

Πως νοιώθεις απέναντι στα φαινόμενα ρατσισμού (με όλες τις εκφάνσεις του), που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;
Πολύ άσχημα. Πολύ θυμό , και με τη γενιά μου…τι όμορφο θα αφήσουμε στους επόμενους? Τι θα είναι αυτό που δε θα το παίρνουν λανθασμένα σαν δεδομένο? Είναι τόσα πολλά. Και μετά λέω ότι δε πρέπει να κουράζομαι και να παραιτούμαι. Το μόνο θετικό είναι ότι πολλοί άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο βγήκαν και μίλησαν ανοιχτά και για τον ρατσισμό και για την κακοποίηση και φυσικά και για τον σεξισμό. Και έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης βρίσκουν τρόπους για να καταπατούν τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Αλίμονο αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο. Τότε έχει μεγάλο πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας.. Εννοείται ότι αυτό γίνεται. Σε περιόδους κρίσης πχ οικονομικής που είναι το πιο σύνηθες κάθε χώρα που πρέπει να
πάρει μέτρα λιτότητας είναι υποχρεωμένη να λάβει υπόψιν ποιες ομάδες θα αφορούν τα μέτρα. Αυτές φυσικά που μπορούν να ανταπεξέλθουν.

Ποτέ δε γίνεται αυτό. Πάντα ο κλήρος πέφτει στις ευπαθής ομάδες με αποτέλεσμα να μην έχουν εύκολη έως καμία πρόσβαση στα δικαιώματά τους.

Πληροφορίες για την παράσταση “Μην είν’ οι κάμποι;” ΕΔΩ