Please enable JS

Μαρία Σάββα: “Στην Αθήνα της κρίσης υπάρχει μια τεράστια στροφή προς την Τέχνη, η οποία λειτουργεί θεραπευτικά!”

Γιατί αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε τα συγκεκριμένα κείμενα  από διηγήματα του βιβλίου «Μπλε υγρό» της Βίβιαν Στεργίου;

Όταν διάβασα το βιβλίο «Μπλε υγρό» της Βίβιαν Στεργίου, βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός  ότι διηγείται τη ζωή όσων γεννήθηκαν γύρω στα 1990, μεγάλωσαν μέσα στη κρίση και προσπαθούν να βρουν το προσωπικό τους αφήγημα σε μια χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση αλλά και τη κρίση αξιών. Επίσης, το γεγονός ότι τοποθετούσε τις ιστορίες και τους ανθρώπους σε ένα πραγματικό χώρο, με τους ήρωες να κινούνται στους γνωστούς δρόμους της Αθήνας και όχι σε ένα φανταστικό περιβάλλον. Νέοι, «καθημερινοί αντιήρωες» όπως και η ίδια η συγγραφέας τους αποκαλεί, με προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Αθήνα της κρίσης.

 

Γιατί αξίζει να μιλήσουμε για τους σημερινούς νέους που βρίσκονται μεταξύ των 20 και των 30;

Ίσως γιατί καλούνται να ζήσουν σε μια χώρα που οι προηγούμενες γενιές έχουν τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια τους, έχουν σχεδόν καταστρέψει μια ολόκληρη χώρα και παρακολουθούμε την προσπάθειά τους να πετάξουν τα βαρίδια του παρελθόντος από πάνω τους, τις συμβάσεις του παρελθόντος, τους βλέπουμε να συγκρούονται με την ίδια τους την οικογένεια, να επενδύουν στη μόρφωση, στον έρωτα και στη φιλία.

 

Ποια είναι τα καινοτομικά στοιχεία που προσφέρει η σκηνοθετική σας οπτική;

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μιλήσω για κάποια καινοτόμα στοιχεία. Παρόλα αυτά, οι ιστορίες που αφηγούμαστε διαδραματίζονται οι περισσότερες στην Αθήνα. Η Αθήνα αποτελεί το σκηνικό τους. Η Βίβιαν Στεργίου μιλάει για μια Αθήνα έτσι όπως είναι, καθόλου ωραιοποιημένη. Σκηνοθετικά αυτό με κατευθύνει να δημιουργήσω μία συνομιλία της πόλης με τους ήρωες των διηγημάτων που ακατάπαυστα μιλούν- προσπαθώντας να επαναδιαπραγματευθούν την ίδια τους τη ζωή- μέσα από ένα ιδιότυπο video που τους ακολουθεί στους δρόμους της Αθήνας και δένει με τον εσωτερικό μονόλογο των προσώπων. Ορισμένα videos έγιναν ειδικά για την παράσταση από τον κινηματογραφιστή Κωνσταντίνο Οικονόμου κι έτσι το βλέμμα των χαρακτήρων μάς μεταφέρει εικόνες που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης.

Υπήρχαν σημεία που σας προβλημάτισαν στην προσέγγιση των κειμένων;

Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν το χιούμορ των καταστάσεων και ένας συνδυασμός ρεαλισμού και υπερρεαλισμού  που υπήρχε στα συγκεκριμένα διηγήματα. Προσπάθησα λοιπόν σκηνοθετικά να επικεντρωθώ σε αυτά τα δύο και να ερευνήσω πως θα μπορούσαν να συνδυαστούν μεταξύ τους  Μέσα από αυτοσχεδιασμούς που έγιναν με τους ηθοποιούς, οδηγηθήκαμε σε ενδιαφέρουσες σκηνικές λύσεις.

 

Ποιες σκέψεις παίρνει μαζί του ο θεατής αφήνοντας πίσω του την παράσταση;

Πολύ θα με βοηθούσατε εάν απαντούσατε εσείς στο ερώτημα αυτό μιας και υπήρξατε θεατής της παράστασης (!)

 

Τι σκέφτεστε για την Ελλάδα του 2019;

Φοβάμαι ότι τα πράγματα δεν θα είναι καλύτερα, ζούμε σε μια χώρα σε κρίση θεμελιακή, χρειάζεται πολύς χρόνος για να αποφασίσουμε όλοι να μετακινηθούμε και να αλλάξουμε τις συνήθειες του παρελθόντος. Ευτυχώς στην Αθήνα της κρίσης υπάρχει μια τεράστια στροφή προς την Τέχνη, η οποία λειτουργεί θεραπευτικά και την έχουμε ανάγκη για να επιβιώσουμε σε ένα κόσμο που συνεχώς περιορίζει τις δυνατότητες έκφρασης και την ελευθερία.

 

 

 

 

 

Πληροφορίες για την παράσταση «Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν» στο Θ. της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών   ΕΔΩ

Array