Please enable JS

Μαρίνα Παπούλια

Η κατ’ επιλογήν λήθη μπορεί να είναι & επιφανειακή λύση.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του Κωνσταντίνου Τσονόπουλου να παίξεις στο έργο “ΚΕΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ – ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ”, που έγραψε και σκηνοθετεί;

Τον Κωνσταντίνο τον γνώριζα ήδη και τον εκτιμούσα. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ειλικρινής, πολύ ευγενικός και με μεγάλη πίστη στη δουλειά του. Και καθότι το θέμα της μνήμης είναι ένα από τα βασικά θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο από καταβολής, χάρηκα πολύ που μου έγινε η πρόταση να είμαι μέρος της δουλειάς αυτής που βασικό της στοιχείο ήταν η έρευνα και ειδικά και με αυτό το σύνολο ανθρώπων.

Εσύ προσωπικά θα επέλεγες τη λήθη;

Εγώ θεωρώ πως δεν θα επέλεγα τη λήθη γιατί όχι μόνο πιστεύω πως οι εμπειρίες μας και αυτά που έχουμε ζήσει μας κάνουν αυτό που είμαστε, αλλά κυρίως γιατί η συλλογική μνήμη είναι κάτι που μας ενώνει και μας κάνει να μην νιώθουμε είτε μόνοι είτε επιθετικά απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Επίσης γιατί είναι και ένας τρόπος να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Η κατ’ επιλογήν λήθη μου φαίνεται σαν μια επιφανειακή λύση. Το θέμα είναι η διαχείριση των προβλημάτων μας που απαιτεί πρώτα την παραδοχή τους. Άλλωστε ο εγκέφαλος μας επιλέγει είτε τη λήθη αυτόματα αν κάτι δεν είναι και τόσο άξιο μνημόνευσης, είτε και τη διαγραφή κάποιες φορές μεμονομένων συμβάντων ή μέχρι και ολόκληρων περιόδων και αυτό συμβαίνει είτε παροδικά είτε μόνιμα.

Στη ζωή μας ο κάθε ένας μας μετρά συναντήσεις”….

Χτες ένας φίλος μου μας αφηγήθηκε το πρόσφατο ταξίδι του στο Βερολίνο που ήταν γεμάτο συναντήσεις. Θα έλεγε κανείς πως δεν ήταν ευχάριστες συναντήσεις κατά το πλείστον. Ωστόσο, η παρέα που ήμασταν μαζί και που μας αφηγούνταν το ταξίδι αυτό, είναι μια καινούρια παρέα που συναντήθηκε για μια παράσταση και που χωρίς κανένας μας ακόμα να το πιστεύει, κράτησε τελικά και μετά το πέρας της δουλειάς αυτής. Και κάθε φορά που συναντιόμαστε χαιρόμαστε σαν μικρά παιδιά. Οπότε σκέφτομαι τι αστείο πράγμα που είναι οι συναντήσεις, ένα πράγμα τόσο τυχαίο, όπως τυχαία είναι και η έκβασή τους, σαν μια βουτιά στο κενό που απλά περιμένεις ωραία και καλά να δεις που και πως θα προσγειωθείς. Απο εκεί φαίνεται και η σημαντικότητα τους. Που ενώ είναι κάτι τόσο τυχαίο και με πιθανότητες μεγάλες να βγει μάπα το καρπούζι, οι άνθρωποι εξακολουθούμε και πέφτουμε και ξαναπέφτουμε και κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά ασχέτως που μερικές φορές αφελώς μπορεί και να νομίζουμε ότι κάτι μάθαμε και ότι ίσως και κάτι μπορούμε να ελέγξουμε.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Θεωρώ ότι αυτό γράφεται σε μια εποχή άλλη, που προφανώς για να το έγραψε ο ποιητής κάτι θα είχε αφουγκραστεί. Εγώ νιώθω σήμερα ότι ζούμε ‘’το παν είναι η ρότα της κοινωνίας ενάντια στην κοινωνία’’. Βλέπω ομάδες ανθρώπων να έρχονται σε συγκρούσεις φοβερές μεταξύ τους και υπάρχουν φορές που η σύγκρουση είναι για χάρη της σύγκρουσης, οπότε τα αποτελέσματα είναι κυρίως διασπαστικά. Οπότε αν εγώ είναι κάτι που ψάχνω, είναι μια ρότα μέσα στην κοινωνία ετούτη εν γένει, μια ρότα όποια και να είναι αυτή, να βρω έναν τρόπο δηλαδή να αναγνωρίσω ποια είναι η κοινωνία και να είμαι και μέρος της ενεργά μπας και αρχίσουν να της χρεώνονται και θετικά πράγματα και όχι μόνο τα αρνητικά και οι δυσκολίες.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες έχουν αλλάξει τρόπο σκέψης ή τουλάχιστον προσπαθούν σχετικά με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους ήδη. Πιστεύω επίσης πως είναι και ένα αρκετά ειλικρινές σύνολο μέσα στην κοινωνία σχετικά με το τι του συμβαίνει. Αλλά δεν μου αρέσει να σκεφτόμαστε τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τμηματικά, δηλαδή ‘’σκέτα’’ τα δικαιώματα των καλλιτεχνών, γιατί αυτά δεν είναι ανεξάρτητα των λοιπών δικαιωμάτων που ορίζονται από όλες τις ιδιότητες ενός ατόμου. Αν δεν αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε τομέας επηρεάζει τον άλλο, κάνουμε μεμονομένες προσπάθειες που δεν βγάζουν εύκολα καρπούς ή που έχουν ένα ταβάνι στο οποίο θα κοπανάμε για πολύ καιρό.

Πληροφορίες για την παράσταση:

Array