Μαριλού Βόμβολου: Η ομογενοποίηση είναι επικίνδυνη.

Γιατί αποφάσισες να γράψεις και να ανεβάσεις ένα κείμενο σχετικό με την Περσεφόνη;

Αρχικά να πω ότι οι συγγραφείς είμαστε δύο, η Φλώρα Φουστερή που έγραψε το κομμάτι του Άδη κι εγώ που έγραψα το κομμάτι της Περσεφόνης. Η ιδέα ξεκίνησε από μια σειρά πρωτότυπων ζωγραφικών έργων πάνω στον μύθο της Κόρης που δούλεψε η Φλώρα μέσα στην καραντίνα (και τα οποία χρησιμοποιούνται στην παράσταση). Οπότε τόσο το κείμενο, όσο και η απόφαση να γίνει παράσταση αποτελούν απότοκο μιας διαρκούς συζήτησης και επαναδιαπραγμάτευσης. Προσωπικά η φιγούρα της Κόρης με κεντρίζει ως προς την σιωπή της, την μεταιχμιακότητα της, το δικαίωμα στην ελευθερία αλλά και στην εκχώρηση της, τον ετεροπροσδιορισμό και τον αυτοπροσδιορισμό. Η σκέψη ότι η Περσεφόνη ίσως και να ήταν ευτυχισμένη εκεί κάτω, ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε -όσο κι αν νομίζουμε το αντίθετο- με ποιον τρόπο αυτοπραγματώνεται ο κάθε άνθρωπος, αποτελεί το εφαλτήριο της ιδέας μου.

Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση σου;

Να πω πάλι εδώ ότι δεν είναι η παράσταση μου, αλλά η παράσταση της ομάδα Lotus eaters (που περιλαμβάνει επίσης τους: Κατερίνα Σισίννι, Πένυ Ελευθεριάδου, Κώστα Βόμβολο και Πέτρο Φουστέρη), σε σύλληψη Φλώρας Φουστέρη και δική μου.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο παραμύθι, που παντρεύοντας τον λόγο και τη μουσική με τα εικαστικά και την live προβολή, επιχειρεί να επαναμυθεύσει για λίγο τον κόσμο. Και η επαναμύθευση είναι κάτι που λείπει από τις ζωές μας.

Μας τρομάζει η γοητεία και μας γοητεύει ο τρόμος;

Πιστεύω ναι, τουλάχιστον κάποιους από εμάς. Προφανώς δεν αναφέρομαι σε τραυματικά γεγονότα ή καταστάσεις, αλλά μάλλον στην έλξη και τον φόβο που δημιουργεί η εντός και εκτός μας ετερότητα. Στην αποδοχή του Άλλου, που αποτελεί συστατικό στοιχείο του έρωτα και ευρύτερα του σχετίζεσθαι.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Νομίζω επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Προσωπικά σκέφτομαι αυτό που έλεγα παραπάνω για την αποδοχή της ετερότητας, της δικής μας και των άλλων. Το να “κόβουμε κομμάτια μας” προκειμένου να ταιριάξουμε, εκτός από θλιβερό, μου φαίνεται και επικίνδυνο- πολιτικά επικίνδυνο. Η ομογενοποίηση είναι επικίνδυνη.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Ναι φυσικά. Ωστόσο για μένα βασικό είναι ν’ αλλάξει επίσης η αντιμετώπιση της πολιτείας απέναντι στην τέχνη και τους εργαζόμενους της. Να αρχίσει να αντιμετωπίζει την τέχνη ως ένα συστατικό κομμάτι του πολιτισμού και της παιδείας και όχι ως μία ευχάριστη πλην περιττή πολυτέλεια.

Πληροφορίες για την παράσταση: