Μιχάλης Δαρνάκης: Μία χώρα ευημερεί, όταν ανοίγει σαν βεντάλια & δέχεται όλες τις διαφορές!

Γιατί αποφάσισες να πας στο Λονδίνο;

Πριν τρία χρόνια τελειώσαμε με τους “Εκκλησιάζοντες”και υπήρχε μία δική μου ανάγκη τότε να δοκιμάσω άλλα πράγματα . Ήθελα να φύγω να δοκιμάσω το εξωτερικό και η Αγγλία ήταν η καταλληλότερη λύση. Στο Λονδίνο ήθελα να ζήσω από πιο μικρός. Το Λονδίνο για την Ευρώπη είναι η Μέκκα του θεάτρου. Μη εξαιρώντας την Μόσχα, όπου το επίπεδο των Ρώσων ηθοποιών είναι κάτι το εξαιρετικό, σπουδάζουν 5 έτη. Το κακό που έχουν οι Ρώσοι όπως και οι Έλληνες είναι η γλώσσα. Σπάνια θα κάνει κάποιος διεθνή καριέρα.

Άρα θεωρείς ότι τα Αγγλικά είναι πιο εύκολη γλώσσα για να παίξει κάποιος μη αγγλόφωνος θέατρο;

Είναι σίγουρα πιο εύκολο. Οι προσλαμβάνουσές μας από σειρές και από ταινίες είναι δεδομένες. Οπότε θεωρητικά είναι πιο εύκολο. Οι δυσκολίες όμως που αντιμετωπίζει ένας Έλληνας ηθοποιός στο Λονδίνο είναι κατά βάση το ίδιο το Λονδίνο. Γιατί είναι μία αρένα, καμία σχέση με την Ελλάδα. Το  σύστημα  που λειτουργεί, είναι εντελώς διαφορετικό και θα πρέπει να ξοδεύεις ένα κάρο χρήματα μόνο για να πεις ότι είσαι ηθοποιός και όχι για να παίξεις. Πρέπει να έχεις επαγγελματικές φωτογραφίες,  επαγγελματικό βίντεο, επαγγελματικό voice-recording. Επίσης να είσαι  εγγεγραμμένος σε δυο-τρεις πλατφόρμες που ανεβάζουν τα casting. Άρα πρέπει να ξοδεύεις περίπου 1.000 λίρες κάτ’ έτος για να λαμβάνεις και να πηγαίνεις στα casting. Όχι για να παίξεις.
Ταυτόχρονα στο Λονδίνο ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Καμία σχέση με την μικρή αγορά της Θεσσαλονίκης που γνωρίζω και προφανώς και της Αθήνας.

Έχεις να συναγωνιστείς/ανταγωνιστείς με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Δεν θέλω να πω ότι το επίπεδο των σπουδών στην Ελλάδα, υποκριτικά, είναι χαμηλότερο. Ίσα-ίσα πιστεύω ότι έχουμε ένα πολύ καλό επίπεδο θεατρικών σπουδών στην Ελλάδα. Στα Βρετανικά Πανεπιστήμια που διδάσκεται θέατρο και μουσικό θέατρο, τα πρώτα δύο-τρία χρόνια δεν είναι πολύ καλά, αλλά τα μεταπτυχιακά τους είναι “τσεκούρια”.
Η δύσκολη όμως ενός Έλληνα  εκεί είναι η προφορά του. Θέλει πολύ, πολύ σκληρή δουλειά για να μην παίζει μόνιμα τον μετανάστη ή γενικότερα τρίτους ρόλους.

Στο Prince Edward Theatre τι ακριβώς έκανες;

Έχω υπάρξει σε παραστάσεις, αλλά όχι ως ηθοποιός. Συμμετείχα στην ομάδα του θεάτρου.
Εκεί συνήθως αυτά τα θέατρα ανεβάζουν μία μεγάλη παραγωγή που κρατάει πολλά χρόνια.
Ταυτόχρονα, το Λονδίνο έχει πάρα πολλά ανεξάρτητα φεστιβάλ,  οπότε συμμετείχα σε κάποια.

Μετά την υγειονομική κρίση την οποία περνάμε θα ξαναπάς Λονδίνο;

Ναι φυσικά. Μπορεί να ήθελα να δοκιμάσω τη Νέα Υόρκη μην κοροϊδευόμαστε, είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο και οικονομικά και με τη βίζα. Έχω κάνει έναν κύκλο στην Αγγλία οπότε είμαι αρκετά χαρούμενος και θέλω να επιστρέψω εκεί.

Τι σκέπτεσαι για το #metoo;

Θεωρώ ότι είναι μία πολύ ωραία στιγμή να υπάρξει μία αλλαγή στον χώρο αυτόν, και όχι μόνο. Ξεκίνησε από την κυρία Μπεκατώρου, “πήρε μπάλα” τον χώρο του θεάτρου. Είναι η στιγμή να ειπωθούν πράγματα τα οποία πρέπει να ειπωθούν.

Τι πιστεύεις ότι θα γίνει μετά την υγειονομική κρίση;

Το μετά ειδικά στο θέμα της τέχνης θα είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Ο κόσμος, ειδικά στην Ελλάδα, βγαίνει μετά από μία δεκαετή κρίση και μετά από μία δεύτερη κρίση, που προστίθεται. Η δική μου δουλειά αυτό που ζητάει από τον κόσμο είναι το υστέρημά του.
Δεν είναι φούρνος, σούπερ μάρκετ, που είναι βασικά είδη. Άρα δυστυχώς ο κόσμος, όσο μεγάλη ανάγκη για διασκέδαση και ψυχαγωγία μπορεί να έχει, είναι πολύ πιθανό να μειώσει τις περιττές εξόδους, όπως ένα θέατρο ή μία μουσική σκηνή.
Θα ήθελα όμως να είμαι αισιόδοξος. Η τέχνη έχει ευδοκιμήσει μέσα από σκληρές και σκοτεινές εποχές, πολέμους, άλλες πανδημίες. Αλλά η τέχνη ήταν εκεί. Θα δημιουργηθεί μία νέα συνθήκη. Δεν θεωρώ όμως νέα συνθήκη το live streaming γιατί τη μαγεία του ζωντανού θεάτρου δε μπορεί να τη δώσει τίποτα ως υποκατάστατο. Το ζωντανό θέατρο είναι αυτό που είναι γιατί απλά είναι αυτό που είναι.
Mόλις, λοιπόν, περάσει όλο αυτό, θα έρθει η στιγμή που ο κόσμος θα βρει τα πατήματά του. Το θέατρο θα ξανανθίσει. Ο κόσμος θα ξαναπάει στο θέατρο. Θα ξαναπάει στις μουσικές σκηνές. Μπορεί λίγο πιο μαζεμένα στην αρχή, γιατί μπορεί να φοβάται. Κακά τα ψέματα, κατάλοιπα θα αφήσει για κάποιο χρονικό διάστημα. Αποκτούμε συνήθειες, τις οποίες δεν τις είχαμε, οι οποίες είναι τρελές, αρρωστημένες. Θα περάσει, όπως περάσαμε άλλα και τα ξεχάσαμε. Είναι στην φύση του ανθρώπου να ξεχνάει και να προχωράει.

Πιστεύεις ότι γίνεται χρήση του φόβου από τις κυβερνήσεις;

Προσωπικά έχω επιλέξει να μην ενημερώνομαι ποτέ από την  τηλεόραση. Είναι μία πολύ καθαρή και συνειδητή επιλογή. Κι αυτό γιατί υπάρχει μία έντονη τρομολαγνεία, δίχως να θέλω να μειώσω την κατάσταση που βιώνουμε. Είμαι αρκετά ευαισθητοποιημένος και προσέχω όσο μπορώ. Αλλά δεν αντέχω στην επένδυση του φόβου. Αυτό έχει αρχίσει και κουράζει. Γενικά ο κόσμος έχει αρχίσει να κουράζεται. Δραματοποιημένες μουσικές, τύμπανα, αριθμοί. Μετράμε πτώματα λες και είμαστε στον Α ή Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία τρομερή αριθμολαγνεία πόσα κρούσματα, πόσα πτώματα,πόσα εμβόλια. Οπότε για όλους αυτούς τους λόγους επέλεξα να παίρνω ενημέρωση αποκλειστικά από τα μέσα ενημέρωσης στο ίντερνετ και χωρίς να μου έρχεται η είδηση φιλτραρισμένη.

Τι σκέφτεσαι για τον ρατσισμός και τον φασισμό σε κρίσιμες εποχές, όπως η σημερινή;

Από τη μία πλευρά χαίρομαι που δεν είμαστε με τη Χρυσή Αυγή μέσα στο Κοινοβούλιο. Τουλάχιστον μία πληγή έκλεισε. Θα μου πεις όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι που πήγαν; Σε κάποια άλλα κόμματα. Βρήκαν στέγη. Δεν υπάρχει όμως πια ένα ναζιστικό κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο και αυτό είναι αρκετά ενθαρρυντικό. Δεν θεωρώ όμως ότι οι Έλληνες είναι ρατσιστές η ομοφοβικοί στην πλειοψηφία τους. Πιστεύω ότι είναι ένας λαός που έχει κουραστεί ως αρκετά και ξεσπάει όπου μπορεί. Θα μιλήσω ως ένας άνθρωπος που αποφάσισε να ζήσει σε μια άλλη χώρα γιατί όπως και να το κάνουμε είμαι και εγώ οικονομικός μετανάστης. Δεν βίωσα τον παραμικρό ρατσισμό συγκεκριμένα στο Λονδίνο. Οι ευκαιρίες που μου δόθηκαν από βρετανούς πολίτες είναι πάρα πολλές. Κανένας δεν με ρώτησε από πού είμαι, αλλά είδαν τι μπορώ να κάνω και πόσο καλά μπορώ να το κάνω. Κάτι το οποίο εδώ δυστυχώς δεν το κάνουμε παρά μόνο όταν αποδειχθεί από τους έξω ότι ο ξένος που ήρθε μπορεί να το κάνει, άρα θα τον πάρουμε. Το παράδειγμα είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Σε τέτοιες περιόδους κρίσης ο κόσμος, μάλλον, έχει ανάγκη να πιαστεί από κάπου. Και συνήθως συμβαίνει αυτό όταν δεν έχεις ένα καλό παρόν και ταυτόχρονα έχεις ένα αβέβαιο μέλλον. Και εμείς οι Έλληνες προχωράμε μπροστά και έχουμε το κεφάλι μας πίσω, κοιτώντας τι έκαναν οι πρόγονοί μας, φοβούμενοι μη χάσουμε κι αυτό, μη μας πειράξει κάποιος την ιστορία μας.

Γιατί αν συμβεί αυτό μπορεί να μην έχουμε καν ταυτότητα σαν λαός, σαν Έθνος, αφού δεν έχουμε ούτε παρόν, ούτε πιθανόν μέλλον. Προσωπικά όμως όλο αυτό δεν το συμμερίζομαι. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να κοιτάω μπροστά, ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι μία κοινωνία μπορεί να ανοίξει την αγκαλιά και να δεχθεί τους ανθρώπους από οποιαδήποτε κοινωνική τάξη ή οποιαδήποτε χώρα, ή οποιονδήποτε προσανατολισμό, είτε σεξουαλικό, είτε οτιδήποτε άλλο.
Μια τέτοια χώρα η οποία σαν βεντάλια ανοίγει και δέχεται όλες αυτές τις διαφορές είναι μία χώρα η οποία ευημερεί και προχωράει. Δεν μπορείς να προχωράς, κοιτώντας πίσω. Ναι, να σέβεσαι το παρελθόν. Ακόμα και τα ψηλά δέντρα έχουν ρίζες, που φτάνουν βαθιά.