Μιχάλης Συριόπουλος: “Ζούμε στην εποχή με τα κενά ματιά!”

Το όνειρό σου ήταν πάντα  να γίνεις ηθοποιός;

Ναι, πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός.

Από την πρώτη στιγμή θεωρήθηκες  μεγάλο ταλέντο και πολλά υποσχόμενος ηθοποιός . Κάτι, που επιβεβαιώθηκε από την εξαιρετική σου πορεία στο θέατρο.  Έχεις αναλογιστεί , τι  έχει συμβεί τα λίγα χρόνια που πέρασαν από τότε που τελείωσες τη σχολή;

Είναι ωραίο πράγμα να ανεβαίνεις την ρημάδα την σκάλα, αλλά πιο ωραία θα είναι να συναντήσεις τους ίδιους ανθρώπους και κατεβαίνοντας, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια μα εύχομαι να μην είμαι πυροτέχνημα! Τα φοβάμαι, όπως κι ο σκύλος μου, αυτός για τον θόρυβο, εγώ για την διάρκεια

Αθήνα η Θεσσαλονίκη;

30 χρόνια Θεσσαλονίκη δεν μπορώ να τα πετάξω. Έχω όλη τη χαρά και τη γοητεία του καινούργιου. Επομένως θα μείνω στο διαζευκτικό.

Αισθάνεσαι  κοινά στοιχεία με τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;

Συμβαίνει κατά πολύ περίεργο τρόπο, κάθε φορα που αντιμετωπίζω ένα ρολό, η ζωή να φέρνει μπροστά μου τα προβλήματα του ρόλου  ή κάποιες φορές να ανοίγονται πτυχές στο μυαλό και έτσι να βλέπω κοινά πράγματα μεταξύ ρόλου και ζωής. Και η αλήθεια είναι ότι πάντα βρίσκω έστω και ένα μικρό κοινό στοιχείο.

Γιατί μας αφορά η «Δίκη του Κ» σήμερα;

Καταρχήν είναι ένα έργο το οποίο έχει αμέτρητης αναγνώσεις. Με το να δώσω μια απάντηση θα βάλω τον Κάφκα σε ένα καλούπι και ο ίδιος σιχαινόταν το καλούπι. Δεν ξέρω αν μας αφορά, αλλά είμαστε γρανάζια ενός συστήματος και ξυπνώντας κάθε μέρα καλό είναι να το νοιώθουμε. Είμαστε τύποι που πάμε να λύσουμε τα προβλήματα και προσπαθούμε να τα εξηγήσουμε, μέχρι που η ζωή τελειώνει. Πάντως αδιαμφισβήτητα είναι ένα έργο που μας αφορά. Άλλωστε το ενοχικό σύνδρομο είναι αειθαλές.

Καντίντ ή η αισιοδοξία;

Αισιοδοξία θα πω. Και είναι κάτι που πρέπει  να καλλιεργήσουμε όλοι, αρκεί να καταλάβουμε τι σημαίνει αισιοδοξία και να μην το δούμε   δογματικά  αλλά πρακτικά όπως το βλέπει κ ο ίδιος  ο Καντίτ.

Πέρα από τα υποκριτική ασχολείσαι με την διδασκαλία σε δύο δραματικές σχολές. Πώς τα καταφέρνεις όλα;

Νομίζω ότι είμαι στα όρια μου φέτος και είναι κάτι το οποίο το απεχθανόμουν και το κορόιδευα στους ανθρώπους. Γιατί θέλω να ζω και να δουλεύω και όχι να ζω για να δουλεύω. Όμως τα αγαπώ όλα.

Χειροκρότημα ή ο ρόλος;

Ρόλος.

Τι είναι το πρώτο πράγμα που λες  στους μαθητές σου;  Πως λειτουργείς ως δάσκαλος;

Κάνω δυο διαφορετικά πράγματα. Το πρώτο στην δραματική και το δεύτερο στο καλλιτεχνικό μου εργαστήρι. Στη δραματική σχολή εκκολάπτω μελλοντικούς συναδέλφους, άρα οφείλω να είμαι πολύ σκληρός. Πάντα τους θυμίζω πως ότι κάνουμε, είναι για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, τονίζοντας ότι έξω υπάρχουν άνθρωποι που ζητιανεύουν για να φάνε. Τους θυμίζω ότι είμαστε σε ένα χώρο με 97% ανεργία. Στο καλλιτεχνικό εργαστήρι προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους να βγουν από την ρουτίνα τους και να ξαναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Σ΄αυτό το σημείο είναι που τους λέω, ότι η λύση είναι στο μαζί, και ότι περνώντας την πόρτα πρέπει  να αφήνουν πίσω τους, μαζί με τα παπούτσια τους και τα προβλήματα τους.

Πως χαρακτηρίζεις την εποχή μας;

Επικίνδυνη νάρκωση….. από ανθρώπους που δεν ονειρεύονται. Η εποχή με τα κενά  μάτια.

Μελλοντικά σου σχέδια;

Η συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ Αθηνών είναι ένα ωραίο δώρο . Περιμένω με χαρά τις  πρόβες με τον σκηνοθέτη Γιάννη Μόσχο. Είναι η δεύτερη φορά που θ ασχοληθώ θεατρικά με την Λούλα Αναγνωστάκη.

Πληροφορίες για τις παραστάσεις που παίζει ο Μιχάλης Συριόπουλος στο Θέατρο Πόρτα στα παρακάτω λινκ:

Θέατρο ΠΟΡΤΑ: Καντίντ ή η Αισιοδοξία

Θέατρο ΠΟΡΤΑ: “Δίκη του Κ” 

Πληροφορίες για το Καλλιτεχνικό Εργαστήρι του Μιχάλη  Συριόπουλου στην Αθήνα

Φωτογράφιση:Τάσος Θώμογλου και Λευτέρης Τσινάρης