Νίκος Μέλλος: “Θέλω οι στόχοι μου συνεχώς να μεγαλώνουν & όχι να τους περιορίζω.”

Τι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο Αντώνης Στελιανέσης  να παίξεις τον ρόλο του Βιζυηνού στο «Αμάρτημα της μητρός μου»;

Η πρώτη σκέψη ήταν ΟΥΑΟΥ ποσό τυχερός είμαι ; Και λόγω του έργου αλλά και επειδή θα είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με την Λίλα Μουτσοπούλου. Τον Βιζυηνό τον είχα λατρέψει από την σχολή διότι είχαμε ασχοληθεί μαζί του στο πρώτο εξάμηνο του πρώτου έτους . Αμέσως μετά έμαθα ότι θα παίζαμε μόνο δυο ηθοποιοί και θα είχα εγώ 20 σελίδες περίπου που μιλάω μόνος μου ,οπότε λίγο τρομοκρατήθηκα . Αλλά το έργο είναι τόσο δυνατό που πραγματικά θα το μετάνιωνα για όλη μου την ζωή αν έλεγα όχι σε αυτήν την πρόταση .

Ο ρόλος σου είναι ταυτόχρονα και του ίδιου του Βιζυηνού, αλλά και του αφηγητή στην παράσταση. Τι δυσκολίες αντιμετώπισες  στην προσέγγιση και των δύο, στην ουσία ρόλων;

Οι δυσκολίες ήταν πάρα πολλές, και όσο προχωρούσαμε γινόντουσαν όλο και περισσότερες . Εξάρχης ένας από τους «φόβους» στην προσέγγιση του Βιζυηνού ήταν το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ένας πολύ ευσεβής και βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος όπου όλη η πορεία της ζωής του ήταν άρρητα συνδεδεμένη με την θρησκεία , δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από εμένα. Αλλά μου ήρθε μια ιδέα να πάω να κάνω πρόβα στην εκκλησία που είναι δίπλα στο σπίτι μου και πραγματικά βοήθησε πολύ , όχι επειδή βρήκα το θεό η κάτι τέτοιο απλά επειδή οι εικόνες που μετέφερε το κείμενο ζωντάνευαν μπροστά μου .Η αφήγηση η οποία είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου όπως είναι λογικό με δυσκόλεψε πιο πολύ . Αρχικά στο πως θα μπορέσω να περάσω την ιστορία κάτω στο κοινό συγκρατώντας όλα τα νοήματα , στο πως θα έχω μια σωματικότητα η οποία θα διαφέρει από αυτήν που έχει στις σκηνές όπου παίζω και τέλος το πως θα διαχειριστώ όλο αυτό το κείμενο χωρίς να με βαρεθεί το κοινό ή να το κουράσω . Οι στιγμές που παίζω και δεν αφηγούμαι ήταν πιο μικρές και πιο εύκολες στην προσέγγιση σε σχέση με την αφήγηση διότι είχα και την άμεση επαφή με την Λίλα (μητέρα μου ) και ήταν πιο γνώριμο έδαφος για εμένα.

Ποια σκηνή θεωρείς πιο σημαντική στο έργο και γιατί;

Η σκηνή  που η μητέρα αποφασίζει να εξομολογηθεί το αμάρτημα της. Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο ονομάστηκε έτσι. Για εμένα αυτή η σκηνή είναι μια από τις σπαρακτικές σκηνές που έχω δει ή διαβάσει σε έργο.

Σχέδια για το μέλλον;

Δεν ξέρω τι να σχολιάσω για το μέλλον, απολαμβάνω το τώρα θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που η πρώτη μου χρόνια μετά την σχολή είχε τόσο πολύ θέατρο και ελπίζω και οι υπόλοιπες χρονιές μου στο επάγγελμα να είναι τόσο δημιουργικές. Παρόλα αυτά επειδή μεγαλώνοντας είχα το όνειρο να δουλέψω στο εξωτερικό ευελπιστώ να καταφέρω να κάνω πράξη αυτό το όνειρο.

Πώς αισθάνεσαι για τη σημερινή Ελλάδα του 2019;

Αισθάνομαι στεναχώρια. Γιατί ενώ αγαπάω την Ελλάδα πολύ, βλέπω ότι πλέον συνεχώς σκέφτομαι την ζωή μου μακριά από αυτήν. Κάπου είχα διαβάσει ότι η σημαντικότερη κρίση που περνάμε είναι η κρίση αξιών και όχι η οικονομική κρίση. Δυστυχώς κατά την γνώμη μου είχε απόλυτο δίκιο αυτός που το έγραψε, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια όλοι μας έχουμε αλλάξει, μας άλλαξαν οι συνθήκες όπου ζούμε. Εισπράττω μια μιζέρια σχεδόν παντού πλέον είμαστε ευχαριστημένοι με το λίγο, εγώ από τον εαυτό μου περιμένω πολλά, θέλω οι στόχοι μου συνεχώς να μεγαλώνουν και όχι να τους περιορίζω.

Πληροφορίες για την παράσταση «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» του Γ. Βιζυηνού στο Θέατρο Παραμυθίας ΕΔΩ

Πληροφορίες για την παράσταση “F*cking Men” στο Θέατρο Vault EΔΩ