Νίκος Παντελίδης

Για ποιούς λόγους δέχτηκες να παίξεις στη συγκεκριμένη παράσταση με σκηνοθέτη τον Θεόδωρο Εσπίριτου;

Όταν πριν από πέντε χρόνια είχα παρακολουθήσει την εκδοχή (χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, γιατί μια παράσταση είναι το αποτέλεσμα της σκέψης του σκηνοθέτη σε συνεργασία με το υλικό που διαθέτει – τους ηθοποιούς του-) του Βαγγέλη Βογιατζή στο Θέατρο Αργώ για το κείμενο του Τσιμάρα Τζανάτου, Εκκρεμότητα, είχε συμβεί το εξής…. ανεβαίνοντας στο φουαγιέ μόλις τελείωσε η παράσταση, συνάντησα τον Τσιμάρα και του είπα ευθαρσώς: “Αυτό κάποτε θα στο ζητήσω!”. Την άνοιξη που μας πέρασε, αναζητώντας ένα κείμενο που να με αφορά ώστε να μιλήσω ως ηθοποιός, θυμήθηκα το συγκεκριμένο έργο και επικοινώνησα με τον συγγραφέα. Η απάντησή του, χωρίς να με ρωτήσει τι σκεφτόμουν και χωρίς να ρωτήσει για τους συντελεστές (που τότε δεν υπήρχαν) ήταν η εξής: “Στείλε μου το email σου.”. Έπειτα το έδωσα στον Θόδωρο Εσπίριτου και καλέσαμε τον Σπύρο Βάρελη. Ήταν δηλαδή μια επιθυμία μου να ανέβει αυτό το κείμενο στο θέατρο και λέω “Ευχαριστώ”.

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία του έργου “ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ” του Τσιμάρα Τζανάτου, που θεωρείς ότι κάνουν δυνατό το κείμενο;

Η ειλικρίνεια. Μιλάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για θέματα που θεωρούνται επικίνδυνα, ευαίσθητα και ταμπού, αφαιρώντας λέξεις και όχι προσθέτοντας. Άλλωστε αυτό είναι το προσόν των ποιητών. Παρατηρούν την ανθρώπινη ψυχή και με ελάχιστες λέξεις, είναι ικανοί να περιγράψουν μια ανθρώπινη κατάσταση εκεί που ένας λογοτέχνης συγγραφέας θα χρειαζόταν σελίδες ολόκληρες. “Πώς κατέληξε ο κόσμος, τα ψίχουλά του να είναι περισσότερα από το ψωμί του”, ακούγεται κάποια στιγμή στην παράσταση, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη ο συγγραφέας, να ονομάσει καταστάσεις όπως η μοναξιά, η μοναχικότητα, η εγκατάλειψη, η έλλειψη, η σκληρότητα, ο ανταγωνισμός που έγινε κανιβαλισμός… Ο θεατής με αυτό το κείμενο ταξιδεύει μέσα του. Είναι ένα εσωτερικό ταξίδι μιας ώρας και δέκα λεπτών.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν αντιλαμβάνεται την έννοια των ταυτοτήτων. Σήμερα έχουμε ανάγκη να ανήκουμε κάπου ώστε να έχουμε μια ταυτότητα. Να είμαστε αναγνωρίσιμοι ως… “κάτι”. Αυτός είναι καλός, ο άλλος είναι κακός, εκείνος είναι strait, ο δείνα είναι gay, είναι χοντρός, λεπτός, πιστεύει στο θεό, δεν πιστεύει κλπ. Ο Α, έτσι ονομάζεται ο ρόλος μου, δεν καταλαβαίνει την έννοια των ταυτοτήτων και συνεπώς η κοινωνία δεν μπορεί να τον αφομοιώσει, να τον εντάξει κάπου… σε μια αναγνωρίσιμη γι’ αυτήν, κατηγορία. Βάζει στο περιθώριο την κοινωνία αλλά και η κοινωνία περιθωριοποιεί αυτόν. Ο Α συνομιλεί με τον καθρέφτη του. Αυτός είναι ο μοναδικός “άνθρωπος” που συνδιαλέγεται μεγαλώνοντας. Αυτός είναι άλλωστε που τον παρακινεί και τον εξωθεί να “δει”.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

“Παράλληλα” θα έλεγα και όχι “κόντρα”. Η κόντρα προϋποθέτει συνεχή πόλεμο, ανησυχία, επαγρύπνηση και δημιουργία εχθρών… Όσων δηλαδή, πιστεύουν κάτι άλλο από αυτό που πρεσβεύω Εγώ. Νομίζω, το “παράλληλα” (“Ζούμε νομίζοντας” όπως ακούγεται στην Εκκρεμότητα) δίνει τη δυνατότητα να μην χάσει κάποιος τη ψυχή του, μονομερώς προσηλωμένος σε μια δράση, “κόντρα στην κοινωνία ετούτη”, αλλά να μπορεί έχοντας καθαρό το στόχο του να ζυμώνει τη σκέψη του με νέες ιδέες και απόψεις. Τα πάντα ρει. Αυτό δεν συνεπάγεται την αλλοίωση των ιδανικών του. Ζητώ συγνώμη από τον Ελύτη.

Πληροφορίες για την παράσταση: