Please enable JS

Νατάσα Βλυσίδου

Σε μια κοινωνία που μας στερούν το οξυγόνο, θα συνεχίζω να πιστεύω στον Άνθρωπο.

Για ποιούς λόγους δέχτηκες να συμμετάσχεις στην παράσταση “Η μέρα της φούστας” σε σκηνοθεσία της Ζωής Χατζηαντωνίου;

Λίγες μέρες αφού είχα τελειώσει με τις πτυχιακές μου στη δραματική σχολή έλαβα ένα τηλεφώνημα από τη Ζωή που μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Χάρηκα πολύ, καθώς εκτιμώ βαθιά το καλλιτεχνικό της έργο και τον τρόπο που αντιμετωπίζει το θέατρο, έχοντας ήδη παρακολουθήσει δείγμα της δουλειάς της. Έπειτα γνωριστήκαμε από κοντά και μιλήσαμε για το κείμενο και ο ενθουσιασμός μου μεγάλωσε. Επίσης, όταν πληροφορήθηκα για τη συνεργασία με τη Θεοδώρα Τζήμου, την οποία εκτιμούσα πολύ ως ηθοποιό και πλέον ακόμα περισσότερο, η χαρά μου έγινε διπλή. Στην πρώτη αυτή συνάντηση με τη Ζωή και πριν ακόμα διαβάσω το κείμενο ένιωσα κατευθείαν μια ζεστασιά, ένα είδος ασφάλειας, αλλά και ανυπομονησία και αγωνία για όλα αυτά που θα έρχονταν μετά. Σίγουρα στην αρχή, αλλά μέχρι και σήμερα αισθάνομαι ένα μεγάλο αίσθημα ευθύνης. Ευχαριστώ πολύ τη Ζωή που μου εμπιστεύθηκε κάτι τόσο εύθραυστο και πολυσχιδές στο ξεκίνημά μου. Ευχαριστώ πολύ και τα παιδιά που συνυπάρχουμε και μοιραζόμαστε καθημερινά εκεί πάνω αυτό το ταξίδι.

Ο δικός σου ρόλος;

Ο ρόλος μου στη «Μέρα της Φούστας» είναι η συνονόματη Νατάσα. Μία έφηβη που δέχεται συνεχώς σεξιστικά σχόλια από τους «άντρες» της τάξης. Την έμφυλη καταπίεση που υφίσταται φαινομενικά την μεταφράζει σε οργή, προσπαθεί να γίνει «ένα με αυτούς» τους «άντρες», ίσως για να μπορέσει να επιβιώσει. Μέσα της, όμως, δεν παύει να υπάρχει ο φόβος και η συνεχής αμφισβήτηση του εαυτού της. Επειδή το κείμενο είναι γραμμένο με τρόπο που δε δίνει πολλές πληροφορίες για τα πρόσωπα, είχαμε την ελευθερία από τη Ζωή ο καθένας μας να δοκιμάσει πράγματα και να βρει την προσωπική διαδρομή του. Ο δικός μου ρόλος έχει περισσότερο τη λειτουργία του παρατηρητή μέσα στο κείμενο, ορίζεται δηλαδή μέσα από τις αντιδράσεις στις δράσεις των άλλων. Αλλά και οι πληροφορίες που λαμβάνουμε κειμενικά για αυτήν προέρχονται από τα λεγόμενα των άλλων. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για μένα ως ηθοποιό να παρατηρώ πώς οι αντιδράσεις μέσω του σώματος αφηγούνται την ιστορία ακόμα και όταν δε συνοδεύονται από τον λόγο. Στη σχολή μας έλεγαν «πρέπει να μάθουμε να παίζουμε στη σιωπή, τότε θα παίζουμε πραγματικά», αυτό κρατάω.

Ένα έργο συγκρούσεων και ανατροπών που εκκινεί την απόγνωση μιας γυναίκας πριν χάσει ολοκληρωτικά την πίστη της στον Άνθρωπο και στην Ελευθερία”. Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις αυτήν την φράση

Οι σκέψεις που μου γεννιούνται στο άκουσμα αυτής της φράσης είναι το κατά πόσο χάνεται ολοκληρωτικά η πίστη στον Άνθρωπο και υπό ποιες συνθήκες. Σίγουρα, σημάδι των καιρών μας είναι η ματαίωση, οι συνεχείς προσπάθειες και οι μάχες που οδηγούνται σε αποτυχία. Χάνεται, όμως, τελικά η ελπίδα; Μέσα στο κείμενο αναφέρεται η φράση του Σίλλερ «Ο άνθρωπος παίζει μόνο όταν είναι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης και είναι ολοκληρωμένος ο άνθρωπος μόνο όταν παίζει» από το έργο του «Για την αισθητική παιδεία του ανθρώπου». Για εμένα, λοιπόν, όσο το παιχνίδι αυτό συνεχίζεται, δε θα πάψω να πιστεύω στην πορεία του Ανθρώπου προς το φως. Και όπου παιχνίδι, ίσον ανάγκη για Ελευθερία, ανάγκη για ζωή και δικαιοσύνη. Η ανάγκη για ελευθερία είναι η κινητήριος δύναμη όλων μας. Σε μια κοινωνία που μας στερούν το οξυγόνο καθημερινά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε μια εποχή όπου μας κατατρώει ο ζόφος και η καταστροφή, εγώ επιλέγω να συνεχίζω να πιστεύω στον Άνθρωπο και στη δύναμή του, στο “μαζί για την ελευθερία”. Συμπερασματικά, αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε διαβάζοντας τη συγκεκριμένη φράση είναι σε τι πρέπει να αντισταθούμε, προκειμένου να μην χάσουμε ολοκληρωτικά την πίστη μας ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος, ο οποίος σίγουρα δεν βρίσκεται μπροστά μας;!

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει το συγκεκριμένο κείμενο στη σημερινή Ελλάδα;

Σίγουρα, σε πρώτο επίπεδο οι ομοιότητες με την πραγματικότητα μέσα στο κείμενο είναι πολλές, δε θέλω, όμως, να σταθώ σ’ αυτές. Δεν αρκεί το κοινό απλώς να ταυτιστεί με τα προβλήματα, είναι γόνιμο να προβληματιστεί, να διερωτηθεί, να το απασχολήσει τι μερίδιο ευθύνης έχει στην κοινωνία. Και το συγκεκριμένο κείμενο πιστεύω ότι αφήνει ανοιχτό τον δρόμο για όλα τα παραπάνω. Γεννά ερωτήματα, δε δίνει απαντήσεις, πολλές φορές με το να μην παίρνει ξεκάθαρη θέση. Σε μια Ευρώπη και μια Ελλάδα που πλήττεται ολοένα και περισσότερο από την άνοδο της ακροδεξιάς, σε μια κοινωνία που η απάντηση σε όλα είναι η βία, σε μια εποχή που κυριαρχεί ο μηδενισμός και η ισοπέδωση κάθε ανθρώπινης αξίας καλούμαστε να απαντήσουμε ο καθένας προσωπικά αλλά και όλοι μαζί τί πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να δράσουμε αλλά και να αντιδράσουμε. Αρκεί ένα «όπλο» στο χέρι για να αποκτήσεις δύναμη; Και αν ναι, τι είδους δύναμη είναι αυτή και ποιο είναι το δικό σου όπλο; Είναι, τελικά, η Ευρώπη και ως επί το πλείστον όλος ο δυτικός πολιτισμός μια συνιστώσα κάλλους και φωτός ή κρύβει μέσα της το σκοτάδι και τη βία που συναντάμε καθημερινά; Είμαστε, τελικά, θύματα ή και θύτες του προβλήματος; Τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις ακόμα περισσότερες. Αυτή, όμως, είναι και η ομορφιά του θεάτρου, ο αναστοχασμός.

Πληροφορίες για την παράσταση:

Array