Νατάσσα Σιούτα: “Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της, καλλιεργεί τις ψυχές και το νου μας.”

Eπιμέλεια συνέντευξης Φένια Αποστόλου

Είστε 25 χρόνια χορεύτρια του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Πώς είναι να κατακτιέται ο  τίτλος  της Α΄ Χορεύτριας σε μια χορευτική διαδρομή και τι ευθύνες έχει αυτό το ”χρίσμα” για να διατηρηθεί 16 χρόνια όπως συμβαίνει στη δική σας περίπτωση;

Είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσεις αυτή τη θέση ξεκινάς από το Corps de Ballet μαζί με όλους και πρέπει να επιταχύνεις με διπλάσια ταχύτητα για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις όσο ταλέντο και να έχεις.

 Αν δεν χτίσεις τεχνική από πολύ νέος δεν μπορείς να έχεις γερές βάσεις. Θυμάμαι όταν ήμουν 25 χρονών δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς καμιά μέρα ρεπό, ούτε Σαββατοκύριακο ούτε αργίες. Πάντα δούλευα με τη δασκάλα μου που ήταν πολύ απαιτητική και τελειομανής.

 Δυστυχώς η δουλειά αυτή κρίνεται στη λεπτομέρεια. Πριν γίνω πρώτη χορεύτρια δοκιμάστηκα σε πάρα πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στη σκηνή. Δεν είχα την πολυτέλεια να χορέψω πολλές παραστάσεις σε κάθε παραγωγή που ανέβαινε, καθώς  συνήθως συμμετείχα μόνο  σε μία και έπρεπε να τα δώσω όλα έτσι ώστε να δείξω τις δυνατότητές μου.

Ήταν όνειρο ζωής για μένα το να γίνω πρώτη χορεύτρια το οποίο πραγματοποιήθηκε σίγουρα με πάρα πολύ κόπο και θυσίες. Το  πιο δύσκολο είναι να υποστηρίζεις τον τίτλο σου καθημερινά καθώς το επάγγελμα αυτό έχει τις ανάγκες ενός πρωταθλητή και πρέπει συνέχεια να είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση για να μπορέσεις να ανταποκριθείς στην αντοχή και στις απαιτήσεις των ρόλων. Φυσικά βοηθάει πολύ η εμπειρία που αποκτάς με τα χρόνια.

Στην πολύ επιτυχημένη με τα απανωτά sold out  ”Λίμνη των Κύκνων” του Κωνσταντίνου Ρήγου, ερμηνεύσατε τον ρόλο της Βασίλισσας και του Μαύρου Κύκνου. Ποιά ήταν η νέα οπτική του διευθυντή σας στο πιο γνωστό έργο στην ιστορία του μπαλέτου και πώς σας καθοδήγησε για να αποδώσετε αυτούς τους δύο σημαντικούς ρόλους του έργου, όπως τους είχε οραματιστεί;

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος στη «Λίμνη των Κύκνων» δεν διαφοροποιήθηκε πολύ από την πραγματική ιστορία της κλασικής βερσιόν του έργου. Κράτησε ατόφια κλασικά κομμάτια και πρόσθεσε δικά του σύγχρονα στοιχεία για να δώσει την προσωπική του σφραγίδα.

Στο έργο που ανέβηκε, οι βασικοί ρόλοι παρέμειναν ίδιοι όσον αφορά τους δικούς μου πρωταγωνιστικούς ρόλους ως Black Swan και Βασίλισσα.

Ο στόχος ήταν να αποδώσω το δυναμισμό και το ύφος που τους αρμόζει. Ο Μαύρος Κύκνος δελεάζει τον πρίγκιπα και προσπαθεί να τον ξεγελάσει, ενώ η Βασίλισσα όμορφη και αρχοντική δηλώνει δυναμικά την παρουσία της στη σκηνή.

  Σε κάθε περίπτωση ο Κωνσταντίνος Ρήγος είτε πρόκειται για κλασική είτε για σύγχρονη εκτέλεση είναι φοβερά απαιτητικός σε τεχνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο και αυτό κρατάει όλη την ομάδα σε εγρήγορση και  σε καλή φυσική κατάσταση.

Ένας χορευτής του κλασικού ρεπερτορίου, εκτός από την άρτια τεχνική,  πιστεύετε ότι πρέπει να έχει και υποκριτικές ικανότητες;

Το κλασικό ρεπερτόριο είναι πάρα πολύ απαιτητικό. Εκτός από τις τεχνικές δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσεις, χρειάζεσαι οπωσδήποτε και υποκριτικές ικανότητες. Στο χορό, κάνεις συγκεκριμένες κινήσεις με το σώμα σου που δείχνουν το φόβο, την αγάπη, το θάνατο… ενώ το πρόσωπο πρέπει να εκφράσει τα συναισθήματά του ρόλου που ερμηνεύεις. Η «Ζιζέλ» για παράδειγμα θέλει την τρυφερότητα και το ρομαντισμό ενός 17χρονου κοριτσιού στην επαρχία, η «Κitri» από την άλλη θέλει ταπεραμέντο έντονα epaulements και ερωτισμό.

Oλα αυτά πρέπει να τα έχεις στο μυαλό σου καθ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης του ρόλου σου για να μην εκτοπίζεις το θεατή έξω από το έργο, ούτε για μία στιγμή.

Για τον χορευτή ο χορός είναι η ζωή του ή μέρος της ζωής του; Πώς κρατιούνται οι ισορροπίες σε ένα τόσο απαιτητικό αλλά παράλληλα και τόσο μαγικό επάγγελμα;

Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου πιστεύω ότι είμαι ταγμένη στην τέχνη του μπαλέτου και έχω αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σε αυτό. Αρκετά χρόνια πριν, όλα τα υπόλοιπα πράγματα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα μετά τη δουλειά μου.

Στερήθηκα πολλά πράγματα στη ζωή μου για το χορό. Παρέες, βόλτες, ταξίδια αναψυχής, εξόδους… Κάποια στιγμή θεώρησα ότι έπρεπε να δώσω βαρύτητα και στο κεφάλαιο της οικογένειας. Ο σύζυγός μου και τα παιδιά μου είναι ολόκληρη η ζωή μου. Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή που πρέπει να ζήσεις για να ολοκληρωθείς ως οντότητα.

 Τη δουλειά μου τη λατρεύω, είναι τρόπος ζωής για μένα και δεν θα την εγκαταλείψω ποτέ. Όμως αξίζει στον καθένα μας να ζήσουμε με ανθρώπους που μας αγαπούν και που μας στηρίζουν σε ότι κάνουμε.

Τι θα συμβουλεύατε ένα παιδί που έχει το ταλέντο και την όρεξη να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χορό;

Πέρα από χορεύτρια, εργάζομαι και σαν δασκάλα χορού πολλά χρόνια τώρα και μπορώ να καταλάβω αν ένα παιδί έχει πέρα από ταλέντο, τη διάθεση να αφοσιωθεί στο βωμό της τέχνης. Πάντα συμβουλεύω τους μαθητές μου αρχικά να δίνουν συναίσθημα και ψυχή σε αυτό που κάνουν, ακόμα και αν είναι μία μικρή κίνηση του χεριού τους.

 Έτσι μαθαίνουν, όχι μόνο να δίνουν στην τέχνη αλλά και να γεμίζουν συναισθηματικά από αυτή. Οι νεαροί χορευτές χρειάζεται να δείχνουν πειθαρχία πάνω από όλα, γιατί είναι μία συνολική δουλειά με πολύ συγχρονισμό, αφοσίωση και πολλές μα πάρα πολλές ώρες εξάσκησης σε καθημερινή βάση. Αν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτά τότε γρήγορα θα ξεχωρίσουν και θα πετύχουν τους στόχους τους.

Πιστεύετε ότι ο χορός σαν τέχνη στην Ελλάδα έχει το κοινό που του αξίζει   και τι πρέπει να γίνει ώστε να μυηθεί ο απλός κόσμος σε αυτήν την πανέμορφη  ποιητική τέχνη που αγγίζει  μοναδικά το ”ωραίο” μέσω της κίνησης;

Ο χορός στην Ελλάδα είναι  παρεξηγημένος. Δεν είχε ποτέ την ανταπόκριση που του αξίζει. Ειδικά  τα αγόρια, δύσκολα αποφασίζουν οι γονείς τους να τα στείλουν μπαλέτο. Αντίθετα στο εξωτερικό, ο χορός έχει άλλη υπόσταση. Δεν υπάρχουν  προκαταλήψεις και περιορισμοί για τους καλλιτέχνες.

 Το κοινό στην Ελλάδα διαφοροποιείται σε σχέση με τις παραγωγές που ανεβάζουμε κάθε φορά. Στις πολύ κλασσικές παραγωγές έχουμε άλλο κοινό, σε σχέση με τις πιο σύγχρονες. Είναι πολύ λογικό να συμβαίνει αυτό. Πάντως η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της, καλλιεργεί τις ψυχές και το νου μας.

 Ας μην ξεχνάμε ότι γενικότερα το θέατρο και η τέχνη, στήριξε λαούς κατά τη διάρκεια πολέμων και δεν σταμάτησε  ποτέ να λειτουργεί. Τώρα που τα media και η τεχνολογία έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας,  πρέπει να είμαστε ανοιχτοί προς τα καλλιτεχνικά δρώμενα, να παρακολουθούμε παραστάσεις και να προτρέπουμε και τους άλλους να βλέπουν. Ο χορός είναι και θα είναι πάντα μέσο έκφρασης των συναισθημάτων  για μας τους χορευτές και πάντα θα θέλουμε να αγγίζουμε τις ψυχές των θεατών μας.

Η Νατάσσα Σιούτα χόρεψε στη Λίμνη των Κύκνων την φετινή σεζόν