Νικόλας Μαραγκόπουλος: “Σε αντίθεση με τους Ελέφαντες που δεν ξεχνούν ποτέ, εμείς ξεχνάμε εύκολα. Επικίνδυνα εύκολα.”

Τι σκέφτηκες  όταν σου πρότεινε ο σκηνοθέτης Γιάννης Λεοντάρης να συμμετάσχεις στο έργο «Ο Ελέφας» του Κώστα Βοσταντζόγλου;

Με το Γιάννη Λεοντάρη έχουμε ξανασυνεργαστεί στην παράσταση «Δον Κιχώτης» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ το 2014, στο ΚΘΒΕ. Γνωρίζοντας τον τρόπο δουλειάς του, το κλίμα που δημιουργεί στην πρόβα, τους υπόλοιπους 3 ηθοποιούς (τη Σοφία Καλεμκερίδου, τον Παναγιώτη Παπαϊωάννου και τη Μαριάννα Πουρέγκα) και το έργο αυτό καθαυτό, ήταν μεγάλη χαρά για μένα. Κάθε στάδιο της διαδικασίας ήταν δημιουργικό, διασκεδαστικό και ουσιαστικό. Μακάρι αυτή η παράσταση να έχει τύχη ανάλογη με την αγάπη με την οποία κατασκευάστηκε.

Μίλησε μας για το κείμενο.

Το κείμενο είναι ένα σύγχρονο νεοελληνικό έργο που με άξονα το χιούμορ καταδεικνύει της παθογένειες της Ελλάδας του σήμερα , του χθες και πολύ φοβάμαι και του αύριο. Είναι ένα σπουδαίο θεατρικό έργο, που παρουσιάζεται μόλις για δεύτερη φορά και έχω την εντύπωση πως θα ακολουθήσουν πολλά ακόμη ανεβάσματα.
Τα “σκοτάδια” των 4 χαρακτήρων, τα μυστικά που κουβαλάνε και η συσσωρευμένη βία που ξεσπά σε στιγμές δημιουργούν το τοξικό περιβάλλον του «Ελέφα». Είναι ένα κείμενο που “βρωμάει” Ελλάδα αλλά τόσο μαεστρικά γραμμένο που θα μπορούσε να γίνει κατανοητό σε οποιαδήποτε χώρα.

Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου.

Ο Μήτσος είναι ένας πολύ αναγνωρίσιμος τύπος ανθρώπου. Συγκεντρωτικός, ξερόλας με συσσωρευμένο θυμό.
Καταπιέζει όποιον βρίσκεται γύρω του, μισεί και εχθρεύεται κάθε μειονότητα και όλα αυτά “δικαιολογούνται” επειδή είναι Άντρας και Έλληνας. Είναι αναγκαιότηςνα δίνει πρώτος το παράδειγμα για να επιστρέψει η χώρα στα παλιά, ωραία, ηθικά χρόνια!  Αγαπάει με πάθος τους Ελέφαντες, τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Χέϊτζ και εξαντλεί την τρυφερότητά του στο μαρμάρινο κύκνο που διακοσμεί την αυλή του σπιτιού του.

Υπήρξαν δυσκολίες στην προσέγγιση του ρόλου που σε προβλημάτισαν;

Οι χαρακτήρες του κειμένου ζουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό, κάποιας ελληνικής επαρχίας. Το ιδιότυπο, γλωσσικό ιδίωμα το οποίο χρησιμοποιούν με δυσκόλεψε πολύ και συνεχίζει ακόμα να με δυσκολεύει. Η γλώσσα βασίζεται κατεξοχήν στη μίμηση και δυστυχώς εγώ είχα ελάχιστα σχετικά ακούσματα.
Νιώθω σα να μαθαίνω μια ξένη γλώσσα, την οποία κακοποιώ κάθε βράδυ μαθαίνοντας την.

Ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα θα ήθελες να έχει ο θεατής αφήνοντας πίσω το θέατρο;

Θα ήθελα να νιώθει όπως θα ήθελα να νιώθω και εγώ, ως θεατής, φεύγοντας από μία παράσταση. Να έχει υπερένταση. Να έχει γελάσει ή κλάψει ή συγκινηθεί ή όλα αυτά μαζί. Να έχει επιβεβαιώσει δηλαδή ότι είναι ακόμα ζωντανός. Να θέλει να ξαναπάει σε μια παράσταση για να ξανανιώσει έτσι. Να έχει εμπνευστεί από αυτό που είδε και άκουσε και μύρισε και γεύτηκε και να θελήσει να γεννήσει με τη σειρά του, το δικό του ποίημα.

Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του 2019;

Θέλω να πω κάτι καλό και αισιόδοξο αλλά στην “Πραγματική πραγματικότητα” δεν βλέπω τίποτα τέτοιο.
Η Ελλάδα του 2019 αποτελείται από Έλληνες του 2019. Αυτοί με τη σειρά τους ανήκουν στο ανθρώπινο είδος και το ανθρώπινο είδος είναι ατελές και ανάξιο εμπιστοσύνης.
Σε αντίθεση με τους Ελέφαντες που δεν ξεχνούν ποτέ, εμείς ξεχνάμε εύκολα. Επικίνδυνα εύκολα. Ζούμε παρασιτικά και θεωρητικοποιούμε την ημιμάθεια μας. Είμαστε βαθιά συντηρητικοί αλλά θέλουμε να νιώθουμε προοδευτικοί.
Είμαστε προληπτικοί και άθεοι μαζί. Χριστιανοί και καθόλου αλληλέγγυοι την ίδια στιγμή. Πατριώτες χωρίς όμως ίχνος κοινωνικής συνείδησης. Θέλουμε να μαζεύουν οι άλλοι τα σκουπίδια μας. 
Αυτά συμβαίνουν στην “Πραγματική πραγματικότητα”.
Στην πραγματικότητα, βγήκαμε από τα μνημόνια και ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία.
Ας επιτρέψουμε τουλάχιστον στους εαυτούς μας να κλαίμε δίχως ντροπή κι ας αγαπάμε λίγο περισσότερο τα ζώα.

Πληροφορίες για την παράσταση  “Ο ΕΛΕΦΑΣ” του Κώστα Βοσταντζόγλου  στο Κρατικό Θέατρο ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΔΩ