Θεωρείς ότι υπάρχουν διαφορές ή ομοιότητες, μεταξύ εσένα και του αδελφού σου Άρη Μακρή είναι σημαντικές;
Πολλές διαφορές αλλά και πολλές χαρακτηριστικές ομοιότητες που μας φέρνουν πάντα σ’ έναν κοινό οικείο τόπο. Υπάρχει μια κοινή φλόγα που πηγάζει από κάτι πολύ συγκεκριμένο, την οικογένεια, το σπίτι μας.
Εσύ όμως έχεις ένα στοιχείο του τι κλείνεσαι πιο πολύ από ότι εκείνος.
Οι δουλειές μας και ο τρόπος που θέλουμε να ζούμε διαφέρει. Ταυτόχρονα διαφέρει και ο τρόπος που σχετιζόμαστε με αυτά. Κατ’ επέκταση, η αντιμετώπιση που έχουμε στα πράγματα να έχει ισως μία άλλη σημασία σε μένα και μία άλλη στον Άρη. Και πως θα μπορούσε να ‘ναι κι αλλιώς. Παρ’ όλα αυτά όμως υπάρχει στον πυρήνα ένα πολύ κοινό στοιχείο, το οποίο αναγνωρίζω όταν συναντιέμαι μαζι του, όταν συνυπαρχούμε.
Άρα είστε πολύ δεμένοι.
Ναι είμαστε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουμε παρέα ως φίλοι όπως άλλα αδέλφια.
Το δέσιμο προκύπτει κυρίως λόγω μιας κοινής ποιότητας. Νιώθω ότι υπάρχει μία αγνότητα, μία ειλικρίνεια, μία ταπεινότητα στα πράγματα. Και όχι κάτι που φωνάζει για να γινει ορατό στους άλλους.
Θα μπορούσατε να συναντηθείτε και καλλιτεχνικά;
Ναι αν υπήρχαν εκείνες οι συνθήκες, που θα νιώθαμε ασφαλείς και οι δύο.
Δηλαδή ιδανικά θα σου λεγα, αν η ομάδα μας, η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων έβρισκε έναν λόγο να υπάρξει ο Άρης μέσα στην παράσταση, τότε θα ήξερα ότι αυτός ο λόγος είναι βαθιά σημαντικός και ουσιαστικός. Θα το ‘κανα με κλειστά μάτια και με τρομερό ενθουσιασμό.
Σε musical;
Δε θα το έκανα εύκολα για πολλούς λόγους. Καταρχήν δε νιώθω άνετα με το τραγούδι σε βαθμό που να εμπλακώ με ένα μιούζικαλ. Αλλά πέρα, και από το ίδιο το τραγούδι, θα εξέταζα πάρα πολύ προσεκτικά όλα τα υπόλοιπα, τα οποία συνήθως τα περνάω από κόσκινο. Είναι άλλωστε ένα είδος που η Ελλάδα δεν το ξέρει και τόσο καλά.
Ξεκινάς γυρίσματα στη νέα ταινία του Σμαραγδή για τον Καποδίστρια με το ρόλο του Αλέξανδρου Στούρτζα.
Ναι και ανυπομονώ. Μένει να φανεί το πως θα κυλήσουν όλα, αλλά ξέρω σίγουρα πως οι συντελεστές, η παραγωγή και η όλη οργάνωση έχουν φροντίσει για το καλύτερο. Και περιμένω να κάνω κι εγώ το ίδιο.
“Αντόνιο ή το μήνυμα”. Ένα κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο.
Και εγώ προσωπικά όταν ξεκίνησα να το διαβάζω δεν κατάλαβα πολλά. Διαρκώς υπονοούσε πράγματα. Πιο πολύ απουσιάζουν οι πληροφορίες παρά σου δίνονται. Είναι εκρηκτικό και αινιγματικό έργο. Λόγω εποχής αρχικά, γιατί ανέβηκε το 1972 εν μέσω χούντας, οπότε συνειδητά υπονοούνταν πολλά, εξαιτίας της λογοκρισίας, αλλά και λόγω πρόθεσης και κατεύθυνσης της ίδιας της Αναγνωστάκη να πει πράγματα χωρίς να θέλει να τα κατονομάσει.
Σαν ομάδα τώρα αναπτύξαμε μία συγκεκριμένη πορεία πραγμάτων όπως αυτά μας αποκαλύπτονται μέχρι και σήμερα. Από κει προσθέσαμε και υλικά που δεν υπήρχαν άλλα που μας υπαγόρευε το ίδιο το κείμενο. Υλικά που ενίσχυσαν, αυτό το κρυπτικό το οποίο η συγγραφέας ήθελε να αποδώσει. Το πράγμα βράζει όπως βράζει πάντα, διαχρονικά και οικουμενικά. Ένα καθεστώς που κυριεύει μία Ευρώπη, και ένα σπίτι που δεν ξέρεις πού ακριβώς βρίσκεται, παρ’ όλο που τοποθετείται στην Αγγλία, χωρίς όμως ποτέ να κατονομάζεται. Φαίνεται απροσδιόριστο, γιατί είναι απροσδιόριστο. Είναι στρεβλό, επειδή ζούμε στρεβλά. Από την πηγή του μέχρι και σήμερα. Γι΄ αυτό είναι διαχρονικό.
Γιατί συνεχίζεις σταθερά με την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων σχεδόν από την αρχή της δημιουργίας της;
Kοίτα, και αυτό πάλι, κάθε μέρα δοκιμάζεται ξανά και ξανά. Δεν είναι τίποτα δεδομένο και δε θα μπορούσε και να είναι. Βλέπω να συντονίζονται κάποια πράγματα τα οποία τα θεωρώ πολύ εκλεκτά και πολύ σπάνια. Είναι αυτά τα πυρηνικά, τα ζωτικής σημασίας, που σε κάνουν να θες να εργάζεσαι με ένα συγκεκριμένο τρόπο που επιτρέπει πράγματα. Επιτρέπει την ελευθερία, επιτρέπει την εμπιστοσύνη, δίνει χώρο να δοκιμάσεις, υπάρχει χώρος για έρευνα. Ο τρόπος που λειτουργούμε, που αλλάζουμε. Και επίσης ο τρόπος που βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Απουσιάζουν κομπλεξισμοί, εγωπάθειες, δεν υπάρχουν βεντετισμοί. Αυτό το θεωρώ τρομερά σπάνιο.
Αυτό το παρατήρησα και στα νέα παιδιά, στο χορό, στην κίνησή τους και στον λόγο τους, έχουν πλήρη ελευθερία.
Ο καθένας έχει τον προσωπικό του σκηνικό χαρακτήρα γιατί έτσι κι αλλιώς έχει ο καθένας τον δικό του χαρακτήρα. Αυτοί συνενώνονται σε μία κοινή μέθοδο και σε ένα κοινό όραμα, με τη διαδικασία να επιτρέπει τη βαθιά ελευθερία.
Πώς βλέπεις την σημερινή εργασιακή κατάσταση στον χώρο των καλλιτεχνών;
Προσπαθώ να είμαι ενεργός και να ακούω τι συμβαίνει γύρω μου, όχι πάντα δραστικά ή στην πρώτη γραμμή αλλά με έγνοια και με βάση τις προσωπικές μου επιλογές στη δουλειά αλλά και στη ζωή μου.
Αυτό που εισπράττω όμως είναι ότι υπάρχει η αίσθηση του χομπίστα ηθοποιού. Έτσι δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν πολλά. Και από μας αλλά και από τους ανθρώπους που ορίζουν τον κρατικό μηχανισμό. Με αυτή τη νοοτροπία, δεν θα μπορέσουν ποτέ να υπάρξουν αυτές οι κοινές εργασιακές συνθήκες που είναι αναγκαίες και απαραίτητες. Χρειάζεται αρχικά μία άλλη προσωπική, εσωτερική νοοτροπία, μια άλλη αντίληψη. Επιστρέφει πάλι σε μία ατομική καλλιέργεια και σε μια άλλη στάση ζωής. Όσο, όλοι μας παραμένουμε σε μία νοοτροπία αυτοματοποιημένη, μηχανική που διαιωνίζει παθογένειες και δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως έχουν ακριβώς σήμερα, τώρα αυτό δεν θα αλλάζει. Είμαι υπέρ του αγώνα και της μάχης, αλλά είμαι πιο πολύ υπέρ της εσωτερικής μάχης που θα δημιουργήσει άλλο mentality και άλλη οπτική και στους πολιτικούς και σε μας. Και αν αλλάξει σ’ εμάς θα αλλάξει και στην εκάστοτε ηγεσία. Μια εσωτερική μάχη που θα έχει πάντα κριτήριο το τώρα. Το τώρα, πάντα ξέρει. Όταν αλλάξει αυτό σαν αντίληψη, σαν στάση ζωής και σκέψης τότε θα αλλάξουν και οι συνθήκες.
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.