«Οι ταβλαδόροι» του Μάριου Λεβέντη

Το άλλο μας μισό δοκιμάζεται συνεχώς. Κι αφού ο έρωτας έπαψε να είναι κυνηγός του μέλλοντος, έγινε θήραμα του παρόντος ενθουσιασμού. Μέχρι κι αυτός έγινε επικαιρικός. διακανονισμός. Σαν τους απλήρωτους λογαριασμούς της ημερήσιας διάταξης. Κι αυτό, όχι γιατί τα ζευγάρια είναι ζάρια και συγκρούονται, όχι γιατί οι προσδοκίες τους περιμένουν εναγωνίως τις εξάρες της τύχης τους, αλλά γιατί το τάβλι των ανθεκτικών και αυθεντικών σχέσεων είναι κλειστό.

Τις περισσότερες φορές χάνουμε την παρτίδα από κουταμάρα. Οπλίζουμε πείσματα, νάζια, ανούσια κατορθώματα και χωρίζουμε τα πούλια σε χρώματα ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί χάνεται η μαγεία. Μα γιατί  οι ίδιοι την περιορίζουμε, την συντρίβουμε μέσα σε στεγανά, παθαίνουμε εγωπάθεια και κάνουμε τα πάντα για να θαμπώσουμε το άλλο μας μισό και να λάμψουμε μόνοι μας ως οι πλέον ανώτεροι σε μια σχέση. Αντί ν’ αφεθούμε στο μυστήριο και να βγάλουμε τη φθορά απ’ τη μέση, που πάντα εμποδίζει το ερωτικό παιχνίδι, παγιδευόμαστε στο να ψάχνουμε το εξεζητημένο και το ιδανικό. Μα δεν υπάρχει τίποτα πιο εξεζητημένο και ιδανικό απ’ τον ίδιο τον έρωτα!  

Σήμερα οι άνθρωποι χωρίζουν με την πρώτη στραβή ματιά. Γιατί τα σημερινά παιδιά, είναι σύζυγοι στο μυαλό και εραστές στο σώμα. Γιατί τα βλέπουν όλα λογικά και καθόλου παράφορα. Γιατί δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Γιατί εγκλωβίζονται σε ρόλους. Γιατί πονάνε. Γιατί φοβούνται να δεθούν. Ή, γιατί δεν είναι ακόμα έτοιμοι ταβλαδόροι για να ρισκάρουν. Από ανασφάλεια και δειλία. Ό έρωτας εξακολουθεί να είναι έμπειρος παίχτης. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι το ίδιοι γενναίοι μαζί του. Αν σκεφτούμε ότι κάποτε έτρωγε κεραυνούς και σήμερα τρώει τη νεολαία της ψυχής μας με σκληρό και άτσαλο ρεαλισμό.