Ορφέας ντε Κορμπιέρ – Καλέσης

Ο καθένας μας χρειάζεται τα είδωλα του, είτε αυτά είναι ιδέες, είτε είναι πρόσωπα.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δημιουργήσεις το συγκεκριμένο κείμενο και να το ανεβάσεις σε παράσταση με τον τίτλο ΝΩΛΟΜ ΕΒΑΛ;

Το ΝΩΛΟΜ ΕΒΑΛ γεννήθηκε πρώτα απ’όλα από την επιθυμία μου να δημιουργήσω ένα έργο και μια θεατρική παράσταση στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας και δουλεύοντας στη Γαλλία, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ερχόμουν στον τόπο καταγωγής μου, γιατί έχω πράγματα να εκφράσω και σε αυτόν τον τόπο. Το να έρθω στην Ελλάδα και να μάθω πως χτίζεται η τέχνη εδώ, όπως και να γνωρίσω νέους ηθοποιούς, που σαν και εμένα, κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο του θεάτρου, ήταν ένα μεγάλο πείραμα και μια μεγάλη ανακάλυψη και αυτό για μένα είναι το πιο όμορφο στη δουλειά μας. Να γνωρίζεις κόσμο και να εξερευνάς νέα μέρη είναι αυτό που με γεμίζει.

Το ΝΩΛΟΜ ΕΒΑΛ χτίστηκε με την επιθυμία να μοιράσω σκέψεις και προβληματισμούς που πιστεύω πως αφορούν τη γενιά μου αλλά όχι μόνο : πως να αντιδράσουμε απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας και στην κοινωνία μας; τι θέσεις και ποιες στάσεις πρέπει να παίρνουμε όταν μας αναστατώνει ένα γεγονός η μια κατάσταση; Υπάρχει αντίσταση; Και αυτή η αντίσταση, είναι θεμιτή;

Tι πιστεύεις ότι έχει να μας δώσει το συγκεκριμένο κείμενο σήμερα και ειδικά στην Ελλάδα;

Πιστεύω πως το κείμενο είναι τροφή για εικόνες, για φαντασίες και σκέψεις. Μου αρέσει να δίνω πολλά υλικά στους θεατές, καλλιτεχνικά συστατικά, και από εκεί και πέρα, ο καθένας ας μαγειρέψει ό,τι αισθάνεται και ό,τι πιστεύει. Το έργο παρουσιάζει πολλές πολιτικές απόψεις και πολλοί τρόποι να υπάρχεις και να συμβιβάζεσαι στη ζωή. Όταν λέω “πολιτικό”, εννοώ αυτά που μας ενώνουν η μας διαχωρίζουν στην κοινωνία, αυτά που αφορά την ύπαρξή μας ως άνθρωποι σαν σύνολο, δεν εννοώ κομματικές και κοινοβουλευτικές απόψεις, αυτό δεν με ενδιαφέρει στο θέατρο.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που αναπνέει σε μια ατμόσφαιρα αντίθεσής και αντιφάσεις σε πολλά επίπεδα που μπορείς να βρεις τα πάντα μέσα : ομορφιά και ασχημία, εξυπνάδα και βλακεία, κωμωδία και τραγωδία. Σαν ένα μεγάλο θεατρικό έργο. Οπότε, και εγώ θέλω να προσφέρω το ίδιο, ένα κωμικοτραγικό σύμπαν όπου μπορεί να ταυτιστεί ο κόσμος. Πολλοί μου λέγαν “μην έρθεις εδώ να κάνεις θέατρο, είμαστε ένα χάος, γιατί έρχεσαι;”, και εγώ απαντάω “που θα κάνω τέχνη αν δεν είναι στο χάος ρε παιδιά; Στην πηγή θέλω να έρθω.”

Με ποιο σκεπτικό επέλεξες τον Λεωνίδα με τις Θερμοπύλες, το Φορ Άλαμο και τη Λαμπεντούζα;

Μου αρέσει να ταξιδεύω στον κόσμο και στις εποχές για να προβληματίζομαι ακόμα περισσότερο και κάποιες φορές για να βρίσκω απαντήσεις. Με την ιστορία συχνά συνειδητοποιείς ότι αυτά που ζούμε εμείς, τα ζήσανε άλλοι πριν από εμάς, και θα τα ζήσουν άλλοι μετά από εμάς. Τα ίδια άγχη και τις ίδιες δυσκολίες. Για τη θεματική της παράστασης, την αντίσταση, βρήκα πολλά γεγονότα που με βοήθησαν να καθρεφτίσω με την τωρινή μας εποχή και με αυτά που βιώνουμε. Το να διηγήσεις ιστορίες του παρελθόντος είναι ένας τρόπος να ανοίξουν οι προοπτικές ερμηνείας του σήμερα. Προφανώς και δεν είναι ίδιες οι συνθήκες, αλλά μπορεί κάποιος που εγκαταλείπει την πατρίδα του σήμερα να έκανε τις ίδιες ερωτήσεις στον εαυτό του με κάποιον που αναρωτήθηκε αν πρέπει να πάρει τα όπλα και να πολεμήσει πριν από εκατό χρόνια.
Επίσης, πιστεύω πως αυτό είναι και η χαρά του θεάτρου, απλά να κάθεσαι και να σου μοιράζει κάποιος μια ιστορία που έγινε πριν από πολλά χρόνια. Είναι μια παιδική χαρά.

Γιατί πιστεύεις ότι ένα αρχαίο σύνθημα έγινε ανά τους αιώνες, πρότυπο διαφόρων αγώνων σε διάφορα σημεία του κόσμου και σε διάφορες εποχές;

Είναι πολύ ενδιαφέρων το πως το Μολών Λαβέ μεταδόθηκε στο χώρο και στο χρόνο. Που να ήξερε ο Λεωνίδας ότι αυτό που είπε (αν το είπε πραγματικά) θα βρισκόταν το 2024 τυπωμένο πάνω σε μπρελόκ ακροδεξιού ταξιτζή στην Αθήνα η σε μια μπλούζα κινέζου τουρίστα που γυρνάει στο Πεκίνο μετά από διακοπές στην Ελλάδα. Πιστεύω πως είναι στη φύση μας το να ψάχνουμε αρχαία πρότυπα ώστε να επιβεβαιώσουμε, να δικαιολογήσουμε και να επιβραβεύσουμε τις πράξεις μας και τις απόψεις μας. Ο καθένας μας χρειάζεται τα είδωλα του, είτε αυτά είναι ιδέες, είτε είναι πρόσωπα. Αλλά είναι ενδιαφέρον το πως ο καθένας τα οικειοποιείται διαφορετικά και πως μεταμορφώνεται κάτι στο πέρασμα του χρόνου. Το Μολών Λαβέ έγινε εχθρικό σύνθημα λόγω της πολεμικής μυθολογίας της Σπάρτης, αλλά ποιος ξέρει, μπορεί σε 500 χρόνια να γίνει σύμβολο ειρήνης και αγάπης. Έτσι και εμείς στο θέατρο, μεταμορφώνουμε τα σύμβολα, και παίρνουμε την ελευθερία να πούμε ότι τα πράγματα μπορούν να είναι διαφορετικά.

Τι θα ήθελες να αποκομίσει ο θεατής, φεύγοντας;

Παρουσιάζουμε πολλά πάνω στη σκηνή, οπότε θα έλεγα ας κρατήσει και ας πετάξει o,τι θέλει. Θέτουμε πολλά ερωτήματα. Πρέπει η αντίσταση να είναι βίαια; Ειρηνική; H μήπως πρέπει να συμβιβαζόμαστε; Είναι γενναίο τελικά να αντιστέκεσαι;
Είμαστε τρεις ηθοποιοί, και σε όλα αυτά τα ερωτήματα, ούτε εγώ, ούτε η Δένια Μιμερίνη, ούτε ο Τίτος Γρηγορόπουλος έχουμε ακριβές απαντήσεις. Αλλά αν ο θεατής βγει από την παράσταση με μερικές σκέψεις, εικόνες και αισθήσεις, τότε θεωρώ πως πετύχαμε.

Πληροφορίες για την παράσταση: