Ο ηθοποιός Γιώργος Ντούσης, με αφορμή το έργο Ο ρεζές μάγκωσε το δάχτυλο.

Συστήστε μας το έργο.

Το έργο είναι στην πραγματικότητα ένας γυναικείος μονόλογος, που με όχημα τη μνήμη και την ποίηση αναμετριέται με όλες τις ανθρώπινες αντιφάσεις και παραδοξότητες που γράφουν σε εμάς στην πορεία της ζωής μας. Πρόσωπα ,καταστάσεις, τραύματα, σχέσεις, επιθυμίες, όλα είναι εκεί σε μια διαρκή αναμέτρηση παρελθόντος και παρόντος….Τι ήμουν ; Tι υπήρξα; Πού βρίσκομαι τώρα;

Μια μεγάλη καταγγελία…

Λίγα λόγια για τον χαρακτήρα που υποδύεστε; 

Όπως προείπα, μιλάμε κατά βάση για έναν γυναικείο μονόλογο…Τι κάνει λοιπόν ένας άντρας εκεί μέσα;; Στην πραγματικότητα δεν έχω έναν ρόλο με την κλασσική έννοιας της λέξης, άλλα εικονοποιώ και αντιπροσωπεύω το αρσενικό στοιχείο μέσα στις αναμνήσεις και την αφήγηση αυτής της γυναίκας. Είμαι το στοιχείο που την επηρεάζει είτε ως ανάμνηση είτε ως ερέθισμα επί σκηνής να συνεχίσει και να φτάσει στο τέλος…

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τη συγγραφέα του έργου Κατερίνα Ελοσίτου;

Την Κατερίνα τη γνώριζα μέσα από τις δουλείες της, κυρίως την ενασχόλησή της στις παραστάσεις playback που έτυχε να έχω παρακολουθήσει ως θεατής παλιότερα. Δεν γνωριζόμασταν μας έφερε κοντά ο σκηνοθέτης του έργου Johnny O. με αφορμή την παράσταση αυτή.

Τι σας γοητεύει στο έργο;

Η γοητεία του έργου είναι οι δυνατές εικόνες ως αφήγηση και τα θέματα που θίγει.

Η πρόκληση για την ομάδα που το φέρνει επί σκηνής είναι πώς επιλέγεις να τα φωτίσεις σκηνικά για να φτάσει με την ίδια δύναμη η αίσθηση του κειμένου στο θεατή, αυτή τη φόρα.

Επειδή δε μιλάμε για ένα θεατρικό κείμενο αμιγώς, με την κλασσική έννοια και δομή, η σκηνική και υποκριτική του αντιμετώπιση είναι μια πραγματική αναμέτρηση.

Αγαπημένη σκηνή;

Η σκηνή που η ηρωίδα σε ένα σουρεαλιστικό καταιγισμό εικόνων καταλήγει σε ένα αιωρούμενο ασανσέρ που ανεβαίνει, η συνέχεια στην παράσταση…

Μία ευχή για το 2025;

Να είναι μια χρονιά με υγεία, ασφάλεια και χαμόγελα. Να βρει ο καθένας αυτό που αναζητά με πάθος.

Πληροφορίες για την παράσταση: