«Ο λύκος» του Μάριου Λεβέντη

Ο λύκος της εποχής έφαγε την κοκκινοσκουφίτσα της αθωότητάς μας. Πήγε χορτάτος στα καμένα δάση των κατορθωμάτων μας και χωνεύει από τον κανιβαλισμό του είδους μας. Γιατί μια ζωή που ο άνθρωπος τρέφεται από τον συνάνθρωπό του, δεν είναι παραμυθένια. Είναι ασύμμετρα θλιβερή και τραγική. Γιατί μια ζωή που είναι ψυχοβγάλτρα δεν είναι ιδανική, είναι δανεική και προσθέτει τόνους από τόκους της εξαθλίωσης. Έτσι γράφονται κι έτσι πουλιούνται τα παραμύθια τη σήμερον ημέρα: με καταστροφικές διαθέσεις και μισαλλοδοξίες. Ούτε καν με φιλοδοξίες. Με μισαλλοδοξίες και φανατισμούς για τον κακό της ιστορίας που μας κατασπάραξε το ευτυχισμένο τέλος.

Ο λύκος της εποχής συνεχίζει να πεινάει και να διψάει για αίμα. Διψάει για ένα αίμα που αντί να ρέει στις φλέβες μας, ρέει πάνω στα σπαθιά από τα δικαιώματα που σκοτώσαμε. Ρέει πάνω στις πέτρες από τις δέκα εντολές που περιφρονήσαμε με σθένος. Αίμα που προσφέρεται να γίνει το ντρέσινγκ της σαλάτας που τα κάναμε. Κι όταν θα καθόμαστε στο τραπέζι των αναθεωρήσεων, που θα μας βρουν έτσι κι αλλιώς, θα είμαστε σκασμένοι. Σκασμένοι που ενώ εμείς καταβροχθίζουμε με πάθος τους δίπλα μας, ο λύκος εξακολουθεί να είναι υπαίτιος για όλους μας.

Ο λύκος της εποχής εξακολουθεί να είναι ο φταίχτης που βολεύει αναπαυτικά τα παράπονά μας και τα πλέον κλινικής βοηθείας απωθημένα μας. Κρίμα. Γιατί γνωρίσαμε ανθρώπους που έζησαν με τον λύκο και προδόθηκαν από τα πρόβατα Γιατί γνωρίσαμε ανθρώπους που πάντα κλαίνε στην κραυγή τους. Κρίμα για τις απόλυτες στάσεις μας και τις μισοτελειωμένες διατριβές της ανθρωπιάς μας. Κρίμα που πάντα το προφανές δικάζεται μόνο και μόνο για να πληρώνει τα παράβολα των ουσιαστικών που πάψαμε να λέμε. Γιατί γνωρίσαμε ανθρώπους που έζησαν με τον λύκο και ήξεραν πολύ καλά ότι πριν μας φάει, μας αγαπούσε.