Please enable JS

Ο Τάσος Σωτηράκης μας μιλάει για τον Άρη Βελουχιώτη!

Για να διδαχθούμε την ιστορία πρέπει να τη μελετήσουμε πρώτα, αλλά η πλειονότητα του κόσμου σήμερα δεν διαβάζει και δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Υπάρχει, φυσικά, ένα κομμάτι κόσμου που ψάχνεται, που πηγαίνει στο θέατρο.

Γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος πρέπει να δει την παράσταση «΄Αρης»;

Γιατί είναι μια παράσταση που είναι φτιαγμένη με πολύ μεράκι και με αγάπη από όλους τους
συντελεστές της. Που αντιμετωπίζει ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι στης ιστορίας μας με καθαρότητα
και δίνει, κατα τη γνώμη μας, στον Άρη την πραγματική θέση που του αξίζει μέσα σε αυτην την
ιστορία χωρις φτιασιδώματα. Ο Άρης υπήρξε ένα μυθικό πρόσωπο. Εμείς αυτό που κάνουμε είναι
να δείξουμε όσο μπορούμε πιο ανάγλυφα αυτήν την προσωπικότητα και να επαναφέρουμε μέσα
από το έργο της Σοφίας (Αδαμίδου), το οποίο βασίζεται σε ντοκουμέντα, ιστορικές μνήμες.

Έχουν έρθει άνθρωποι από διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους να δουν την παράσταση;

Κατ’ αρχάς να σας πω ότι η παράστασή μας είναι μια παράσταση που δημιουργήθηκε για να αφορά
σε όλους και όχι μόνο το αριστερό κομμάτι του κοινού. Είναι κουτό να κάνεις τέχνη και από μόνος
σου να απευθύνεσαι μόνο σε ένα μερος του κόσμου. Η τέχνη είναι για όλους. Πιστεύω ότι ο
καλλιτέχνης δεν έχει δικαίωμα να αποκλείει κανέναν από το να δει το έργο του.
Ναι, στην παράστασή μας έχουν έρθει και από άλλους ιδεολογικούς χώρους. Αυτοί βέβαια που μας
μίλησαν είναι ελάχιστοι και είναι λογικό. Κάποιοι όμως και πρός τιμή τους είπαν ότι παρά το
γεγονός ότι δεν τάσσονται υπέρ αυτής της ιδεολογίας ταξίδεψαν μέσω της παράστασης με τον Άρη
στα βουνά και ασπάστηκαν τον σκοπό του.

Στην παράσταση, ο Άρης καίει τη συμφωνία της Βάρκιζας. Θα μπορούσαμε να είχαμε ακολουθήσει άλλο δρόμο τότε;

Εννοείται πως κάνουμε κριτική σήμερα εκ του ασφαλούς. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πως θα
εξελιχθεί κάτι, αν δεν γίνει πρώτα. Προσωπικά, σαν Τάσος, πιστεύω πως ήταν λάθος η παράδοση
των όπλων. Τι θα γινόταν όμως αν δεν τα παραδίδαμε δε θα το μάθουμε ποτέ. Άλλες οι πολιτικές
συνθήκες τότε και άλλες τώρα. Δε μπορείς να συγκρίνεις την Ελλάδα μετα το τέλος του δευτέρου
ΠΠ με την Ελλάδα του σήμερα. Γενικά την Ευρώπη του τότε με του τώρα.

Πώς φαντάζεσαι τη σύγχρονη επανάσταση; Με όρους 1917 ή κάπως αλλιώς;

Γιατί να κάνουμε επανάσταση σήμερα; Υπάρχει κανένα τσάρος που πρέπει να φάμε; (γέλια).
Κάποια στιγμή πρέπει, επιβάλλεται να επαναστατήσει ο κόσμος, αρχίζοντας από τον μικρόκοσμό
του. Να πει, φτάνει, ο κόσμος χρειάζεται να πηγαίνει μπροστά και όχι να γυρίζει δεκαετίες πίσω.
Πιστεύω, πάντως, πως θα γίνει προσαρμοσμένη στις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, δεν μπορώ
να ξέρω πότε θα γίνει, αλλά προσωπικά έχω την άποψη πως αργά ή γρήγορα θα μας βάλουν σε
πόλεμο, έτσι όπως αναδιανέμεται ο πλούτος σήμερα μεταξύ των ισχυρών.

Όταν δούλευες το κείμενο και γενικά την παράσταση βρήκες κοινές ανησυχίες και κοινά στοιχεία με τον Άρη;

Ποιός θα μπορούσε να έχει κοινά στοιχεία με αυτή την προσωπικότητα. Κάθε ηθοποιός βέβαια,
που καλείται να παίξει έναν ρόλο προσπαθεί να βρει αντιστοιχίες ανάμεσα σε εκείνον και τον ρόλο.
Στοιχεία που θα τον φέρουν πιο κοντά στον στόχο του που δεν είναι άλλος από το να ζωντανέψει
έναν ήρωα πάνω στη σκήνη.
Με τον Άρη είναι αυτό συν κάτι παραπάνω. Υπάρχει και ένα ιδεολογικό υπόβαθρο που είναι το πιο
σημαντικό και χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού του ρόλου. Αν είναι κάτι που μας ενώνει είναι αυτό.
Χωρίς αυτή την ένωση δε θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στη δημιουργία αυτού του έργου και
αυτής της παράστασης. Άλλωστε αυτό που μας κίνεισαι όλους, όσοι δουλέψαμε για αυτην την
παράσταση είναι η πίστη μας σε έναν συγκεκριμένο σκοπό με ανιδιοτέλεια και αγάπη.

Γιατί ανεβαίνει ο φασισμός;

Γιατί καταρρέει ο καπιταλισμός…!
Αν και είδαμε στις ευρωεκλογές ότι τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής έπεσαν, πάντα θα πρέπει να
κοιτάμε με προσοχή αυτήν την μερίδα πολιτικής γραμμής. Είναι σαν την Λερναία Ύδρα.
Έχω ξαναπεί όμως ότι το μεγαλύτερο όπλο απέναντι στον φασισμό είναι η παιδεία. Χωρίς παιδεία
δίνεις τροφή στον φασισμό να σηκώνει κεφάλι και να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Να
λειτουργεί ως τσιράκι του κεφαλαίου και να επιδιώκει το διαίρει και βασίλευε.

Τελικά διδασκόμαστε από την ιστορία;

Για να διδαχθούμε πρέπει να τη μελετήσουμε πρώτα, αλλά η πλειονότητα του κόσμου σήμερα δεν
διαβάζει και δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Υπάρχει, φυσικά, ένα κομμάτι κόσμου που ψάχνεται, που
πηγαίνει στο θέατρο. Ξέρεις, τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει αρκετές παραστάσεις πολιτικού
θεάτρου, όπως ήταν το «Μετά τη Βάρκιζα» και η «Οδός Αβύσσου, Αριθμός 0» οι οποίες
περιστρέφονται γύρω από μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που πονάει ακόμα την Ελλάδα. Και
είναι παραστάσεις που έχουν πάει καλά, άρα υπάρχει κόσμος που αφενός αναζητά το καλό θέατρο
αφετέρου θέλει να γνωρίσει τη νεότερη ιστορία της χώρας του. Και μέσα σε αυτόν τον κόσμο, είναι
και πολλοί νέοι άνθρωποι, κάτι που είναι πολύ ελπιδοφόρο.

 

 

Πληροφορίες για την παράσταση και την περιοδεία «Άρης»ΕΔΩ

Array