Πάνος Κούλης

“Θέλει πολύ αντίσταση για να διατηρηθείς ψυχικά υγιής στην κοινωνία που ζούμε”.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση “Κρυφτό” σε σκηνοθεσία του Ρωμανού Μαρούδη;

Ξέρω προσωπικά τον Ρωμανό και θαυμάζω απεριόριστα το μυαλό του! Είναι ένας άνθρωπος τρομερά οργανωτικός, τα βάζει όλα σε σειρά, ξέρει ακριβώς πού θέλει να πάει και με ποιον τρόπο, χωρίς όμως να είναι πατερναλιστικός! Δύσκολη ισορροπία… Γιατί αν και ξέρει πού θα ήθελε να «φτάσουμε», δε βάζει παρωπίδες σε οτιδήποτε άλλο. Συνδιαλέγεται με τους ηθοποιούς του και είναι πάντα πρόθυμος να συζητήσει, να εξηγήσει και αν χρειαστεί να μετακινηθεί κιόλας. Ήξερα πως θέλω να συνεργαστώ μαζί του και ήλπιζα να παρουσιαστεί μια τέτοια ευκαιρία. Από εκεί και πέρα, όλοι οι συντελεστές που ο ίδιος σκέφτηκε και διάλεξε για αυτή τη δουλειά προδίκαζαν ένα αποτέλεσμα υψηλής αισθητικής, στο οποίο κανένας δε θα μπορούσε πραγματικά να αντισταθεί. Είναι τιμή μου να είμαι ηθοποιός μιας παράστασης όπου κάνει κοστούμια και σκηνικά ο Βασίλης Παπατσαρούχας, σχεδιάζει φώτα ο Νίκος Βλασόπουλος και επιμελείται την κίνηση ο Αυγουστίνος Κούμουλος. Δεν είναι πράγματα που λες «Εντάξει, τα ‘χουν όλοι». Όταν είδα όλους αυτούς να συνεργάζονται και να δημιουργούν μπροστά μου κιόλας; Τέτοια σύμπραξη; Τρελάθηκα! Αυτή η εμπειρία δεν αγοράζεται με τίποτα. Ειλικρινά, είμαι ερωτευμένος με το team που ο Ρωμανός δημιούργησε και ανυπομονώ να δω τις επόμενες δουλειές του. Έχει πολλά να δώσει!

Τι πιστέυεις ότι έχεις να μας πει το συγκεκριμένο κείμενο στην σημερινή ελληνική κοινωνία;

Όταν διάβασα το κείμενο, προσωπικά τρελάθηκα. Ένιωσα πως κάθε δυο σελίδες, γινόταν και κάτι καινούριο. Κάτι που ερχόταν οργανικά, όχι βεβιασμένα. Και φυσικά με γοήτευσε το ότι δεν καταλάβαινα που καταλήγει η ιστορία! Το έργο αν και πραγματεύεται ένα πλαίσιο αρκετά μακρινό από εμάς (αυτό του Hollywood), έχει να πει πάρα πολλά σε κάθε κοινωνία. Χρησιμοποιεί τον έρωτα δύο ανδρών ως όχημα και ανοίγει συζητήσεις για την επιτυχία και τις θυσίες που κάνουμε για να φτάσουμε σε αυτήν, πόσο διατεθειμένοι είμαστε να μιλάμε ειλικρινά για τα θέλω μας, πόσα κάνουμε για την ευτυχία μας, αλλά και πόσο τελικά η εικόνα που «πουλάμε» είναι σημαντική. Όταν το διάβαζα και έφτασα στο τέλος είπα «ώπα αυτή η ιστορία έχει κάτι». Δεν είναι μόνο φιοριτούρες και αρώματα. Έχει ουσία.

Μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο.

Ο Άλεξ είναι ένας 24χρονος, ετεροφυλόφιλος σεξεργάτης που ζει στη Νέα Υόρκη. Κάνει πράγματα για την επιβίωσή του, όμως ψάχνει πάρα πολύ την επιβεβαίωση γύρω του. Έχει ανάγκη να είναι αποδεκτός και να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του. Αυτό που έχει ανάγκη είναι να βρεθεί απέναντι σε έναν άνθρωπο, ίσος προς ίσο, να του παρέχεται η ασφάλεια που ζητά, αλλά να την παρέχει κι ο ίδιος στον άλλον. Τον νοιώθω πάρα πολύ κοντά μου τον Άλεξ. Καταλαβαίνω ακριβώς τι του συμβαίνει, καταλαβαίνω τα σοκ του, τους πανικούς του, τη διάθεσή του να περνάει καλά όταν ζοριστεί… Όταν γνωρίζει τον Μίτσελ δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει. Ερωτεύεται και ξεκινάει για εκείνον κάτι εντελώς πρωτόγνωρο. Τότε δεν ψάχνει την επιβεβαίωση γενικά, αλλά συγκεκριμένα την επιβεβαίωση του Μίτσελ κι όταν αυτή του δίνεται, παγώνει και δεν ξέρει τι να την κάνει. Μέχρι που παίρνει την απόφαση να αφεθεί και να πει «πάμε». Καταφέρνει να αγγίξει το ιδανικό του… Απλά όταν αγγίξεις κάτι τέτοιο, μετά δεν μπορείς να συμβιβαστείς σε κάτι λιγότερο.

Παίζεις και στην παράσταση της Παπαστάθη “Τρομεροί γονείς του Ζαν Κοκτώ. Γιατί να έρθουν οι θεατές να σας δουν;

Εδώ, υποδύομαι τον Μιχάλη. Ένα παιδί μεγαλωμένο εντελώς λάθος, χωρίς βάσεις, χωρίς ουσιαστική και πρακτική γνώση για το τι εστί ζωή. Είναι ένα παιδί προσκολημμένο στην οικογένειά του και κυρίως στη μάνα του, η οποία τους έχει αφήσει όλους στην άκρη για το γιο της. Ο Μιχάλης έχει αφεθεί σε αυτή τη μητρική αγάπη χωρίς να έχει το φίλτρο να αντιληφθεί πόσο αρρωστημένο είναι όλο αυτό. Και όταν γνωρίζει την Μαρία, την κοπέλα του, θέλει ξαφνικά μεταπηδήσει από το παιδικό επίπεδο στο ενήλικο, χωρίς να έχει περάσει κανονικά την εφηβεία του. Όλο αυτό, φυσικά, γίνεται πολύ άτσαλα, πολύ μπερδεμένα, μιμητικά και με λάθος συμπεριφορές.

Το έργο στην ουσία είναι μια αστική τραγωδία. Συμβαίνουν πράγματα που ο θεατής έχει την άνεση να τα εκλάβει όπως θέλει. Κάποιος μπορεί να γελάσει με κάτι, ενώ με την ίδια ακριβώς εικόνα ο διπλανός του ίσως εκνευριστεί ή στεναχωρηθεί. Η παράσταση αυτή μιλάει για τις οικογενειακές σχέσεις και τη δυσκολία μας να συνυπάρξουμε μέσα σε αυτή με υγιή τρόπο, τα δεσμά που φοράμε στους άλλους για να είμαστε εμείς καλά, αλλά και τη δύναμη του έρωτα που αλλάζει τα πάντα. Είναι ένα έργο που μπορεί να ανοίξει συζητήσεις. Κι όταν ανοίγει μια συζήτηση, όσο δύσκολη κι αν είναι, έχει πολλές πιθανότητες να φέρει κάτι καλό!

Έχεις σκεφτεί, πως και που θα ήθελες να είσαι σε 10 – 20χρόνια ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος;

Σίγουρα θα ήθελα να μπορώ να επιλέγω τις δουλειές μου με την προσοχή την οποία θέλω. Την αγαπάω πάρα πολύ τη δουλειά μου, οπότε δεν θέλω να ξυπνάω το πρωί και να λέω «ρε γαμώτο, πού έχω να πάω σήμερα». Να υπάρχω ως ηθοποιός, αλλά με τρόπο που θα με γεμίζει, όχι απλώς να υπάρχω.

Παρόλα αυτά, εκτός απ’ την τέχνη του ηθοποιού θα ήθελα να ασχοληθώ και με το σενάριο. Είναι κάτι που ονειρεύομαι πολλά χρόνια, να γράψω το δικό μου τηλεοπτικό σενάριο και μπορώ να πω ότι ανήκει στα σχέδιά μου για τα επόμενα χρόνια. Η συγγραφή είναι δημιουργία κόσμων και εγώ θέλω πολύ να φτιάξω κάτι απ’ το μηδέν.

Τέλος, θα ήθελα να μπορώ να κάνω μεγαλύτερες αποδράσεις από την Αθήνα. Την αγαπάω πολύ, αλλά ξεχνάω πως πρέπει πού και πού να φεύγω από αυτήν. Αν στα 45 είχα ένα σπίτι στην Ύδρα, ή σε κάποιο κοντινό νησάκι, δεν θα με χαλούσε καθόλου.

Φαντάζομαι το μέλλον με ωραία πράγματα. Πολύ φως!

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη” ;

Το δικό μου μότο είναι: “Θέλει πολύ αντίσταση για να διατηρηθείς ψυχικά υγιής στην κοινωνία που ζούμε”. Θέλει πάρα πολύ αντίσταση, γιατί εύκολα μπορούμε να βολευτούμε σε μία κατάσταση και εξίσου εύκολα μπορούμε να πνιγούμε μέσα σε δυσκολίες και να πούμε «εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι, δεν μπορώ να παλέψω για τίποτα». Είναι, δυστυχώς, πολύ ωραίο και βολικό να πετάς την ευθύνη στον άλλον και να αποποιείσαι τα πάντα. Να λες «έτσι είναι τα πράγματα» ή «μωρέ αυτό είναι τώρα, εμείς θα το αλλάξουμε;». Αλλά αυτό δεν είναι ζωή. Δεν είναι καν επιβίωση. Ίσως είναι παρασιτισμός

Πληροφορίες για τις παραστάσεις που παίζει ο Πάνος Κούλης: