Παγωμένα αγάλματα του Μάριου Λεβέντη

Οι άνθρωποι έχουν πάψει από καιρό ν’ αγκαλιάζονται. Ίσως γιατί δεν ξέρουν ότι η ζωή γίνεται ζωή με χέρια ανοιχτά που αγκαλιάζουν για να παράξουν ζεστασιά κι όχι με παλάμες κλειστές που γίνονται παγοκύστες διενέξεων και διαπληκτισμών. Εδώ που τα λέμε, η αλήθεια είναι πως έχει μεγάλη δημοτικότητα η ψύχρα. Αυτή κι αν είναι αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αυτή κι αν έχει αρχίσει ν’ αλλάζει μια για πάντα το σύνταγμα της θαλπωρής που ήδη καταπατάται.

Όλοι την ψηφίζουν καθημερινά χωρίς ενδοιασμό, χωρίς φραγμό και κυρίως χωρίς κριτήριο. Βλέπεις τους πάντες ψυχρούς εκτελεστές να πηγαίνουν στο εκλογικό κέντρο της αδιαφορίας, να τρυπώνουν στο αποπνικτικό παραβάν των αποφάσεων και να διαλέγουν για πρωθυπουργό την απομάκρυνση από τις σόμπες με τις μεγάλες αξίες. Ίσως να  προτιμούν να ‘χουν το κεφάλι τους ήσυχο. Μακριά απ’ τους ανθρώπους, πλέον, η θερμοφόρα της τρυφερότητας και της κατανόησης. Τώρα είναι στις δόξες της η «κρυοθεραπεία». Καλύτερα, σου λέει, κρύοι, απόμακροι και ασφαλείς. Καλύτερα να παριστάνουν ότι δεν θυμούνται.

Άλλωστε, η λησμονιά είναι το καλύτερο σενάριο· κανείς δεν μπορεί να το διαβάλλει. Η μνήμη όμως έχει ευθύνη. Έχει ημερομηνία. Έχει καταχωρημένη τη στιγμή που έγινε ένα κομμάτι μάρμαρο κι ένα κομμάτι πάγος όλο τους το είναι. Γιατί όλοι είναι παγωμένα αγάλματα και έχουν για καρδιές καταψύκτες. Γιατί έτσι τα προτιμούν όλα: παγωμένα. Υπό το μηδέν κάθε ανθρώπινη επίδοση. Υπό το μηδέν για να μπορούν να κρύβουν την θερμοκρασία της αλήθειας τους. Και η αλήθεια είναι ότι βολεύτηκαν σε δικαιολογίες επί του καναπέως, με τα χέρια στο ψυγείο. Μέχρι να πήξει καλά το αίμα στις φλέβες τους και να γίνει μια ωραιότατη γρανίτα αποξένωσης.