Παναγιώτης Εξαρχέας

Το αύριο θα πρέπει να διέπεται από ουσιαστική προσωπική ελευθερία, από απουσία βίας & από αποδοχή του άλλου ατόμου.

Γιατί αποφάσισες να ανεβάσεις τo έργο του Γιώργου Χειμωνά ”Μυθιστόρημα”;

Ο Γιώργος Χειμωνάς είναι από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς και πάντα με τραβούσε κάτι στο σύμπαν που έφτιαχνε. Κάποια στιγμή ξαναδιάβαζα το “Μυθιστόρημα” και μου γεννήθηκε ξαφνικά μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα πάνω στο κείμενο κι άρχισα να σκέφτομαι πώς αυτό θα μπορούσε να δραματοποιηθεί. Με ενδιέφερε πολύ να εξερευνήσω το κομμάτι της βίας μέσα στη σχέση δύο ανθρώπων. Και τι είναι αυτό που μας κάνει να ξεπερνάμε τα όρια. Ταυτόχρονα εκείνη την περίοδο δουλεύαμε μαζί με τον Άρη Μπαλή και τον Κορνήλιο Σελαμσή το “Συστημένο”, μια παράσταση με ερωτικές επιστολές καλλιτεχνών, και ευχαριστιόμουν πολύ την διαδικασία της σκηνοθεσίας κι έτσι άρχισα να επεξεργάζομαι πιο συστηματικά το “Μυθιστόρημα” στο μυαλό μου και σιγά σιγά αποφάσισα πως όντως θα ήθελα να το ανεβάσω ως παράσταση.

Για ποιούς λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση;

Νομίζω πως η σύνδεση με το κείμενο του Χειμωνά (ένας συγγραφέας που τα διηγήματα του σπάνια ανεβαίνουν στο θέατρο) είναι το πιο βασικό. Να ακούσει κάποιος τον χειμαρρώδη αυτόν λόγο. Να δει μπροστά του δύο ανθρώπους να ζωντανεύουν την ιστορία αυτή. Κι ελπίζω ο κάθε θεατής να συνδεθεί με αυτό που θέλουμε να πούμε και να συμπορευτεί με τους ηθοποιούς σε όλη την διαδρομή που έχουν κι οι ίδιοι να διανύσουν.

Η ακραία μορφή Αγάπης στερεί από τον άνθρωπο τη Γνώση; 

Αυτό είναι κι ένα από τα βασικά ερωτήματα του ίδιου του έργου. Νομίζω πως το ερώτημα αυτό είναι πολύ σχετικό, μιας και στο έργο απεικονίζεται μία απόλυτη μορφή Αγάπης και μία θανάσιμη ανάγκη για Γνώση του εαυτού, που αυτά τα δύο εν τέλει έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Αν αφαιρέσουμε το απόλυτο αυτό πλαίσιο δεν νομίζω πως σε μία σχέση το ένα θα έπρεπε να αναιρεί το άλλο, αλλά να συμπορεύονται. Το δύσκολο κομμάτι σε αυτό είναι ο φόβος. Ο φόβος που κρύβεται στο να ανακαλύψεις ποιός στ’ αλήθεια είσαι, ποιές είναι οι πραγματικές σου ανάγκες κι επιθυμίες. Κι ο φόβος του άλλου ατόμου για το αν η ανακάλυψη αυτή θα φέρει στην επιφάνεια πράγματα για την μεταξύ τους σχέση. Αν θα είναι ακόμα αρκετό αυτό που υπάρχει μεταξύ τους.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Η ζωή η ίδια είναι μια πορεία που εμπεριέχει πολλές μάχες. Για σένα τον ίδιο, για τον περίγυρό σου, για την κοινωνία που ζεις, για τα άτομα που θα ζουν εδώ μετά από σένα. Κι αυτές οι μάχες πρέπει να δοθούν αν θες να ελπίζεις σε μία αλλαγή. Σε μία αλλαγή που μπορεί να μη ζήσεις καν για να την δεις, αλλά σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του (πιο κοντινού ή του πιο μακρινού) αύριο. Κι αυτό το αύριο θα πρέπει να διέπεται από ουσιαστική προσωπική ελευθερία, από συμπεριληπτικότητα, από απουσία βίας, από αποδοχή του άλλου ατόμου.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Θα πρέπει σίγουρα να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Να αποφασίσουμε πως υπάρχουν διάφορα που δεν θα έπρεπε να τα θεωρούμε δεδομένα ή πως έτσι συμβαίνουν και δεν αλλάζουν κι όντως να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες στη δουλειά μας. Να εξαλειφθούν οι παθογένειες χρόνων και να δημιουργήσουμε μία νέα συνθήκη που θα βελτιώσει το πως υπάρχουμε ως καλλιτέχνες και ως επαγγελματίες σε αυτό τον χώρο. Θεωρώ πως το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει ήδη κάποια πρώτα βήματα σε αυτό το κομμάτι κι ελπίζω να συνεχίσουμε να διεκδικούμε καλύτερες συνθήκες εργασίας σε όλα τα επίπεδα.

Πληροφορίες για την παράσταση: