Παναγιώτης Λιαρόπουλος

Η κρυφή φωνή μάς κρούει το καμπανάκι…

Τι σκέφτηκες, όταν διάβασες το κείμενο της Ευαγγελίας Γατσωτή και αποφάσισες να το ανεβάσεις στο θέατρο;

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που υπήρχε ήταν η ιδέα της παράστασης. Η ανάγκη να θίξουμε θέματα που απασχολούν έντονα εμάς τους ίδιους σαν καλλιτέχνες και σαν ανθρώπους στην Ελλάδα του 2023. Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα είναι ένα πρόβλημα της γενιάς μου σε μεγάλη έξαρση, που, όντας κι εγώ ο ίδιος παθών, ήθελα να καταπιαστώ με αυτό το θέμα. Όταν, λοιπόν, μέσα από συζητήσεις με την Ευαγγελία, καταλήξαμε να το προσεγγίσουμε συνδυαστικά με τον κλάδο εργασίας μας, με τον χώρο της τέχνης, πραγματικά ενθουσιαστήκαμε και μπορώ να πω ότι θεωρήσαμε μονόδρομο αυτό να γίνει μέσα από ένα κείμενο εξόχως κωμικό γιατί μόνο έτσι αποδαιμονοποιείς καταστάσεις.

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει το συγκεκριμένο κείμενο;

Θέλει να προβληματίσει για μια λέξη που ακούμε συχνά αλλά είναι δύσκολο να της δώσουμε σαφές και ουσιαστικό περιεχόμενο. Τη λέξη όρια. Ποια είναι τα όρια που θέτουμε στους γύρω μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί και ό,τι θέση εξουσίας και αν έχουν και ποιά είναι τα όρια που θέτουμε στον ίδιο μας τον εαυτό.Στην εκφραστικότητά του, στη σχέση με τους άλλους αλλά κυρίως τι όρια θέτουμε στο να καταβροχθίζουμε μόνοι μας τις σάρκες μας , αυτομαστιγώμενοι για ό,τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει στη ζωή μας.

Για ποιούς λόγους θεωρείς ότι αφορά το κοινό η παράστασή σου;

Η παράσταση έχει πλούσιο περιεχόμενο καθώς εμπλέκει τα ψυχοσωματικά με τον κόσμο της Τ’έχνης και θέτει προβληματισμούς για τη ¨δύναμη¨ και τα όρια που έχει ή δεν έχει ένας σκηνοθέτης σε μια ομάδα ηθοποιών. Ενδιαφέρον και πραγματικό ζήτημα και ζητούμενο, προσεγγίζεται χιουμοριστικά και με διάθεση προβληματισμού όχι μόνο όσων είναι γνώστες για το πως λειτουργεί μια πρόβα ή ένα σεμινάριο αλλά και γενικότερα, για το ποιο είναι το όριο στο οποίο ο ανώτερος σου, ο CEO, ο εργοδότης σου οφείλει να σταματήσει να σε πιέζει γιατί έχει αρχίσει να καταστρέφεται «η μηχανή». Κι έτσι κάπως περνάω στην θεματική των ψυχοσωματικών που νομίζω ότι ακουμπά την πλειοψηφία του κοινού, γιατί είναι ένα πρόβλημα στην πραγματικότητα εξαιρετικά σοβαρό. Αοδεικνύει πως οι εξωγενείς συνθήκες μας οδηγούν στο να επιτιθεμεθα στον ίδιο μας τον εαυτό. Το άγχος και το στρες που κουβαλάμε καθημερινά κάνουν την λέξη αυτή να ηχεί τόσο οικεία και τόσο αποκρουστική ταυτοχρόνως. Το ζήτημα είναι σοβαρό, αλλά πιστέψτε με, όποιος έρθει δεν θα το μετανιώσει. Μάλλον θα γελάσει με τον ίδιο του τον εαυτό.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Έχει ενδιαφέρον αυτή η ερώτηση που μου κάνετε, γιατί ακριβώς για αυτό που υπάρχει μέσα μας, για το δικό μας “αμύγδαλο” μιλάει η αυτή η παράσταση όπως και το ποίημα αυτό του Ελύτη. Τα ψυχοσωματικά είναι ο δεύτερος εαυτός, η κρυφή φωνή μας απέναντι στον κόσμο και σε όσα μας πιέζουν, μας συμπιέζουν, μας αγχώνουν. Είναι η φωνή που μας κρούει το καμπανάκι ότι μάλλον ήρθε η στιγμή να ακολουθήσουμε τη ρότα μας κόντρα στην κοινωνία ετούτη.

Πληροφορίες για την παράσταση: