Παρουσίαση για το Φεστιβάλ Χορού MOTUM

Φεστιβάλ χορού Motum σε καλλιτεχνική επιμέλεια της Τατιάνας Παπαδοπούλου που φρόντισε για ένα τριήμερο γεμάτο ποιότητα, νέες προτάσεις και ανθρωποκεντρικά έργα που ξεφεύγουν από τον αισθητισμό του χορού και επικοινωνούν με την ουσία της αλήθειας…

Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (12-14/4), Μ2- Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης

Παρακολούθησα όλο το φεστιβάλ και σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου:

Παρασκευή 12 Απριλίου
X-it Dancetheater Fotis Nikolaou
Τάματα

6 άνδρες συνθέτουν μια ιερή πομπή αυτογνωσίας σε ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο, όπου μνήμες και ήττες, επιθυμίες και φόβοι ανακατασκευάζουν έναν καινούριο εαυτό που ψάχνει να βρει την αλήθεια.
Αντιμέτωποι με ένα τεράστιο κομμάτι βράχου πάνω από τα κεφάλια τους που συμβολίζει το άπιαστο, το ακατόρθωτο, το ιδανικό ή το Θείο προσπαθούν να φτάσουν σε έναν κρυφό προσωπικό προορισμό.
Ηττημένοι από την προσπάθεια και έχοντας μόνο την υποστήριξη ο ένας του άλλου, αυτή η ιερή αγέλη αρσενικών πέφτει και σηκώνεται, κρατιέται και αφήνεται, αγκαλιάζει και χωρίζει.
Ο Φώτης Νικολάου με τους εκλεκτούς χορευτές του και με υπέρ- σύμμαχό του τη μεγαλειώδη δοξαστική μουσική του Δημήτρη Σπύρου, δημιουργεί ένα χορευτικό ορατόριο πίστης και ελπίδας στο νέο που αντικαθιστά το παλιό σε μια διαδρομή ζωής όπου η χαμένη στιγμή γίνεται “τάμα” στην επόμενη που έρχεται.
Συγκινητική σκηνή όταν όλη η ομάδα τραγουδά ακαπέλα ένα πολυφωνικό τραγούδι σε μια αρχέγονη γλώσσα μεταμορφώνοντας με πηλό σε εκμαγείο το σώμα του εξαιρετικού Αλέξανδρου Σταυρόπουλου.

Σάββατο 13 Απριλίου
Hannes Langolf & Ερμίρα Γκόρο
Dandelion

Ένα μωσαϊκό ανθρώπινων καταστάσεων όπου η χειρονομία και η μικροκίνηση λειτουργούν ως οι ιδανικοί καταλύτες για την δημιουργία της προσωπικής έκφρασης και ως τρόπος επικοινωνίας των performers.
Σε μια εποχή που το εικονικό κυριαρχεί ο άνθρωπος παλεύει να διατηρήσει το πηγαίο.
Στην κινησιολογία της παράστασης παρατηρούμε συχνά η κίνηση να βγαίνει με δυσκολία, ή με συγκοπτόμενο ρυθμό, σαν να ζορίζεται να εκφραστεί.
Το Dandelion εκφράζει αυτή ακριβώς τη δυσκολία που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα σε αυτή την απρόσωπη καταναλωτική εποχή που ζούμε. Μέσω του physical dance theatre, όπως το δημιούργησαν οι πρωτεργάτες του, μεταξύ αυτών και οι DV8 του Λονδίνου, όπου οι χορογράφοι και ο χορευτής της
παράστασης Rafael Pardillo υπήρξαν συνεργάτες τους, το έργο διαπραγματεύεται το ανείπωτο της καθημερινότητας.
Χαρακτηριστικές σκηνές, η αρχική σκηνή του έργου, όπου η Ερμίρα Γκόρο αφού βγάλει τα ρούχα της βγάζει και το δέρμα της με ένα υλικό που ξεκολλάει με δυσκολία από το γυμνό της σώμα.
Η σκηνή στο τραπέζι, όπου ο χαρισματικός Rafael Pardillo μένει άπραγος σε όποιο αντικείμενο του αφήνει η ομάδα ( ποτήρι με νερό, λάπτοπ, τούρτα, κ.α) σαν να μη τον αφορά τίποτα από ό,τι συμβαίνει και έτσι πράγματα έρχονται και φεύγουν, ενώ αυτός παραμένει αμέτοχος χωρίς να αλλάζει η διάθεσή του, ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε  να αλλάζουν διαρκώς όλα γύρω του.

Το τελευταίο σόλο της παράστασης, όπου ο Hannes Langolf με ένα πρωτότυπο σεισμικό τρόπο κίνησης που κυριαρχεί σε όλο του το σώμα εκφράζει μια προσποιητή χαρά που λειτουργεί αντιστικτικά με το ονειροπόλο I dreamed a dream της Susan Boyle.

Κυριακή 14 Απριλίου
Α Μέρος
Ομάδα χορού αrisandmartha
touching.just

Ένας άνδρας και μία γυναίκα με sport outfit τρέχουν και με κοινό ρυθμό τις ανάσες τους προσπαθούν να συναντηθούν. Ένας αγώνας δρόμου ή μια προπόνηση σχέσης θα μπορούσαμε να πούμε για γερές αντοχές, με πρωτότυπα lifts και κινητικά μοτίβα καθημερινότητας που με ευφυέστατο τρόπο γίνονται σύγχρονος χορός . Δύο performers με τέλεια σκηνική χημεία, εναρμονισμένο συντονισμό και με ένα υπόγειο χιούμορ να διαπερνά την ερμηνεία τους, κλείνοντάς μας το μάτι για τους κουβάδες ιδρώτα που χρειάζονται για να διατηρηθεί μια σχέση. Πολλά μπράβο στον Άρη Παπαδόπουλο και στη Μάρθα Πασακοπούλου για την έμπνευση και τον τρόπο υλοποίησης καθώς και για τη διεθνή πορεία του έργου με αφετηρία το Aerowaves Twenty 2018.

To touching.just έχει παρουσιαστεί στα εξής φεστιβάλ:
– 9th ARC for DANCE (Athens)
– Spring Forward Festival (Sofia)
– Akropoditi Festival (Syros)
– Zurich Theater Spektakel (Zurich)
– The Place (London)
– Artdanthe Festival (Paris)
– Motum Dance Festival (Thessaloniki)
– Con Formazioni Festival (Palermo)

Β Μέρος
Ομάδα χορού Free Fall
the outside
Ο ευρηματικός Ευάγγελος Πουλίνας σε μια παγωμένη ατμόσφαιρα από καπνό μας μεταφέρει σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου το σώμα βιώνει γαλαξιακές τρισδιάτατες εμπειρίες με ερεθίσματα που ενεργοποιούνται στον εγκέφαλο κάνοντας χρήση των Virtual reality glasses (γυαλιά εικονικής πραγματικότητας).
Το σώμα περνάει σε μια άλλη διάσταση και αυτό το σόλο γίνεται η γέφυρα μεταξύ πραγματικού και πλασματικού σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όπου μπορεί η νοητική προβολή μιας κατάστασης να φέρει στον άνθρωπο το ίδιο αποτέλεσμα που φέρνει στο τώρα η βιωματική εμπειρία μιας πραγματικής δράσης.

Συγκλονιστικός ο performer στο φινάλε του έργου όπου, έχοντας βγάλει τα γυαλιά, μας φανερώνει με έντονη θεατρικότητα τις εκφράσεις και τις μυϊκές συσπάσεις του προσώπου αποτυπώνοντας μοναδικά την ανάμνηση από αυτό το virtual ταξίδι.
Το the outside έχει παρουσιαστεί επίσης στο Κάσσελ και στη Δρέσδη.

Γ Μέρος
Ομάδα χορού Άρθρωσις

Καθοδόν/ Εn Route

Η Πένυ Διαμαντοπούλου δημιούργησε μια δυναμική χορογραφία με εντυπωσιακά  ντουέτα, άψογα συγχρονισμένα ομαδικά και εκφραστικά μικρά σόλο. Με έμφαση στην ομαδικότητα, το χορευτικό ensemble των 10 εξαιρετικών χορευτών της μάς χάρισε τη μαγεία του χορού που σε συνδυασμό με τη μουσική του Τάση Χριστογιαννόπουλου σήκωσε την αδρεναλίνη στα ύψη. Κίνηση και ρυθμός παντρεύτηκαν μοναδικά χαρίζοντάς μας ένα εντυπωσιακό θέαμα.
Η προσπάθεια και ο αγώνας του ανθρώπου να αντιμετωπίσει το φευγαλέο της ύπαρξης σε μια ζωή που πηγαίνει καθοδόν σε ένα προκαθορισμένο τέλος υπήρχε σαν αίσθηση σε όλη τη διάρκεια του έργου καθώς και στο μεταφυσικό φινάλε με την κινούμενη ανθρώπινη σχεδία.