-Συμμετέχεις στην παράσταση “Ματαρόα στον ορίζοντα” σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο. Πως συνέβη να συμμετέχεις σε ένα μουσικό θέατρο;
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε παράσταση μουσικού θεάτρου, είναι η αλήθεια.
Έχω ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν με τον Θοδωρή, αλλά και με άλλους καλλιτέχνες του μουσικού θεάτρου (όπως τον Α. Ευκλείδη και τον Χ. Γωγιό) και έχω συμμετάσχει και σε παραστάσεις μουσικού θεάτρου για παιδιά τόσο στο θέατρο “act” στην Πάτρα, όσο και με την ομάδα “Κοπέρνικος” σε Αθήνα και περιοδεία.
Το είδος με ενδιαφέρει αρκετά, μιας και έχω σπουδάσει και θέατρο και μουσική (και χορό), οπότε παραστάσεις που τα συνδυάζουν, όπως αυτή, είναι παραστάσεις στις οποίες θέλω πολύ να συμμετέχω.
Ειδικά στις παραστάσεις του Θοδωρή έχω ιδιαίτερη αγάπη, με ενδιαφέρει πολύ η δουλειά του και το προσωπικό του ύφος. Υπήρξε πρότυπό μου και πατρική φιγούρα από τα εφηβικά εργαστήρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας ακόμη (όπου παρακολουθούσα μαθήματα όταν ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής εκεί), και σε δική του παράσταση έπαιξα πρώτη φορά στην Επίδαυρο (ως μέλος της ορχήστρας), εμπειρία τόσο συναισθηματικά φορτισμένη, που αρκεί για να χαμογελάω μια ζωή κάθε φορά που ακούω το όνομα του.
Εύχομαι και ελπίζω και σε επόμενες συνεργασίες στο μέλλον.
-“Τα όνειρα, κι όταν μικραίνουν, είναι μονάχα για να μεγαλώσουν πάλι”. Τι σκέφτεσαι διαβάζοντας αυτή τη φράση;
“Αισιοδοξία” είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό.
Από τις πολύ ωραίες φράσεις της Έλσας. Δεν θα μπορούσα να πω η αγαπημένη μου γιατί δεν ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω σε αυτό το καταπληκτικό κείμενο.
Κείμενο τόσο πλούσιο και πυκνό που όσο και να το ακούω, όσο και να το διαβάζω, ανακαλύπτω συνεχώς κι άλλο, κι άλλο βάθος, δεξιοτεχνικά ενδεδυμένο μια κωμική απλότητα.
Πίσω στη φράση όμως.
Η λέξη “όνειρα” χτυπάει διττά μέσα μου. Από τη μία θέλω να ρουφήξω τη ζωή γυρίζοντας όλο τον κόσμο με περιοδείες, από την άλλη θέλω να κάθομαι να παίζω μουσική όλη μέρα στο δωμάτιό μου και μετά να πηγαίνω για προπόνηση βόλεϊ.
Υπάρχει ένας πολύ και ένας καθόλου φιλόδοξος εαυτός μου, που όντως μικραίνουν και μεγαλώνουν εναλλάξ.
Όσο είμαι ακόμη νέος θα επιχειρήσω να κυνηγήσω όσα έχω ονειρευτεί. Και αν δεν τα καταφέρω, δεν πειράζει. Μου αρκεί που θα το έχω προσπαθήσει.
-Mίλησέ μας για τη συμμετοχή σου στο σήριαλ “Grand Hotel”.
Συνολικά έχει πολύ θετικό πρόσημο, είναι πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτόγνωρη εμπειρία.
Θεωρώ πως με έχει εξελίξει σαν ηθοποιό, καθώς οι ρυθμοί της παραγωγής με έχουν βοηθήσει να βρω τρόπους να είμαι αποδοτικός σε συνθήκες μεγάλης πίεσης χρόνου.
Είναι μεγάλο σχολείο για μένα και τολμώ να πω, πως καθημερινά ανακαλύπτω τις υποκριτικές μου δυνατότητες και τα όριά μου.
Είμαι πολύ χαρούμενος και με την ομάδα μας, είναι εξαιρετικοί οι συνάδελφοι και το συνεργείο!
Αν και είχα πολλές αμφιβολίες για την τηλεόραση και την απέφευγα αρχικά, πλέον με σιγουριά θα πω, πως θα συμμετείχα με χαρά σε κάποια αντίστοιχη σειρά στο μέλλον.
-Τι πιστεύετε ότι έχει να πει το συγκεκριμένο σήριαλ στη σημερινή Ελλάδα;
Αυτό που βρίσκω πολύ ωφέλιμο -και ταυτόχρονα συγκινητικό- στην σειρά, είναι πως -παρότι σειρά εποχής- καταπιάνεται συνεχώς με ζητήματα ηθικής, που είναι πολύ επίκαιρα και μας απασχολούν και μας προβληματίζουν καθημερινά.
Από τον συμβιβασμό για την επιβίωση, έως την θυσία για την αγάπη. Από τους ξεδιάντροπους ωφελιμιστικούς εγωισμούς, έως την αναγκαιότητα απόδοσης δικαιοσύνης. Από την αδίστακτη κριτική ματιά μιας συντηρητικής κοινωνίας, έως τον φόβο μιας γυναίκας που περπατάει μόνη το βράδυ… κλπ.
Άλλα ελαφρύτερα-άλλα σοβαρότερα, όλα μπορούν να ειδωθούν μέσα από μία ηθικοπλαστική οπτική γωνία και να μας προβληματίσουν ουσιαστικά. Να μας καθρεφτίσουν παθογένειες που -100 χρόνια μετά(!)- ακόμη παρασιτούν μέσα στην κοινωνία μας και μέσα από αυτή την βιωματική ενδοσκόπηση, να μας κινητοποιήσουν να γίνουμε καλύτεροι, να μιλάμε μεταξύ μας, να αφήσουμε στην άκρη τα ψέματα και τα μυστικά, και να τολμήσουμε να παραδεχτούμε και να επικοινωνήσουμε όσα φοβόμαστε και όσα έχουμε ανάγκη.
Ρομαντικό; Μπορεί. Πάντως και μισό βηματάκι να κάνουμε συλλογικά προς τα εκεί, θα είναι σπουδαίο κέρδος!
-Παίζεις στην ταινία “Υπάρχω” σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, τον μεγάλο συνθέτη, τραγουδιστή και δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Χρήστο Νικολόπουλο. Πως νιώθεις γι΄αυτόν το νέο σου ρόλο.
Η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά περίεργη αίσθηση να υποδύεσαι έναν υπαρκτό άνθρωπο και μάλιστα εν ζωή. Και πόσο μάλλον αν είναι και παρόν την ώρα που τον υποδύεσαι(!), όπως μου συνέβη στην χαρακτηριστική σκηνή που ο Καζαντζίδης ακούει πρώτη φορά τον Νικολόπουλο να παίζει μπουζούκι και γνωρίζονται. Ο ίδιος ο κύριος Χρήστος Νικολόπουλος ήταν παρόν στο γύρισμα, τρισδιάστατος πίσω από την κάμερα και με παρακολουθούσε να παίζω μπουζούκι και να λέω “με λένε Χρήστο Νικολόπουλο”. Ήταν άβολο, κυρίως γιατί είχα μεγάλη αγωνία, αν ο κ. Νικολόπουλος θα ένιωθε καλά με την απόδοσή μου και τον τρόπο με τον οποίο θα απεικονιζόταν στην ταινία.
Παρότι ο Γιώργος μας είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν κάνουμε ντοκιμαντέρ και πως δεν ήταν στόχος να “αντιγράψουμε” αυτά τα πρόσωπα μεταφέροντάς τα στο πανί, εγώ από σεβασμό και μόνο απέναντι στον κ. Νικολόπουλο, ήθελα να απαθανατίσω όσο το δυνατόν καλύτερα την αύρα του και την ενέργειά του και φυσικά την χαρισματική του σχέση με το μπουζούκι και την μουσική. Πέρα από τα κομμάτια του στο μπουζούκι, μελέτησα την κορμοστασιά του, το βλέμμα, το χαμόγελό του, πότε κοιτάει τα τάστα, πότε το κοινό, πότε τους συναδέλφους και επιχείρησα στα λίγα λεπτά της συμμετοχής μου στην ταινία να αποδώσω ένα φόρο τιμής, σε αυτόν τον σπουδαίο μουσικό.
Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω ευθέως ακόμη, αλλά έχω την αίσθηση πως έμεινε ευχαριστημένος.
-Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δει ο κόσμος αυτήν την ταινία;
Είναι μια καλή ταινία για ένα πρόσωπο που άφησε ιστορία στην ελληνική μουσική.
Θα την σύστηνα ανεπιφύλακτα σε κάθε μουσικόφιλο που θέλει να αποκτήσει μια καλύτερη αίσθηση του μεγέθους και της ιδιαίτερης προσωπικότητας του Καζαντζίδη.
Αξίζει να δει κανείς την ταινία και μόνο για τον Χρήστο (Μάστορα), που -του το είπα και προσωπικά- σήκωσε παραπάνω από αξιοπρεπέστατα την ταινία στην πλάτη του, με υποδειγματικό επαγγελματισμό, ταπεινότητα και ευγένεια.
Θεωρώ πως το αποτέλεσμα δικαίωσε την προσπάθεια όλων των συντελεστών και τα πρώτα σχόλια από τον κόσμο είναι αρκετά θετικά.
Πληροφορίες για την παράσταση Ματαρόα:
Φωτογράφος Δημήτρης Μακρή, από την Ταράτσα του Φοίβου.
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.