«Σου χρωστάω ένα γέλιο» του Μάριου Λεβέντη

Σου χρωστάω ένα γέλιο, γραφ’ το. Γραφ’ το μαζί με τα υπόλοιπα και θα στα
ξεπληρώσω  ένα-ένα, μέχρι και το τελευταίο νόμισμα απ’ την προοπτική
της ευτυχίας μας. Γιατί τώρα κι αυτή κοστολογείται. Τώρα, έτσι κι αλλιώς, όλα
τα γέλια μας είναι επί πιστώσει. Τώρα πληρώνουμε μόνο τα πάγια δυστυχίας και
τα κερατιάτικα των χαμένων ημερών από τη ζωή μας. Τώρα που η δημόσια υγεία
είναι τελικά ιδιωτική νόσος του καθενός, προέχουν άλλα, σοβαρότερα.
Χίλια δίκια και χίλια πράγματα που έχουμε στο κεφάλι μας. Που ψάχνουν μια
θέση να καθίσουν  μέσα μας, να ηρεμήσουν και να ημερώσουν. Να μην τριγυρίζουν
σαν άδικες κατάρες στον καιρό που οι ευχές είναι φράσεις πολυτελείας.

Γι’ αυτό μας ποτίζουν με μαύρο γάλα και μαύρο δάκρυ. Γι’ αυτό μας τρέφουν με
διαχωριστικές γραμμές σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Γι’ αυτό η γνώμη τους
γίνεται γνώμη μας χωρίς ίχνος προσωπικού μυαλού. Γι’ αυτό ο νόμος
τους γίνεται νόμος μας και το χατίρι τους χατίρι μας. Γιατί κατ’ ουσία, δεν
χρωστάμε πια μόνο ένα γέλιο αλλά μια ολόκληρη ζωή στην ίδια την ζωή μας που
ενέδωσε στο θάνατο. Μια ζωή που πεθαίνει στην ψάθα της μεζούρας, των
μέτρων και των διαστάσεων. Μια ζωή που πεθαίνει παραλυμένη και πλήρως
παραμελημένη από μέριμνα. Πεθαίνει τόσο ξαφνικά που δεν προφταίνει να
κάνει τη διαθήκη της η ατομική ευθύνη.

Σου χρωστάω ένα γέλιο μα κανείς από μας δεν μεριμνά να γελάσει. Προτιμά να
μεριμνήσει να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα της κοινωνίας. Γιατί όσα
κατακλύζουν το μυαλό στο απερίγραπτο σήμερα που αγανακτεί να γίνει αύριο,
είναι ασύλληπτα. Σου χρωστάω ένα γέλιο μα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις
ανατιμήσεις, τις υπερτιμολογήσεις και την ακρίβεια των φτηνών καιρών μας.
Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα τέτοιος λογαριασμός! Γιατί  αυτή η εφιαλτική
χώρα βγάζει τον γαλαντόμο εαυτό από μέσα της σε δύο περιπτώσεις: Μια στην
αγορά της καρέκλας της και μια στην εξαγορά συνείδησης των συμπολιτών της.
Το χειρότερο όμως, είναι πως κόβει την επιταγή απ’ τις καρδιές φτωχών
ανθρώπων.